Lesbók Morgunblaðsins - 20.03.1954, Síða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
185
til, að Guðmundur Sigurðsson skip-
stjóri frá Bíldudal skaut manni á
land í Alviðruf jöru. Hét hann Hall-
dór Eyólfsson og var frá Kotnúpi.
Þegar hann gekk upp frá sjónum
sá hann mannaíerðina heima við
bæinn og þóttist vita að þar mundu
engir friðmenn vera. Greip hann
þá ár með sér til þess að vera ekki
alveg vopnlaus. Gekk hann svo
heim á túnið. Komu þá tveir Frakk-
ar á móti honum og hljóp annar
þegar á hann, greip í brjóst hans
með annari hendi og reiddi upp
hinn hneíann til að berja hann. En
Halldór sló á móti með árinni, og
gafst sá franski þá upp og lét hann
fara í friði. Gekk Halldór svo heim
að bænum og voru þar þá fyrir 17
Frakkar, sumir á húsum uppi, en
aðrir að slangra um og virtist hon-
um þeir allir ölvaðir. Ekki þorði
hann að eiga neitt við þá þar sem
hann var einn síns liðs. Fóru þeir
þá og að tínast niður að sjó og sá
hann að tveir þeirra báru sína vall-
arkláruna hvor. Þessar klárur sá-
ust seinna úti í skipinu „Sem Val-
erfe“, en skipverjar vildu ekki
sleppa þeim. Annar baðstofuglugg-
inn íannst og brotinn niðri í fjöru
seinna.
Nú var það tveimur eða þremur
dögum eftir bardagann um borð í
„Sem Valerfe“, að hollenzki skip-
stjórinn Pietre Dan fann sjórekið
lík út undir Miðlendislæk, sem er
á milli Gerðhamra og Alviðru. Var
auðséð á öllu að þetta mundi vera
franskur sjpmaður, og mun Pietre
Dan hafa grunað hvaðan hann
væri. Flutti hann líkið þegar út í
„Sem Valerfe“ og bað þá að taka
við því. Fyrst í stað vildu þeir ekk-
ert við það kannast, sögðu að þessi
maður mundi vera af öðru skipi,
sem einnig lá á Alviðrubót. En
þessu mun þó hafa lokið þannig að
Pietre Dan neyddi þá til þess að
taka við því. Þottust menn siðan
verða varir við að Frakkar færi
með líkið til lands, og var ætlan
manna að þeir hefði götvað það
þar.
Nú er að segja frá því, að María
Magnúsdóttir, 32 ára gömul smala-
stúlka í Alviðru, var send út með
sjó til þess að leita kinda er vant-
aði. Hafði hún smalahund sinn með
sér.
Þegar hún var komin út .undir
Miðlendislæk, varð henni litið nið-
ur í Miðlendisskerið, sem þar er
fram undan. Sá hún þá nýlundu
nokkra undir skerinu. Var þar
komin stór grjóthrúga, er þar átti
ekki að vera, og upp úr þessari
hrúgu stóð kross um þrjú kvartil
að hæð. — Sýndist henni lóðrétta
spýtan vera grænmáluð öðrum
megin, en þvertréð vera renningur
úr tunnubotni.
Hún vissi fyrst ekkert hvað þetta
mundi vera. En svo tók hundur
hennar á rás niður í fjöruna og að
grjóthrúgunni og nasaði af ákefð
í hana. Þá kom Maríu fyrst til hug-
ar, að þarna mundi dauður maður
vera urðaður. Greip hana þá svo
óstjórnleg hræðsla að hún hljóp
heim í spretti. Þetta var seint um
kvöld. Svo hrædd var hún að hún
þorði ekki að segja frá þessu fyr
en komin var nótt. Þótti þá of seint
að grennslast um þetta.
Um nóttina gerði suðvestan rok
með brimróti. En um morguninn
fóru þeir bgendur í Alviðru, Guð-
mundur og Zakarias út að Mið-
lendisskeri. Var þar þá engin grjót-
hrúga lengur, því að brimið haíði
sundrað henni. En nokkrir steinar
voru þar á dreif og hlutu þeir að
hafa verið fluttir þangað af mönn-
um, því að ekkert grjót er í fjör-
unni, heldur aðeins möl. Virtist
þeim sem steinarnir mundu hafa
verið teknir upp á bakkanum og
velt niður, og er þeir aðgættu þetta
betur, íundu þeir för á bakkanum,
þar sem gteixur hofðu veríð leystir
upp. Varð svo ekki meira úr þess-
ari rannsóknaríör.
£sii
Getum var nú leitt að því, að
þessi dauði maður mundi hafa hrot
-ið fyrir borð á„Sem Valerfe“þegar
bardaginn var þar, og hefði hann
drukknað. En ekki vildi Bjarni
Þórlaugarson við það kannast að
nokkur hefði farið fyrir borð í
þeirri viðureign. Það fréttist líka
eftir Hollendingum, að sár hefði
verið á líkinu, eins og maðurinn
hefði verið stunginn með knífi, og
gat það ekki veri af völdum Bjarna,
sem var vopnlaus. En Guðmund
bónda Gíslason í Alviðru grunaði
að þetta mundi vera lík hins aldr-
aða manns, sem skipverjar höfðu
sýnt svo mikinn fjandskap, og
sennilegt er að hafi verið sami
maðurinn sem reyndi að stilla til
friðar í bardaganum, en hlaut mis-
þyrmingar í staðinn. Guðmundur
gerði sér því ferð um borð í „Sem
Valeríe“, átti enda erindi þangað,
því að hann hafði selt þeim kjöt.
Meðan hann tafði um borð svipað-
ist hann um eftir þessum manni,
en gat hvergi séð hann.
Svo var það eitthvað hálfum
mánuði seinna, er öll fiskiskipin
voru farin af Alviðrubót, snemma
dags og í blíðskaparveöri, að
franskt skip kemur siglandi inn
Dýrafjörð. Þegar það var komið á
móts við Miðlendissker, skaut það
út báti með sex mönnum, en tók
hvorki niður segl né kastaði akkeri.
Bátnum var róið upp að skerinu
og gengu menn þar á land og var
sem þeir væri að leita að einhverju.
Fóru þeir síöan leitandi inn með
öllum fjörum, allt inn á móts við
Alviðru, og þar leituðu þeir meira
að segja undir báti, sem var á
hvolfi. En öll þessi leit virtist ekki
bera neinn árangur. Að lokum helt
báturinn út í skipið aftur, en það
helt samstundis á stað og sigldi út
úr firðinum.