Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1933, Blaðsíða 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
393
æfunum góðan dag. En það var
eins og blessuð sólin hefði sofið
yfir sig, eða vissi af því að það var
sunnudagsmorgunn og væri því
ekkert að flýta sjer á fætur. Him-
ininn hafði líka smeygt sjer í
hvílupoka og var ekki farinn að
lyfta blæjunni frá andlitinu. Um
kl. 5 sáust þó merki þess, að hin
rósfingraða morgungyðja var risin
af beði Titonar. Skáhallir geislar
brutust gegn um næturhjúpinn,
fyrst einn, og svo fleiri. Blómin
lyftu kollinum og brostu. Mold-
inni hlýnaði, steinarnir roðnuðu
og jöklinum spratt sviti á enni-
Ekki leið á löngu, að alt baðaði í
sólskini.
Jeg fór nú að halda niður aftur,
en fór mjer hægt og tíndi ber á
leiðinni. Þegar jeg kom heim að
tjaldinu var kl. 6. Einn af fjelög-
um mínum stóð þá fyrir utan dyrn
ar. „Það er kalt“, mælti hann, og
ók sjer. „Jeg fer aftur inn að
sofa“. Að svo mæltu stakk hann
sjer inn úr tjalddyrunum og hjúfr-
að sig niður. „Ó, þjer unglinga-
fjöld!“ varð mjer að orði, um leið
og jeg sneri frá tjaldinu, og gekk
upp í brekkuna fyrir ofan það,
inn undir laufþak birkitrjánna. —
Þar fleygði jeg mjer niður í dún-
mjúkt grasið, en sólin blessuð
lielti geislum sínum yfir mig. Nær-
felt eina stund lá jeg þarna og
teygaði í mig skógarilminn. En þá
fanst mjer mál komið að hita morg
unkaffið og halda af stað. Eftir
stutta stund voru allir ferðbúnir
Næsti áfangi var Stórendi- Það
er skógivaxinn dalur eða hvamm-
ur norðan Krossár, nokkru austar
en Langidalur. Viðfeldnara væri
að nefna þennan stað Fagra-
hvamm og brekkuna að vestan
Fagrabrekku. Þar eru trjen 8—10
m. há og teinrjett- Þessi staður
minti mig m.jög á Atlavík í Hall-
ormsstaðaskógi. Úr Fagrahvammi
(Stórenda) fórum við suður í Skot.
Þar eru margar einkennilegar og
fallegar lautir og skógarbrekkur
og gil. En uppi yfir þeim gnæfir
Útigönguhöfði. Á einum hnúk
þarna er bergstrýta nefnd Höttur.
Undarlega fanst mjer hann líkjast
Nátttröllinu hans Einars Jónsson-
ar. Svo blítt var veðrið,að logaði
Ragnar Asgeirason hefir lýst reyni-
trjenu svo: „Fremst á gilbarm-
um stendur reynirinn á klettasnös og
slútir fram yfir gilið. Hefir það bjarg-
að hríslunni í æsku, að hún stendur
svo tæpt, að engin kind hefir komist
svo nálægt henni, að hún hafi getað
gert henni skaða. En þar sem hrísl-
an stendur, er gilið sennilega 15—20
m. á dýpt. Hríslan er margstofna, en
þó eru tveir aðalstofnar. Annar aðal-
stofninn vex upp á við, dálítið á ská,
útyfir gilið, og hæð hans er um 9%
meter, og niður við gilbarminn er hann
150 cm. að ummáli. Hann er þróttmik-
ill, en talsvert veðurbarinn og sjest, að
sumar greinar hans hafa brotnað und-
an stormi og snjóþyngslum.
Hinn aðalstofninn hefir sennilega
einnig bognað undan snjóþyngslum og
hefir lagst niður þvers yfir gil'.ð, og
er hann 10 m. á lengd, en gildleiki hans
neðst er HO cm. — Þessi stofn nýtur
skjóls í gilinu og eru greinar hans
gríðar þroskamiklar, og að því, er jeg
gat komist næst, þá er breidd reyni-
viðarkrónunnar 15 m. Þriðji bolw inn
er 90 cm. að ummáli við rót, og einir
3—h aðrir frá 30—60 cm.
Um aldur reynisins veit enginn neitt
með vissu, en sennilegt hygg jeg, að
hann sje hátt á annað hundrað ára
gamall. En Koefoed-Hansen skógrækt-
arstjóri telur sennilegt, að reynirinn
sje 200 ára gamall, og telur miklar lík-
ur fyrir, að reynir geti náð hærri aldri
hjer heldur en i nágrannalöndunum.
í Nauthúsagil sótti Guðbjörg í Múla-
koti fyrstu smáplönturnar í garðinn
sinn, og er því hinn aldraði reynir fað-
ir trjánna i Múlakotsgarðinum".
Myndina tók Qeir Q. Zoíga vcgamdlastjóri.
NAUTHÚSAGILI.
REYNITRJE Í