Lesbók Morgunblaðsins - 01.03.1942, Blaðsíða 14

30
LESBÓK MORGTTNBLAT>SINS
undan þunga hans höfðu viðir
brotnað. I fjósinu, sem var úr
torfi og grjóti, blasti við okkur
stórfengleg sýn. 1 hverjum bás
var hrúga stórra og smárra
steina, sem sannfærðu okkur um
það, að ef kýrnar hefðu verið
inni, þá hefðu þær að minsta
kosti verið limlestar, ef ekki dauð
ar. í öðrum gripahúsum var að-
koman þessu lík.
Síðari hluta dagsins fóru frjett
ir að berast af skemdum í ná-
grenninu, bæði úr sveitinni sjálfri
og frá Dalvík. Víða hafði stór-
tjón orðið, íbúðarhús og útibygg-
ingar hrunið. Hús úr ljelegri
steinsteypu og gamlir torfbæir
voru verst farnir. Á nýlegri torf-
bæjum sáust skemdirnar minna,
en komu betur í Ijós, er vetur
gekk í garð.
Ekkert manntjón varð, og slys
ekki alvarleg.
★
Dagana á eftir þessum atburði
var hitinn óskaplegur, enda var
líkast því, að öll vatnsföll væru
leyst úr böndum. Jafnvel sak-
lausir bæjarlækir steyptust kol-
mórauðir niður fjallahlíðarnar,
grófu sjer djúpa farvegi og rifu
alt lauslegt með sjer. Það var lík-
ast því, að þeir væru bergmál at-
burðarins annan júní.
Til allrar hamingju var tíðin
góð fram eftir sumri, svo að þeir,
sem voru að endurreisa hús sín
eða lagfæra þau, gátu búið í tjöld-
um. Allvíða svaf fólk líka úti,
jafnvel þó að húsin væru lítið
skemd, af ótta um fleiri jarðhrær
ingar. Sá ótti var heldur ekki á-
stæðulaus, því að í margar vikur
og mánuði voru altaf að koma
smáhræringar, sem röskuðu
svefnró fólksins.
Síðasti landskjálftakippurinn,
sem jeg varð vör við, kom fyrir
rúmum þremur árum.
Þrátt fyrir það, þó að land-
skjálftar þessir sjeu ekki stór-
kostlegir hjá þeirn, sem oft koma
erlendis, þá hefir annar júní árið
1934 grópast inn í hugi Svarf-
dælinga.
Minningin um hinn viðburða-
ríka og jafnframt hræðilega at-
burð mun geymast. Þessa minn-
ingu eiga allir Svarfdælingar í
ooooooooooooooooooooooooooooooooooooo
1$
Myndir haustsins I
EFTIR ÓLAF JÓH. SIGURÐSSON X
OOOOOOOOOO-CX
Minningarósin drjúpir dauf
dáinna sumarvikna.
Vindarnir bera visnuð lauf,
vallarins liljur blikna.
Um skrautlega lirfu lykur skel;
litlu fiðrildin geymir vel
moldin mjúka og rauða,
móðir lífs — og dauða.
Heyri jeg óma haustsins stef
harmi og kvíða þrungið,
þar sem andvarinn sveigði sef
sólargullinu slungið.
Bærist í hylnum branda smá,
bíður vetrarins kalda dá.
Blakar hún bleikum uggum
bakkans í dimmu skuggum.
Heiðina litar lyngsins blóð,
lagar um jörðu gljúpa.
Einmana hrísla eftir stóð
örlögum til að krjúpa.
— Voru ei blöð á víðikvist
vökvuð af sömu dögg og fyrst
duft þitt I dögun reisti,
dauðann af hólmi leysti?
Hérna beið þín um bjarta nótt
blómið í óttuskini —
ástfangið, meðan allt var hljótt
undir skógarins hlyni.
Manstu ei, hvernig himininn
hjúpaði sig um drauminn þinn,
þar sem erlurnar ungu
inni í liminu sungu?
heild, þó að reyndar hafi hver ein-
staklingur sína sjerstöku sögu að
segja.
Sjálf geymi jeg vandlega áhrif
þau, sem þessir atburðir höfðu á
mig, og því oftar, sem jeg hugsa
um þá, því betur finn jeg hve
örsmá við sjálf erum í heimi veru
leikans, og hve máttvana við er-
um, þegar við stöndum andspæn-
is alvöru lífsins.
En það er mín huggun, að ofar
allri þeirri óvissu og hverfulleika,
sem einkenna þennan heim, er
hin sterka föðurhönd Guðs, og
jafnvel hárin á höfði mínu eru
talin. L. K.
ooooooooooo<
Augu þín leita angurvær
eftir skýjanna turnum,
— órólegt brjóstið óttinn slær
andspænis hugans spurnum;
Burtu er hvelfing blá og rauð,
blasir við hélan grá og auð.
Hallir hjarta og sálar
hvíti pensillinn málar.
Fjallið þitt hnípir hljótt og kalt.
Hrímhljóðsins engill grætur:
Þú ert lifandi, — annað allt
andvana þér við fætur. —
Hvíslar þó tunga handan við
hugans og augans þrönga svið
orðum að hlust þíns hjarta,
heimsmyrkrið gegnum svarta:
Norðurljósanna bjarta brim
birtu mun til þín stafa;
eins og skógarins unga lim
áttu hinn gullna safa
ferskan í æðum falinn, þótt
frestin herði um langa nótt:
Daggarði dauðans eyddu,
draum þinn til sigurs leiddu!
Dminrtf
E-kkí ráðalausl