Lesbók Morgunblaðsins - 05.04.1942, Blaðsíða 15

LESBÓK morgunblaðsins
111
Menn í vjélbyssuhreiðri urðu
varir við, að eitthvað væri á
seiði, og gátu þeir drepið fjóra
af liði okkar, áður en við höfð-
um kastað okkur niður. Þegar
gert hafði verið út af við vje_l-
byssuskytturnar, var liðið skipu-
lagt að nýju. Við hjeldum nú
hægt áfram, og var óðum tekið
að birta. Beint fram undan kom-
um ^ið auga á lítið hús, og er
við nálguðumst, tóku Þjóðverjar
:að skjóta þaðan af vjelbyssum.
Allir fleygðu sjer niður til þess
að leita skjóls fyrir kúlunum.
Jeg miðaði vandlega á einn
gluggann, ög er einni vjelbyssu-
skyttunni varð það á að reka út
hausinn, hleypti jeg af. Skotið
hitti í hálsinn, og fjell vjelbyss-
an með skrölti miklu niður úr
gluggakistunni. Liðsforinginn
okkar komst nú í hlje við hús-
vegginn. Gat hann þaðan varp-
að handsprengjum inn um glugg
ana, og ruddi það okkur braut
inn í húsið. Þar inni fundust átta
særðir Þjóðverjar, en sex komu
hlaupandi á móti okkur, með
upprjettar hendur, og báðust
griða.
Hersveitin hjelt nú stöðugt
áfram og hjeldu Þjóðverjar und
an í áttina til flugvallarins. Víða
var veitt snörp mótspyrna, en
við reyndum að fara eins hratt
yfir og við gátum, þar sem mik-
ið var undir því komið að sigur
næðist sem fyrst. Nú var orðið
albjart. Víglínan lá í hálfhring.
Þeir, sem sóttu fram með sjón-
um, voru þegar komnir inn á
flugvöllinn og höfðu sigrast á
viðnámi óvinanna, en okkar her-
aeild barðist áfram til Maleme,
<en þar vörðust Þjóðverjar af
mikilli atorku í vel víggirtum
húsum. Smám saman var hvert
húsið tekið af öðru, en við urð-
xim fyrir harðri vjelbyssuskot-
hríð og kúlnahríð leyniskyttna,
sem varð okkur ærið skeinuhætt.
1 einu húsinu höfðu Þjóðverjar
komið fyrir Bofor-fallbyssu, er
þeir höfðu hertekið á flugvellin-
um. Þessi byssa hafði valdið okk
ur miklu tjóni, og var því eigi
um annað að gera, en að drepa
skytturnar til þess að gera hana
óvirka. Jeg læddist nú, ásamt
'tveimur Brenbyssuskyttum, þar
til jeg komst í aðstöðu til -þess
að geta ,,dekkað“ liðsforingj-
ann, er reyndi að komast að
veggnum. Þaðan gat hann varp-
að handsprengju að fallbyss-
unni og drepið allar skytturn-
ar. I því kvað við skot frá leyni-
skyttu rjett hjá, og fór kúlan í
gegnum höfuð Nýsjálendingsins
er stóð hjá mjer. Annar fjell til
jarðar, helsærður með skot í
maga. Jeg ætlaði nú að hlaupa
yfir veginn, en skrikaði fótur og
datt. Leyniskyttan varð vör við
mig og tók að skjóta. Jeg tók
upp það ráð, að láta sem jeg
væri dauður, en Þjóðverjinn
skaut enn einu skoti, eins og til
vonar og vara, og small kúlan í
veginn rjett við hnjesbætur mín
ar. Eftir rúmar fimm mínútur
þorði jeg fyrst að rísa upp og
komast ofan í skurðinn, en eft-
ir honum komst jeg til fjelaga
minna.
EGAR hjer var komið voru
Þjóðverjar farnir að gera
árásir á flugvöllinn með steypi-
flugvjelum, og var því fyrirskip
að allsherjar-undanhald. Það
var með öllu ógerlegt að berj-
ast gegn því Iiði, er þeir nú gátu
beitt. Var því eigi um annað að
gera, en fara aftur til fjallanna
og leita þar skjóls fyrir flugvjel
unum. Hernaðaraðgerðir Þjóð-
verja í lofti voru nú orðnar óg-
urlegar. Allan liðlangan daginn
lentu herflutningavjelar á Ma-
leme-flugvellinum. Um tíma
lenti þar flugvjel þriðju hverja
mínútu. Upp í fjöllunum var lít-
ið skjól að fá fyrir síeendurt^kn
um árásum steypiflugvjela, og
urðum við að hýrast á stöðum,
þar sem gróður var hávaxinn, til
þess að forðast bráðustu hætt-
una.
Seint um kvöldið lentum við
í bardaga við hersveitir Þjóð-
verja, er sóttu fram frá Maleme.
Þeir hófu skothríð á okkur úr
500 m. færi með ljettum fall-
byssum og sprengjuvörpurum.
Sex sprengikúlur sprungu að
meðaltali á hverri mínútu, á því
svæði, er við vörðum. Allir vissu,
áð það var óhugsandi, að við
hjeldum velli undir stöðugum
loftárásum, og þá um nóttina
hófst úndanhaldið, þvert yfir
fjöllin, til suðurstrandar eyjar-
innar.
\T IÐ komum til suðurstrand-
’ ar Krítar viku síðar, eftir
hraða og erfiða göngu. Altaf
háðum við bardaga við óvinina
á leiðinni. Að lokum var okkur
sagt, að það ætti að flytj^ okkur
burt af eynni, en þá óskaði liðs-
foringinn eftir 15 sjálfboðalið-
um úr minni herdeild, til þess
að verja undanhald seinustu her
sveitanna. Jeg gaf mig fram,
eins og fjölda margir aðrir, og
varð nú að klífa upp 2000 feta
há fjöllin að nýju. Næsti dagur
er sá erfiðasti og lengsti, er jeg
hefi lifað. Við höfðum engar
sígarettur eða tóbak, svo að við
muldum niður skrælnuð lauf-
blöð og vöfðum þeim innan í
gömul sendibrjef, er við höfð-
um fengið að heiman. Einnig
var matur af mjög skornum
skamti. Að lokum leið dagurinn
og við hjeldum til strandarinn-
ar. Mótorbátur, sem beið okkar
þar, flutti okkur um borð í tund
urspilli, og eftir 10 klukkutíma
vorum við komnir ti7 Egypta-
lands.
Við höfðum tekið þátt í erf-
iðri herferð, og þeir, sem bæði
höfðu verið í Dunquerk og á
Krít, sögðu að brottförin frá
Dunquerk hefði verið líkust
skemtiför í samanburði við Krít-
arförina. En við vorum allir hug
djarfir, þrátt fyrir alt. Við kom-
ustum að raun um það, að Þjóð-
verjar standa okkur að baki —
maður gegn manni. Þeir óttast
kalt stálið. Og við erum allir
sannfærðir um það, að þeim
hefði aldrei tekist að ná Krít, ef
þeir hefðu ekki haft yfirgnæf-
andi yfirburði í lofti.
Leiðrjettinff.
í greininni „Austfirskur elju-
maður“ í 2. tbl. þ. á. hefir mis-
prentast í fyrirsögn Magnús fyrir
Sigurður. í sömu grein misprent-
aðist Hvalsvík fyrir Kjólsvík, og
loks er sagt að Sigurður hafi oft
ferðast milli Borgarfjarðar og
Suðurvíkur? en á að vera Suður-
víkna.