Lesbók Morgunblaðsins - 30.11.1947, Blaðsíða 12

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
^ 360
þá stendur enn fyrir hugarsjónum
minum í ævintýraljóma. Vjer fengum
tvo munnbita af hænsakjöti með sósu,
kartöflumauk og grænmeti og á eftir
það sem dásamlegast var af öllu —
súkkulaðiköku með ís. Margir þoldu
þetta ekki. Þeir fóru að hágráta þeg-
ar það var borið inn.
Vjer bárum fyrstu þrjá mánuði
reynslutímans nokkurn vegin vel,
vegna þess að vjer vissum að þetta
var aðeins tilraun. En þegar á leið
veittist örðugra að sætta sig við það.
Jeg var nú ekki nema 57 kíló — og
hungrið var ekki aðeins í munni og
maga, heldur einnig í öllum limum.
Vjer vorum að eta oss sjálfa upp.
Þarna var engin vinnuskylda. Það
átti að sjá hvað vjer vildum hafa
mikið fyrir stafni og af eigin hvöt.
Það kom í ljós að vjer höfðum ekki
dug í oss til neins. Þeir, sem áttu að
sjá um þrifnað, vanræktu að sópa
sVefnherbergið. Einn þeirra sagði við
mig, að hann sæi það, að ryk væri
undir rúmunum og hann vissi að
hann ætti að sópa því burtu. Hann
kvaðst fá samviskubit í hvert sinn er
hann kæmi þangað, en vanrækja það
samt.
L
Fyrstu mánuðina dreymdi mig oft
að jeg væri í veislum og afþakkaði
mat, sem mjer var boðinn. En nú át
jeg í draumi, án þess að skeyta nokk-
uð um tilraunina. Mig dreymdi jafnvel
að jeg myrti læknana, sem rjeðu
, matarskammti vorum.
ú
Að, lokum vorum vjer eins og
skjögrandi beinagrindur. Hárið var
dautt og gljálaust, og nokkrir fengu
skalla. Það komu holur við gagn-
augun og eyrun og aftan á hálsinn.
Skinnið var orðið svo þurrt að það
ílagnaði frá hvirfli til ilja. Vjer þold-
um ekki að sitja á trjestólum, og
urðum að hafa teppi undir oss og við
bakið. Engar æðar sáust í augna-
hvítunni — augun voru orðin grá og
glær eins og þunnt postulín. Vjer vor-
í;. um hættir að renna augunum, slörð-
um alltaf beint fram og horfðum
aldrei nema á einn hlut í einu.
Á hverri viku urðum vjer að ganga
42 kílómetra. Einn þátturinn í þeirri
göngu var að troða þræíamyllu, sem
snerist með sex kílómetra hraða á
klukkustund. í henni vorum vjer
hálfa stund á hverjum degi. En svo
var þar önnur þrælamylla, sem sner-
ist miklu hraðara, svo að vjer urðum
að hlaupa. Meðan vjer vorum þar var
það brennandi freisting að vera allt
af að líta á klukkuna og verða svo
fyrir þeim sáru vonbrigðum að vis-
arnir sýndust ekki hreyfast. Seinustu
tvo mánuðina var jeg alltaf hræddur
um það að jeg mundi hníga þarna
niður í miðju kafi. í hröðu þræla-
myllunni gáfumst vjer upp eftir eina
mínútu. Seinasta daginn gafst einn
upp eftir 15 sekúndur. Það leið yfir
annan í þeirri latgengari eftir 20 mín
útur; hann hágrjet og hrein langa
lengi á eftir út af því.
Þegar reynslutímanum var lokið
og matarskammturinn aukinn, þá á
jeg engin orð til að lýsa vonbrigðum
vorum. Vjer fundum ekki neinn mun,
þótt 400 hitaeiningum væri bætt við.
Vjer hefðum getað etið margfallt
meira. En vjer máttum ekki fá meira,
því að magarnir í oss voru herptir
saman, og magavökvinn svo að segja
horfinn. Matarskammturinn var nú
stöðugt aukinn, en það var ekki fyr
en eftir 10 daga að vjer fundum
nokkrun mun á oss.
Þegar lífsfjörið tók að færast í oss
aftur lifðum vjer upp aftur í öfugri
röð öll stig hungursins. Deyfðin hvarf
smám saman. Svo fórum við að verða
uppstökkir út af engu og seinast
unnum vjer bug á því. Vjer fórum að
vinna. Og svo uppgötvuðum vjer það
að til var kvenfólk.
Eftir þriggja mánaða hressingar-
tíma kom svo hið ógleymanlega
augn^bilk. Vjer sátum að morgun-
verði og læknirinn sagði: „Má bjóða
yður meira?“
Vjer rifum matinn í oss og það er
alveg ótrúlegt hverju vjer gátum torg-
að. _ /
Miðdegisverðurinn varð hreint og
beint o'fát. Og að honum loknum hófst
sá fögnuður, sem oss hafði dreymt um
vikum saman. Vjer fengum vinber,
ís, kökur og smurt brauð. Vjer vorum
að þangað til klukkan fimm um morg
uninn. Og klukkan átta reif jeg í mig
vænan morgunverð og banana og
kökur á eftir.
Jeg hafði ekki náð fullum kröftum
fyr en mörgum mánuðum seinna. Það
var sama hve mikið jeg át, jeg varð
aldrei saddur. En sú þolraun, sem á
sálina var lögð, hefur dregið dilk á
eftir sjer. Mjer finnst jeg ekki vera
sami maður og áður. Það er eins og
jeg viti ekki hver jeg er.
(Kenneth Tuttle).
^ ^ ^ ^ ^
— Ef þú getur ekki þjónað mönn-
um, hvernig ættirðu þá að geta þjón-
að guði?
Konfutse.
★
Jeg er góður við þá, sem eru mjer
góðir og við hina er jeg líka góður;
það er ráðið til þess að allir verði
góðir.
Leo Tse.
' X ★
Það er sönn vinátta þegar menn
hafa ánægiu af því að sitja saman,
án þess að tala saman.
G. Éberz.
V V V ^
BERDREYMI
Hertoginn af Uevonshire sagði vin-
um sínum einu sinni þessa sögu: —
„Einu sinni dreymdi mig það að jeg
. vœri aö halda rœðu í lávarðadeild-
inni. Svo váknaði jeg —- og þá var jeg
að halda rœöu þar.“
\
é