Lesbók Morgunblaðsins - 05.12.1954, Qupperneq 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
771
Nýungar
Aluminium til garðræktar
KAÐ hefur nú komið upp úr kaf-
* inu að aluminium mylsna er
ágæt til þess að bera í garða. Hún
heldur við raka í jarðveginum og
eyðir illgresi. Auk þess virðist hún
auka gróður nytjajurta. Tilraunir
voru gerðar með þetta á tómata
akri og jókst uppskera þar um
400%.
Sjálflýsandiföt
TkR. LAUER sem vinnur í rann-
" sóknastofu háskólans í Iowa,
hefur fundið upp efni, sem gerir
föt sjálflýsandi í myrkri, og er tal-
ið að þetta muni geta orðið til þess
að afstýra því að bílar aki á gang-
andi fólk. Ekki er nauðsynlegt að
öll ytri föt manna sé sjálflýsandi,
er nóg t. d. að hafa sjálflýsandi
kraga, trefil eða band um öxl eða
handlegg. Ekkert ber á þessu sjálf-
lýsandi cfni í dagsbirtu, en þegar
dimmir varpar það frá sér skærri
birtu.
Nýr veðurviti
DAN-AMERICAN-GRACE Air-
ways hefur nýlega tilkynnt að
það hafi sett í allar flugvélar sínar
ný radartæki, sem sé nokkurs kon-
ar veðurviti, því að með þeim megi
finna hvort stormur sé í nánd, jafn-
vel þótt hann sé í 200 km fjarlægð.
Tæki þetta er alveg nýtt og er
betra og fullkomnara en sams kon-
ar tæki, sem hernaðar flugvélar
hafa áður haft. Flugmenn geta al-
veg fylgzt með veðrinu þótt í
myrkri sé og á blindflugi og kem-
ur þetta sér sérstaklega vel við
svokallaðar blindlendingar.
Nýstárleg málning
IjJÓÐVERJAR hafa fundið upp
* málningu, sem breytir lit eftir
því hver hiti er í húsum inni. Þetta
getur komið sér vel í ýmsum verk-
smiðjum, þar sem hætta getur staf-
að af því ef hitinn kemst upp fyrir
visst takmark. Menn þurfa nú ekki
alltaf að vera að gá á hitamælana,
liturinn á veggjum vinnustofunnar
segir til um hvort nokkur hætta er
á ferðum.
Útrýming möls
SAMA félagið, sem fann upp skor-
dýraeitrið DDT, hefur nú fund-
ið upp nýtt efni til þess að verjast
ágangi möls. Eins og kunnugt er
lifir mölurinn á því að eta ull og
veldur árlega stórtjóni í heimin-
um með því að eta sundur fatnað,
húsgagnaáklæði o. s. frv. Hið nýa
efni, sem nefnist „Mitin“ er látið
í ullina áður en ofið er úr henni
og breytir hárunum þannig, að
mölur getur ekki unnið á þeim.
Annars hefur það engin áhrif á
endingu dúkanna né útlit þeirra,
slitnar ekki úr og breytist ekkert
við þvott né hreinsun. En vegna
þess að mölurinn vinnur ekki á
þessum dúkum, hlýtur hann að
drepast úr hungri og eyðast af
sjálfu sér.

GESTRISNA
Mexikanskur piltur var að segja
kunningjum sínum frá Bandaríkjaför:
— Það er dásamlegt land, sagði har.n.
Hvergi í heimi er farið jafn vel með
útlendinga. Þú gengur á götúnni og
hittir þar vel búinn ungan mann, sem
hefur peninga eins og sand. Hann lyftir
hattinum og brosir. Þú brosir á móti.
Þið talið saman. Hann býður þér upp
í fína bílinn sinn og sýnir þér borgina.
Hann býður þér upp á mat og drykk.
Seinast býður hann þér heim til sín
og þú gistir hjá honum um nóttina.
Næsta morgun-------
— Hvað, lentir þú í þessu? spurði
einhver.
— Nei, systir mín.
Veðurlýsing
UM og fyrir aldamótin 1800 bjó sá
maður á Bökkum hjá Rifi á Snæ-
fellsnesi er Tómas hét Tómasson. Systir
Tómasar hét Guðrún og var gift Þórði
í Skriðukoti í Dölum, þeirra dóttir
Margrét gift Eiríki Tómassyni, dóttir
þeirra Hólmfríður kona Sigurðar land-
nema á Tjaldbrekku, dóttir þeirra
Hólmfríður móðir Geirs Sigurðssonar
skipstjóra í Reykjavík.
Kona Tómasar á Bökkum hét Krist-
björg og þótti heldur skapstór. Einn
dag var það að allir bátar reru í Rifi,
nema Tómas, honum leizt ekki á veðrið.
Kristbjörgu þótti það roluskapur og
særði hann á alla lund til að róa, en
hann sat fastur við sinn keip. Seinast
er honum þótti úr hófi keyra brýningar
konu sinnar, sagði hann við einn háseta
sinna: „Farðu niður í Rif og segðu þeim
að hún Kristbjörg eigi hund, sem ekki
kann að gelta.“ — Svo fór um sjóferð-
ina, að Rifsmenn náðu nauðulega landi.
Þá sagði Tómas við konu sína: „Eigum
við nú ekki að róa“.
Einn af hásetum Tómasar var Hró-
bjartur stóri Jónsson frá Eiriksbúð við
Stapa. Hann var skáld. Hann kvæntist
Sigríði dóttur séra Erlendar á Þæfu-
steini og bjuggu þau síðan að Kambi í
Breiðavík. Einu sinni bað Tómas Hrcgg
við að gá til veöurs og orkti þá:
Ei eru vanir óðs við stjá
allir menn í heimi.
Hreggviður minn hermdu frá
hvernig lízt þér veðrið á.
Hreggviður gekk út, en kom að vörmu
spori inn aftur og kvað:
Löðrið dikar land upp á,
lýra hvikar stofan,
aldan þykir heldur há,
hún rís mikið skerjum á.
Hjalla fyllir, fenna dý,
falla vill ei Kári,
varla grillir Ennið í,
alla hryllir menn við því.
Æskan er það aldursstig þegar menn
eru of vitrir til þess að læra af reynslu
annarra.