Lesbók Morgunblaðsins - 21.09.1941, Blaðsíða 12

324
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Ur ritum Snorra Sturlusonar
Frá Þórarni Nefjólfssyni og
Ólafi konungi Haraldssyni.
Maðr er nefndr Þórarinn
Nefjólfsson; hann var íslenzkr
maðr, hann var kynjaður norð-
an um land; ekki var hann ætt-
stórr ok allra manna vitrastr ok
orðspakastr; hann var djarf-
mæltr við tigna menn; hann var
farmaðr mikill ok var löngum
útanlendis. Þórarinn var manna
ljótastr, ok bar þat mest frá,
hversu illa hann var limaðr;
hann hafði hendr miklar ok
ljótar, en fætrnir váru þó miklu
ljótari. Þórarinn var þá staddr
í Túnsbergi, er þessi tíðendi
urðu, er áðr var frá sagt; hann
var málkunnigr Óláfi konungi.
Þórarinn bjó þá kaupskip, er
hann átti, ok ætlaði til Islands
um sumarit. Óláfr konungr
hafði Þórarin í boði sínu nökkura
daga ok talaði við hann; svaf
Þórarinn í konungsherbergi. —
Þat var einn morgin snimma, at
konungrinn vakði, en aðrir
menn sváfu í herberginu; þá
var sól lítt farin þat, og var
ljóst mjök inni. Konungr sá, at
Þórarinn hafði rétt fót annan
undan klæðum; hann sá á fót-
inn um hríð; þá vöknuðu menn
í herberginu. Konungr mælti til
Þórarins: „vakat hefi ek um
hríð, ok hefi ek sét þá sýn, er
mér þykkir mikils um vert, en
þat er mannsfótr sá, er ek hygg,
í t engi skal hér í kaupstaðinum
ljótari vera1' — ok bað aðra
menn hyggja at, hvárt svá sýnd-
isk. En allir er sá, þá sönnuðu,
at svá væri. Þórarinn fann, hvar
til mælt var, ok svarar: „fátt
er svá einna hluta, at örvænt sé,
•
at hitti annan slíkan, ok er þat
líkligast, at hér sé enn svá“. —
Konungr mælti: „heldr vil ek
því at fulltingja, að eigi mun
fásk jamljótr fótr, ok svá þótt
ek skylda veðja um“. Þá mælti
Þórarinn: „búinn em ek at
veðja um þat við yðr, at ek mun
finna í kaupstaðinum ljótara
fót“. Konungr segir: „þá skal
sá okkarr kjósa bæn at öðrum,
er sannara hefir“. „Svá skal
vera“, segir Þórarinn; hann brá
þá undan klæðunum öðrum fæt-
inum, ok var sá engum mun
fegri, ok þar var af in mesta
táin. Þá mælti Þórarinn: „sé
hér nú, konungr, annan fót, ok
er sjá því ljótari, at hér er af
ein táin, ok á ek veðféit". Kon-
ungr segir: „er hinn fótrinn því
ófegri, at þar eru fim tær fer-
ligar á þeim, en hér eru fjórar,
cg á ek at kjósa bæn at þér“.
Þórarinn segir: „dýrt er drótt-
ins orð, eða hverja bæn viltu af
mér þiggja?“
(Heimskriiigla, Ólafs saga helga,
85. kap.).
Ferð Kálfs Árnasonar úr landi.
(Kálfur hafði verið í fjandmanna-
liði Ólafs konungs helga á Stiklarstöð-
um og var kenndur áverki við konung.
Magnús Ólafsson er nú kominn til ríkis,
að miklu leyti fvrir atbeina Kálfs;
fóstraði Kálfur hann og var fyrst í stað
mikils ráðandi með honum.)
Þat var litlu síðarr, er Magn-
ús konungr var á veizlu at Haugi
í Veradal; en er konungr sat at
matborði, þá sat á aðra hönd
honum Kálfr Árnason, en á aðra
hönd Einarr þambarskelfir. Þá
var svá komit, at konungr gerði
fæð á við Kálf, en virti þá Ein-
ar mest. Konungr mælti til Ein-
ars: „vit skulum ríða í dag á
Stiklarstaði, vil ek sjá þau
merki, er þar hafa orðit“. Einarr
svarar: „ekki kann ek þér þar af
aí segja; láttu Kálf fara, fóstra
þinn, hann mun þar kunna at
segja frá tíðendum“. En er borð
váru uppi, þá bjósk konungr tii
farar; hann mælti til Kálfs:
„Þú skalt fara með mér á
Stiklarstaði“. Kálfr segir, at þat
var ekki skylt. Þá stóð konungr
upp ok mælti heldr reiðuliga:
, fara skaltu, Kálfr“. Síðan gekk
konungr út. Kálfr klæddisk
skjótt ok mælti til sveins síns.
„Þú skalt ríða inn á Eggju ok
biðja húslcarla mína hafa hvert
fat á skipi fyrir sólarfall“. Kon-
ungr reið á Stiklarstaði ok Kálfr
með honum, stigu af hestum ok
gengu þar til, er bardaginn
bafði verit. Þá mælti konungr til
Kálfs: „hvar er sá staðr, er kon-
ungrinn fell?“ Kálfr svarar ok
rétti frá sér spjótskaptit: „hér
lá hann fallinn“, segir hann.
Konungr mælti þá: „hvar vartu
þá, Kálfr?“ Hann svarar: „hér
sem nú stend ek“. Konungr
mælti ok var þá rauðr sem
dreyri: „taka myndi þá öx þín
til hans“. Kálfr svarar: „ekki
tók öx mín til hans“; gekk hann
þá í brot til hests síns, hljóp á
bak ok reið leið sína ok allir
hans menn, en konungr reið
aptr til Haugs. Kálfr kom um
kveldit inn á Eggju, var skip
hans búit fyrir bryggjum ok á
komit lausafé allt ok skipat af
húskörlum hans; heldu þeir
Ólafur konungur og Þór-
arinn Nefjólfsson. Eftir
þýðingu Gustav Storms á
Heimskringlu.