Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1950, Qupperneq 12

624
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
tína saman það fje, er við vorum
búnir að finna og reka það til
bygða.
Þegar við litum út úr kofanum
árla næsta morgun, sáum við að
komin var þreifandi stórhríð. Þar
sem ekki kom til mála að fara
iengra, breyttum við áætluninni
og ákváðum að reyna að tína sam-
an þetta fje er við vorum búnir
að finna og halda síðan til bygða,
ef þess væri kostur, en full erfitt
mundi það verða okkur í slíku
veðri. Þetta tókst okkur samt, að
því undanskildu, að við fundum
aldrei tvær kindurnar. En með
hinar átta heldum við til bygða
og náðum þangað með harðneskju
í vökulok um kvöldið, þreyttir og
gegnblautir af svita. Við þóttumst
hafa gert góða ferð eftif ástæðum.
Það var ekki við betra að búast á
þessum árstíma.
Við gistum allir í Selinu, fremsta
bænum í sveitinni. Þar fengum við
forkunnar góðar viðtökur og hvíld-
um okkur veL — Daginn eftir —
22. des. — var versta veður fram-
an af degi. Upp úr hádegi fóru
fjelagar mínir heim til sín, því ó-
líklegt sýndist, að fært yrði að leita
meira fyrir hátíðina. En jeg varð
eftir í Selinu. Hvort það var af
því, að mjer leist mæta vel á heima
sætuna, eða að jeg gerði mjer ein-
hverjar óljósar vonir um, að geta
gert frekari leit fyrir hátíðina,
verður ekki sagt með vissu. Ef til
vill hefi jeg haft hvortveggja í
huga.
Á Þorláksdagsmorgun vaknaði
jeg kl. fimm og leit til veðurs. Sá
jeg þá að komið var bjartviðri og
skein tungl í heiði. Var jeg þegar
ákveðinn í því, að leggja af stað
í leitina og tók að búa mig til ferð-
ar. Heimafólkið vaknaði þegar við
umganginn, fór á fætur, hitaði
mjer kaffi og bjó mjer út nesti.
Síðan festi jeg á mig skíðin og
baut á stað suður á heiðina. Ferð-
inni var heitið alla leið suður í
Dimmudrög. Þar var gangnakofi,
alræmdur fyrir draugagang, og í
hor.um ætlaði jeg að liggja um
nóttina. Á aðfangadagskvöld bjóst
jeg við að koma aftur í Selið, hvað
sem fyrir kæmi. En það fór á aðra
leið.
Á leiðinni suður heiðina fann jeg
kindurnar tvær, sem við fjelagarn-
ir hittum ekki í stórhríðinni tveim
dögum áður. Þær voru á sömu
stöðvum og fyrr, og leið vel, svo
að við þær var ekkert að gera
nema taka þær í heimleiðinni.
Síðan helt jeg áfram og komst á
leiðarenda eftir níu tíma gang. í
Dimmudrögum faim jeg strax
nokkrar kindur. Og þegar jeg hafði
leitað vandlega í öllum giljum og
leyningum, voru þær orðnar tíu að
tölu. En þá var líka komið þreif-
andi myrkur. Kindurnar skildi jeg
eftir á hárri meltorfu, þar sem þær
höfðu nóg að bíta. Síðan fór jeg
að leita að kofanum og tókst að
finna hann, þótt fátt væri þarna
um ieiðarmerki. Þar var köld að-
koma, því illa hafði verið gengið
frá hurðinni um haustið, svo að
nokkuð hafði snjóað inn. En í kof-
ann hafði enginn komið í níu eða
tíu vikur. Við Lappi minn skrið-
um samt inn og svo kveikti jeg á
kertisstubb, er jeg hafði meðferð-
is. Síðan snæddi jeg vel af nesti
mínu og gaf Lappa bitann sinn og
að því loknu tókum við okkur
hvíld. Fyrir stafni kofans var upp-
hlaðinn bálkur og á honum var
nokkuð af fíngerðu, þurru hrísi.
Þetta var ætlað fyrir hvílurúm. Við
norðurvegg kofans rann lækur
undir samföllnum bökkum. Ein-
hver hugkvæmur náungi hafði
fyrir löngu gert lágar dyr á vegg-
inn, hlaðið upp ofurlítið útskot og
reft yfir. Þarna var því auðvelt að
ná í vatn. Annars gerði þetta út-
skot kofann mun draugalegri en
ella og margir þóttust hafa orðið
varir við undarleg hljóð úr skoti
þessu.
Að afloknum snæðingi fór jeg
upp á bálkinn, lagðist niður í hrís-
ið og steinsofnaði, því að jeg var
orðinn þreyttur. Svaf jeg svo í ein-
um dúr þar til kl. var fimm morg-
uninn eftir. Jeg brölti á fætur og
leit til veðurs. Sá jeg þá að komin
var blind-þreifandi stórhríð. Mjer
leist satt að segja ekki á blikuna.
Það var heldur ónotaleg tilhugsun
og vita sig staddan upp á regin
öræfum 1 blind-stórhríð, í köldum
óvistlegum kofagarmi og það á
sjálfan aðfangadaginn. Nú var svo
komið, að það var alveg vonlaust,
að jeg næði til bygða fyrir jóla-
hátíðina. Hjer varð jeg auðsjáan-
lega að hírast yfir sjálfa jólanótt-
ina, þegar allir aðrir áttu þess kost
að vera heima hjá sjer og njóta
jólagleðimiar, umvafðir birtu og
yl hinnar miklu hátíðar. Og mat
hafði jeg ekki nema til dagsins. —
Þótt útlitið væri harla íslcyggilegt,
þýddi ekki að fást um það. Maður
varð að taka öllu með ró.
Eftir þetta sofnaði jeg ekki og
beið birtunnar, en sú bið þótti mjer
nokkuð löng. Þegar loks var full-
bjart orðið, snaraði jeg mjer út í
hríðina til að vitja kindanna. Mjer
tókst að finna staðinn, þar sem jeg
skildi við þær, en þar var engin
kind. En innan stundar rakst jeg
á þær allar með tölu. Þær stóðu
í þjettum hnapp undir háu mel-
barði. Það var alveg tryggt, að það
-an færu þær ekki út í bylinn, svo
að jeg helt aftur heim að kofan-
um.
Nú fór jeg að aðgæta nestisbirgð-
irnar og sá að j'eg gat skift þeim
í tvær máltíðir og lauk jeg annan
þegar. Síðan gekk jeg um gólf í
nokkrar klukkustundir og kvað
rímur. Öðru hvoru leit jeg til veð-
urs, en það var allt við hið sama.
Um þrjú leytið um daginn veitti
jeg því athygli, að veðurofsinn var