Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1953, Blaðsíða 16

678
- ' LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Nikulds Albertsson: Þriðja giein
Hreindýraveiðisögur
Jóns Gíslasonar í Vopnafirði
Löng ganga.
Það var æðimargt, sem var sam-
fara þessum hreindýraveiðum, eins
og veiðarnar fóru fram, á meðan
ég stundaði þær, og má með sanni
segja, að stundum gæti komið fyrir
að það yrði viðkvæmt tilfinninga-
mál, þegar vel var tekið eftir því,
hvernig dýrin höguðu sér í sumum
tilfellum. En ég sleppi að fara ýtar-
lega út í þá sálma, enda munu aðrir
færari að greina frá því en ég.
Leið nú þetta haust, þar til að
sagði hann, „þá stóð hofið þar sem
kirkjan stendur nú, dg íbúarnir
voru mjög hjátrúarfullir. Meðal
annars höíðu þeir þá trú, að eng-
inn maður mætti stíga á land á
eynni þarna, sem heitir Taringa.
Ég sagði þeim að ég skyldi fara
þangað og setjast þar að til þess að
sýna þeim að þetta væri vitleysa.
Og svo gerði ég það. Ég ræktaði
þar kókospálma og ruddi gang-
stíga. Og ekkert kom fyrir mig. Þá
sáu þcir að trú mín var betri en
þeirra og trúðu mér. Og svo tók-
um við hoíið, bárum það niður í
ijöru og brenndum þaö, en byggð-
um kirkjuna í staðinn“
Hið eina, sem eitir er af íorn-
eskjunni þarna, cr stór kóralsteinn
sem stendur upp á enda utan við
kirkjuna. Hann á að vera minnis-
merki Utumatua, höíðingjans, sem
fyrstur fann þessar eyar og rikti
þár fyrstur.
hálfur mánuður var af vetri, þa
var kominn snjór á öræfin, en
mátti þó heita flekkajörð; en færi
var ekki ákjósanlegt, því að skel
hafði komið á snjóinn og vildi hún
svíkja okkur, sérstaklega þó, ef við
þurftum að hlaupa.
Samt lögðum við af stað yfir
í Fljótsdal og var ætlun okkar að
finna Þórarinn Ketilsson og spyrja
hann frétta um hreindýr og fleira,
og svo jafnvel að reyna að fá hann
með okkur í veiðitúr, ef það væri
mögulegt. En þá vildi svo illa hl,
að Þórarinn var ekki heima. Hafði
hann farið út í Eyvindará að sækja
meðal handa barni sínu, sem var
veikt. Við gistum þarna um nótt-
ina, og var það á meðvitund fólks-
ins, að við mundum vilja fara tím-
anlega af stað, og var því fótaferð
með fyrra móti. Veður var gott um
morguninn, þegar við lögðum af
stað upp Kleyfarbrekkur, þar sem
leið liggur upp á heiðina; og voru
brekkur þær erfiður áfangi til að
byrja með langferð. Þegar upp á
heiðarbrúnina kom, fórum við að
tala okkur saman um, hvernig við
ættum að haga okkur, en úr vöndu
var að ráða. því að við höiðum ekki
orðið neinnar slóðar varir daginn
áður.
Elías var alltaf úrræðagóður og
kom okkur saman um að skifta
okkur, og fór ég vestur um heiðina;
en við máttum ekki fara lengra
hvor frá öðrum en að við sæum
hvor til aiinars við og við, og skyld-
um við gefa hvor öðrum merki, ef
við yrðum varir einhvers, en forð-
ast skyldi öll hljóðmerki. — Svo
skyldum við mætast inn við Laug-
ará.
Ég var þarna alveg ókunnugur,
en þetta gekk nú samt sæm.legi,
því ég sá alltaf annað slagið, hvað
Elíasi leið, og hagaði mér alveg
eftir honum.
Eftir langa göngu komum við að
Laugará og tylltum við okkur á
stóran stein, og vorum heldur dauf-
ir í dálkinn, því hvorugur hafði séð
nokkuð, sem benti til þess að dýr
væru í nánd.
Við fórum svo að borða af nesti
okkar og leið ekki langur tími, þar
til að þarna til okkar kom krummi
einn og gargaði mikið. Hann kom
utan heiðina, og varð Elíasi' að
orði, að hann væri að spá okkur
veiði.
Þegar við höfðum matazt og
vorum staðnir upp frá því, segir
Elías: „Jæja, Jón minn, hvað eig-
um við nú að gera? Hvernig eig-
um við að haga okkur?“ Tók ég
þetta svo, að hann áliti mig jaínvel
sinn jainiiiga á svona íerðalagi og
þótli mér talsvert vænt um það.
En það var þó síður en svo að ég
væri það, þvi mór fannst Elías svo
miklu snjallari mér í öllu, sem
þessu starfi við kom, og jafnvel á
öllum sviðum, því að Elías á Aðal-
bóli var reglulegt mikilmenni á
sínu sviði, og ég veit, að þeir, sem
Éyhntust honum nokkuð að ráði,