Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1946, Blaðsíða 14

170
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
OKUNN LÖND
XV Á leið til Jaen
SEINASTA kvöldið, sem jeg var
í Huancabamba, fekk jeg hitasótt-
arkast, en með því að taka inn
Kínin batnaði mjer svo að jeg gat
lagt á stað næsta morgun, með
bagga minn á bakinu. Hann var
nokkuð þungur, því að jeg varð að
hafa mikið nesti, þar sem eyðimörk
var framundan. Jeg var þó heldur
valtur á fótunum og gekk hægt.
Allan daginn gekk jeg yfir sólbök-
uð öræfi, með ótal giljum og grafn
ingum. Einhvern veginn tókst mjer
að rata og í rökkrinu um kvöldið
náði jeg kofa Alexandre Bobbio í
smáþorpi inst í þröngu dalverpi.
Bobbio var maður um fimtugt,
og hinn röskasti að sjá. Hann var
af ítölskum ættum, en talaði að-
eins spönsku. Hann hafði lesið tals-
vert og bar af öllum þar um dugn-
að og áhuga. Kynfestunnar gætir
furðu lengi meðal afkomenda land-
nema í Suður-Ameríku, og þeir
eru kallaðir ítalir, Þjóðverjar Eng--
lendingar o. s. frv. af öðru fólki.
Ef ferðamaður getur spurt uppi
einhvern slíkan mann, má hann
eiga það víst að sá hinn sami ber
af nágrönnum sínum, þótt hann sje
í flestu eftirbátur forfeðra sinna.
Næsta morgun, er jeg var ferð-
búinn og hafði lagt baggann á bak-
ið, varð mjer að orði:
,.Jeg vildi að jeg ætti múlasna,
jafnvel þótt það væri tryppi“.
Ef Bobbio hefði nú verið eins og
flestir Andesbúar, mundi hann að-
eins hafa ypt öxlum og tautað eitt-
hvað um það að lífið væri tómt erf-
iði. En í þess stað svaraði hann
þegar: „Hvers vegna sögðuð þjer
þetta ekki undir eins?“ Og svo
byrjaði hann að hrópa og kalla og
veifa höndunum. Hann var að kalla
í einhvern í kofa nokkrum hátt
uppi í hlíðinni hinum megin við
lækinn. Og skömmu seinna kemur
piltur nokkur og teymir múldýr,
lítið og lubbalegt eins og björn, sem
er nýskriðinn- úr vetrarhíði. Þetta
var asna og aðeins hálfvaxin og
vildi pilturinn fá 12 soles fyrir
hana. Við prúttuðum þangað til jeg
fekk hana fyrir 10 soles. Jeg skýrði
hana Kleopötru. En nú vantaði
mig reiðing. Bobbio ljet mig fá
gamlan poka og yfir hann breiddi
jeg teppið mitt. Svo var það klyf-
beri. Hann kostaði 30 centavos og
var eins og kjaftastóll í lögun. Svo
þurfti jeg að kaupa gamla segl-
dúkstösku og hún kostaði einn sol.
Og svo ljet Bobbio mig hafa snæri
og sívafði Kleopötru og farangur-
inn með því. Klukkan 10 komst jeg
á stað og rak Kleópötru á undan
mjer með aleigu mína.
Hjer nyrst í Perú eru AndesfjöII-
in sundur skorin af giljum og gljúfr
um. Ferðamaður, sem er svo helmsk
ur að fara þarna yfir, gerir ekki
annað en klöngrast niður í gil og
klifra upp úr þeim aftur, því að
þau koma öll þvert á leið hans. •—
Þarna var ^jiginn vegur, engin bygð
og engan mat að fá. Það var að vísu
gott að vera laus við baggann, en
þó var miklu erfiðara að reka
Kleópötru. Dag eftir dag lamdi jeg
hana frá morgni til kvölds, en dag-
leiðirnar voru þó miklu styttri held
ur en jeg hefði- farið með bagga
minn á bakinu..
Jeg var orðinn viltur og matar-
laus, hafði lifað á vatni í heilan
sólarhring. Þá rakst jeg á götu,
sem lá þvert upp úr dal þeim, er
jeg var staddur í. Eftir henni klöngr
aðist jeg upp úr dalnum.og fann
kofa, þar sem fjárhirðir nokkur
bjó. Enginn var heima nema átta
ára gömul stúlka, og ekki þýddi að
spyrja hana, því að hún hafði ekki
hugmynd um það að vegir ættu að
liggja til neins ákveðins staðar.
Jeg spretti því af Kleópötru og á-
kvað að bíða þangað til einhver
kæmi, sem gæti vísað mjer til veg-
ar. Barnið gaf mjer þroskaða á-
vexti, og þá fanst mjer eins og jeg
hefði ekki bragðað mat í mánuð.
Mörgum klukkustundum síðar kom
þar útitekinn maður. Hann kallaði
þegar til mín hina venjulegu
kveðju:
„Apease — af baki, sennor!“
Jeg bað hann um mat og hann
bauð mjer inn. Það er siður í Perú
að bjóða mönnum inn, og þætti
sjálfsagt jafnvel þótt kofinn stæði
í björtu báli. Hann helti heima-
brugguðu áfengi í glas, sem búið
var til úr brotinni flösku og bað
mig að drekka heillaskál sína. En
það var ekki við það komandi að
hann ljeti mig fá mat. Að lokum
tók hann þó við einum real og sendi
dóttur sína upp á „loft“, það er að
segja upp undir stráræfnð að sækja
þangað ávexti vafða innan í lauf.
Svo vísaði hann mjer leið út yfir
land, sem var líkast því að hafrót
hefði storknað ogsíðan vaxið skógi.
Jeg misti fljótt af götunni og Ijet
Kleopötru ráða ferðinni. Varð það
til þess að við viltumst enn meira
og urðum að liggja úti tvær nætur.
Jeg var orðinn ruglaður í daga-
talinu, en helt að væri kominn
sunnudagur. Bar mig þá að „Haci-
enda Shumba“. Þarna átti heima
hjeraðsstjóri en hann átti þó ekki