Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1954, Síða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
183
höggið geigaði. Voru nú nokkrir
skipverjar af „Sem Valerfi" komn-
ir út að borðstokknum með krók-
stjaka í höndum. Laust einn krók-
stjaka við eyra Jóns Bjarnasonar,
en hinir reyndu að krækja krók-
stjökunum undir bátinn og hvolfa
honum. Sáu íslendingar þá einn
kost vænstan að skera á fangalín-
una og komast sem fyrst frá borði.
Var báturinn þá svo að segja fullur
af sjó. En nú reru þeir til lands
eins og þeir höfðu orku til.
&ák
Bjarni Þórlaugarson var nú orð-
inn einn eftir á skipinu sinna
manna, umkringdur af æstum
fjandmönnum, er sóttu að honum
í ákafa. Voru Frakkar 18 saman og
sóttu'að honum til skiftis. Börðu
sumir hann með hnefum, en aðrir
stóðu upp á tunnum og reyndu að
koma böndum á hann. Sumir voru
með hnífa á lofti. Varðist Bjarni þá
svo að hann vissi ekki hvað sér
hlífði.
Þegar aðgangurinn var sem harð-
astur tókst þeim að hrinda honum
svo harkalega að hann fell á lúk-
arinn og kenndi mjög til í síðunni.
Hlupu þeir þá ofan á hann margir
og ætluðu að halda honum, en hann
brauzt á fætur, svo að þeir hrukku
af honum, en þremur fleygði hann
niður í lúkarinn og fóru þeir harð-
ar niður en þeir höfðu ætlað.
Sá, sem aðallega stóð fyrir sókn-
inni á hendur Bjarna, var stýri-
maður skipsins, maður á þrítugs-
aldri. — Hann komst í návígi við
Bjarna og ætlaði að sparka í hann
með stígvélinu, en Bjarni varð þá
snarari í snúningum en hann hugði.
Náði Bjarni í fætur hans, helt þeim
utan um sig og sveiflaði manninum
í kring um sig og barði. hina með
honum. Hrukku þeir þá frá og
varði hann sig þannig um hríð. Þó
varð hann að sleppa manninum
aftur, vegna þess að þá báxu þeir
bönd sem óðast að honum og gat
hann ekki varazt það með þessa
byrði.
Skipstjórinn stóð nokkuð frá og
eggjaði jafnan menn sína til sókn-
ar, er honum þótti sóknin linast.
Það sá Bjarni, að einn af hásetun-
um, aldraður maður, reyndi að
stilla til friðar, en hann hafði ekki
annað upp úr því en að hásetar
börðu á honum.
Viðureignin hafði nú staðið
klukkustundum saman, en enn stóð
Bjarni uppi ósigraður þrátt fyrir
ofurefli það er að honum sótti. Var
hann illa út leikinn, en kjarkurinn
var óbilandi og hann bauð fjand-
mönnum sínum byrginn. — Tókst
þeim aldrei að koma böridum á
hann né hafa hann undir, heldur
barði hann þá stöðugt frá sér og
urðu þeir léttir fyrir höggum hans.
£<L
Nú kom bátur frá landi og voru
á honum Daniel Ólafsson stýri-
maður, Jón Bjarnason, Bjarni Jóns-
son og Ólafur Pálsson, allir úr
Dýrafirði. — Linaðist þá aðsókn
Frakka er báturinn kom. Settist
Bjarni þá á borðstokk skipsins mið-
skipa og blés mæðinni. Daniel kall-
aði og spurði hvort nokkur von
væri til þess að þeir mundu geta
lagt að skipinu. Sagði þá Bjarni að
bezt mundi að þeir hömluðu aftur
á bak aftur fyrir skipið og kvaðst
mundu reyna að komast þangað.
Mjakaði hann sér svo á hlið aftur
eftir þilfarinu, en þeir frönsku
stóðu honum á báðar hendur við-
búnir að gera áhlaup að því er hon-
um sýndist. En það varð ekkert úr
því.' Munu þeir hafa verið orðnir
saddir á því að fást við þetta helj-
armenni og verið ragir við frekari
sókn þegar félagar hans voru komn
-ir að veita honum lið. — Komst
Bjarni þá að lokum aftur á skipið
og stökk niður í bátinn. Gekk hann
þannig úr greipum Frakka eftir
frábæra vörn, er lengi mætti vera
í minnum höfð.
Þegar hann kom um borð var
hann í nýrri peysu, nýlegu vesti
og nýlegum vaðmálsbuxum með
trefil um hálsinn. Allt var þetta í
tætlum er hann komst frá borði.
Peysan var rifin frá hálsmáli út á
öxl, vestið hafði verið rifið í tætl-
ur og var farið, og sama var að
segja um hálsklútinn. Buxurnar
voru rifnar niður úr öðrum megin
og hinum megin nokkuð, svo að
þær flöktu frá honum. Allur var
hann blár og marinn, einkum í
andliti, augun blóðhlaupin og
sprengt fyrir í munninum svo að
mikið blæddi úr. Höfuðið var mjög
aumt vegna þess að þeir höfðu hár-
togað hann og á einum stað hafði
stórum lokk verið svift burtu. Ann-
ars kenndi hann mest til í síðunni
og brjóstinu eftir fallið á lúkar-
brúnina. Átti hann lengi í þeim
meiðslum og hefur sjálfsagt verið
síðubrotinn.
Þeir Daníel fluttu hann nú yfir
í hollenzka skipið, sem Pieter Dan
stýrði til þess að vita hvort hann
ætti ekki einhver meðul við meiðsl
-um þeim, er Bjarni hafði hlotið.
&&
Nú víkur sögunni að ;,slúppnum“
ísafirði, sem lá skammt frá hinum
skipunum. Daniel stýrimaður haí ði
farið í land ásamt nokkrum mönn-
um áður um morguninn og var því
enginn bátur við skipið. Þegar leið
á daginn heyrði Hansen skipstjóri
mikil hróp og öskur um borð í
franska skipinu „Sem Valerfe“ og
vissi að þar mundu einhver ólæti
eiga sér stað, en ekki hverjir }>ar
áttust við fyr en Daniel stýrimaður
kom úr landi og sagði að sent hefði
verið til sín að koma Bjarna Þór-
laugarsyni til hjálpar. Reru þeir
Daniel svo að franska skipinu og
komu von bráðar aftur með
Bjarna. Sagði Hansen að Ijótt hefðj