Lesbók Morgunblaðsins - 03.04.1949, Blaðsíða 4

176
LESBÓK MORGUNBLADSINS
að stvrjöld. En á styrjaldarárnnum
dó forsetinn, Baillet-Latour og
hafði þá Edström tekið við for-
setastörfum en var nú formlega
kosinn forseti. Fjekk hann miklar
þakkir fundarmanna fyrir þann
dugnað og áhuga sem hann hafði
sýnt á styrjaldarárunum á ýmsum
þeim málum, er Olympíuleikunum
viðkomu.
Þessi fundur í Lausanne stóð yf-
ir í vikutíma. Fundirnii voru
haldnir í glæsilegum sal í bygg-
ingunni, spegilsalnum, sem kallað-
ur var. Salur sá er allui þakinn
speglum, svo þar sýndust fundar-
menn altaf helmingi fleiri en þeir
voru.
Fóru fundirnir mjög vel fram og
voru skemmtilegir, ræðurnar yfir-
leitt stuttar og fjörugar. Þær voru
ýmist á ensku eða frönsku og
þýddar á víxl, eftir því hvaða
tungumál ræðumennirnir töluðu.
Þýskan var ekki notuð, eins og
verið hafði áður. Á fundinum var,
sem fyrr segir, rætt um ýmislegt
varðandi .fyrirhugaða vetrarleiki í
St. Moritz 1948 og viðvíkjandi
sumarleikunum í London, sem
halda áttu það sama ár.
Þarna komu ýmsar sendinefnd-
ir víðsvegar að úr heiminum til
þess að fá Alþjóða-Olympíunefnd-
ina til þess að ákveða að leikirnir
1952 yrðu haldnir hjá sjer. Var það
mjög harðsótt frá margra hálfu,
enda er mikill áhugi fyrir því í
borgum víðsv. um heim að fá Olvm
píuleikana til sín. Hafa m.a. komið
mjög eindregin tilmæli frá Ástra-
líumönnum um það, að leikarnir
verði haldnir einhvern tíma á
næstunni í Melbourne t. d. 1956.
Einnig vilja Bandaríkjamenn og
Hollendingar fá að halda Olympíu-
leikana 1956. — En ákveðið var,
eins og kunnugt er, að vetrarleik-
irnir-verði haldnir í Osló 1952, en
sumarleikirnir í Helsingfors 1952.
íslenskur glímubikar.
Fvrir leikana í Stokkhólmi 1912
var leitað hófanna um það hvort
ekki væri hægt að koma því til
leiðar, að keppt yrði í íslenskri
glímu í Olympíuleikunum En til
þess að keppni geti átt sier stað
í einhverri nýrri íþrótt, þurfa að
minnsta kosti sex þjóðir að iðka
íþróttina. Árið 1912 gáfu íslending-
ar í Kaupmannahöfn fagran glímu-
bikar, — farandbikar, — til þess
að keppi um á Olympíuleikunum
fyrir Stokkhólmleikana og skyldi
sigurvegarinn í glímunni þar fá
bikarinn. En það var ekki nema
innbyrðis glímu-keppni vegna
þess, að ekki tóku aðrir þátt
í henni en íslendingar. Hallgrímur
Benediktsson vann þennan bikar.
Síðan var bikarinn sendur til for-
seta Olympíuleikanna, scm þá var
Coubertin. Hafði síðan ekkert til
hans spurst. Fyrr en nú, dagana
sem jeg var í Lausanne. Þá gerði
jeg gangskör að því að svipast yrði
eftír bikarnum á safninu þar, í
Mon Repos-höllinni. Eftir nokkra
leit fannst bikarinn. Þetta er stór
óg fallegur silrurbikar í vönduðum
umbúðum. — Ekki stendur því á
verðlaunagripnum.
En annað mál er það, hvort nokk
urn tíma verður hægt að fá sex
þjóðir til þess að taka þátt í ís-
lenskri glímu á Olympíuleikunum.
Til þess að úr því yrði, verður að
senda glímukennara hjeðan til ná-
grannaþjóðanna og kenna þeim
glímuna okkar.
Jeg skal geta þess til gamans,
segir Benedikt G. Waage, að áður
en fundirnir byrjuðu í spegilsaln-
um í Mon. Repos-höllinni, gaf jeg
forseta Olympíunefndarinnar, Ed-
ström, íslenskan borðfána. Hann
tók þeirri gjöf mjög vel, og sýndi
það í verki, með því að hann ljet
þennan fána standa á borðinu fyr-
ir framan sig allan þann tíma, sem
fundir stóðw yfir. Eitt sinn er
gleymst hafði að láta fánann á
borðið hjá honum áður en fundur
byrjaði, þá spurði hann eftir fán-
anum og ljet sækja hann, svo að
hann yrði á sínum stað.
Með okkur J. Sigfried Edström
tókst hinn besta vinátta. Tel jeg
hann vera með mætustu mönnum,
sem jeg hefi kynnst á lífsleiðinni.
Hann verður áttræður næsta ár,
ef hann lifir, en er þó, þrátt fyr-
ir aldurinn, óþreytandi boðberi
íþróttanna.
í þessari fyrstu ferð minni til
fundarsetu með Alþjóða-Olympíu-
nefndinni, varð jeg þess víða
greinilega var, hve mikils menn
almennt meta þær hugsiónir sem
liggja til grundvallar fyrir þessum
alþjóða-Olympíumótum. Almennt
er litið svo á, að Olympíuleikarn-
ir sjeu eitt mesta friðarstarf í
heiminum. Þar er lögð aðaláhersla
á, að drengskapur sje hafður
frammi í hvívetna. Hver sú þjóð,
sem iðkar þjóðlegar og góðar al-
heims íþróttir, getur komið þar
fram í drengilegri keppni við'aðr-
ar þjóðir. En það er mikils virði
að hver þátttakandi læri að keppa
eftir rjettum settum rtglum og
drengilega á allan hátt.
Jeg fyrir mitt leyti tel það þýð-
ingarmikið fyrir okkur Islendinga
að hafa fengið aðstöðu til þess að
vera sjálfstæður aðili í þessum al-
þjóðasamtökum. Með því höfum
við fengið fullveldis-viðurkenn-
ingu á íþróttasviðinu.
Á þessu ferðalagi mínu um Suð-
ur-Evrópu 1946, segir Benedikt
ennfremur, komst jeg að raun um
hve mikilsvert það er, að vega-
brjefið sje í góðu lagi. — Að það
sje glöggt og greinargott í alla
staði og hentugt í broti. Og má
segja að vegabrjefið okkar sje það,
þótt það mætti vera fullkomnara,
einkum hvað viðvíkur því, hvar
ísland sje á hnettinum. Og þetta
má auðveldlega laga, með því að