Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1946, Blaðsíða 8

164
að skipinu, gerðu þeir þegar ráð-
stafanir til þess að bjarga mönn-
um, sem bera kynni að landi þar
vestan á eynni. Þeir fóru niður í
fjöru með kaðla og brekán og heitt
kaffi og alt annað er þeim hug-
kvæmdist að kynni að verða að
notum. Biðu þeir svo þess, að ein-
hverjum kynni að skola lifandi á
land, eða með lífsmarki. Þeir sáu
glögt þegar mennirnir slitnuðu úr
reiðanum. Brimið bar þá upp að
eynni. Þeir Viðeyjarmenn óðu út í
á móti þeim, og björguðu þeim á
land. En engum skilaði hin ólg-
andi hrönn lifandi. Ellefu líkum
björguðu þeir undan sjó þá um
daginn. Voru þau fyrst borin inn í
helli, sem þar er. Þar voru þau
þvegin og veittar nábjargir, og
síðan borin heim í kirkju.
Daginn eftir var komið mikið
betra veður. Þá var mannaður upp
skipunarbátur í Reykjavík og send
ur út í eyju, til þess að fá vissu urri
afdrif skips og skipshafnar, því að
þá var ekki kominn sími í Viðey.
Jón Magnússon yfirfiskimatsmaður
var í þessari för, og hefir hann sagt
mjer svo frá, að þar hafi verið svo
köld aðkoma, að hann geti ekki
gleymt því, er hann kom inn í
kirkjuna og sá öll líkin.
ÞÓTT þessi þrjú skip, sem fórust
í mannskaðaveðrinu 7. apríl, væri
frá Reykjavík, voru ekki eingöngu
Reykvíkingar á þeim. Af 68 mönn-
um, sem fórust voru 24 Reykvík-
ingar. Hinir voru úr ýmsum stöð-
um, á Ingvari t. d. 2 bræður frá
Vetleifsholti og 2 menn frá Vet-
leifsholtsparti í Rangárvallasýslu.
Akranes varð tíltölulega fyrir lang
mestu manntjóni; þaðan voru 15
menn á þessum skipum, en auk
þess höfðu þá um haustið farist 10
menn á báti frá Akranesi, svo að
þetta þorp, sem þá var mjög lítið,
misti 25 menn í sjóinn þetta ár.
EINS og áður er sagt bar mönn-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
um ekki saman um hve margir
menn hefði sjest í reiðanum á
Ingvari, þegar hann var strandað-
ur. En hver talan sem tekin er, þá
vantar nokkuð upp á fulla tölu,
því að á skipinu áttu að vera 20
menn (sá 21. hafði verið settur á
land í Keflavík, vegna þess hvað
hann var sjóveikur. Hann hjet
Tómas Tómasson frá Vælugerði í
Flóa). Getur vel verið að Ingvar
hafi áður mist eitthvað af mönn-
um, t. d. er hann varð fyrir áfali-
inu í Garðsjó og misti stórseglið.
Um það veit enginn. Eitt líkið af
þeim, sem rak í Viðey, var flutt til
Akraness og jarðsett þar, en hin
10 til Reykjavíkur og jarðsett þar
20. apríl. Var Dómkirkjan þá tjöld
uð svörtu og fluttu þar ræður sjera
Jóhann Þorkelsson og Ólafur Ól-
afsson, fríkirkjuprestur. Suður í
kirkjugarði talaði sjera Friðrik
Friðriksson. Voru 9 skipverjar
grafnir í einni gröf, en sá 10. við
hlið konu sinnar. Öllum verslunar
búðum var lokað og vinnu hætt á
meðan jarðarförin fór fram. Lík-
fylgdin var svo fjölmenn, að aldrei
hafði annað eins þekst í Reykja-
vík. Við þetta tækifæri orkti Guð-
mundur Guðmundsson, skáld, hið
gullfagra kvæði, er svo byrjar:
Sofið í friði, vorið blikfeld breiði
bjartan á yður, landsins góðu
synir.
ÞESS má gcta hjer, að „Emilie'*
var óvátrygð en „Sophie Wheatley11
og „Ingvar“ trygð í þilskipaábyrgð
arfjelagi Faxaflóa fyrir 10—12 þús.
kr. Sjómennirnir voru allir í skyldu
ábyrgð í hinum nýstofnaða lífsá-
byrgðarsjóði sjómanna skv. lögum
•frá 1903. Sá sjóður greiddi nán-
ustu aðstandendum hinna látnu
100 kr. á ári í 4 ár. En O. Olavscn
hafði auk þess trygt Ingvar og alla
skipshöfnina hjá dönsku vátrygg-
ingarfjelagi nokkrum dögum áður
en skipið fórst. Tókst það vegna
þess að skipið var skrásett í Dan-
mörku. Var líftryggingin svo há
að hver ekkja og börn hinna drukn
uðu áttu að fá 1200—2800 krónur,
en vátrygging einhleypra 800 kr.,
ef þeir áttu fyrir einhverjum að
sjá. Þótti það nýlunda þá, að út-
gerðarmaður skyldi bera svo mikla
umhyggju fyrir sjómönnum sínum
að vátryggja þá óbeðið og á sinn
kostnað.
MARGT var rætt og ritað um
slys þetta og sumt í allsterkum á-
sökunartón. Tala blöðin þar aðal-
lega um tvent. Annað var það, að
þetta sama kvöld, eftir að menn
höfðu mikinn hluta dags horft á
heljarstríð skipverja, sýndi Leik-
fjelagið gamanleik, og var hann
talsvert sóttur. Slíkt gæti ekki kom
ið fyrir nú á dögum, og það sýnir
hvað' hugsunarhátturinn hefir
breyst á þessum árum. Til voru
þó þeir menn, er hneiksluðust
mjög á þessu t. d. ritstjórar, blað-
anna „Reykjavíkin“ (Jón Ólafsson)
og „Alþýðublaðsins“ (Pjetur G.
Guðmundsson). Get jeg ekki stilt
mig um að taka hjer upp orðrjett
það sem Alþýðublaðið segir um
þetta:
„Fyrir nokkrum vikum var mik-
ill sorgarblær yfir bænum. Flögg
voru dregin í hálfa stöng hvar sem
því varð við komið. Leikhúsinu
var lokað um tíma og öllum skólum.
Sorgarguðsþjónustur voru haldnar
í kirkjunum og víðar og klukkum
hringt kvölds og morgna. Þetta var
gert í tilefni af því, að mikilsmet-
inn „yfirmaður“ suður í Danmörku
andaðist úr elli (Kristján IX). —
En 7. þ. mán. þegar tveir tugir ís-
lenskra sjómanna fellu sem fórn
fyrir óblíðu náttúrunnar og hirðu-
leysi manna, dóu hræðilegum slys-
faradauða fyrir augunum á öllum
bæjarbúum, þá sást hvergi flagg á
stöng nje heyrðist klukknahljóm-
ur, en gamanleikur var sýndur í