Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1954, Blaðsíða 22

794
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Þrír menn voru þarna á bryggj-
unni. Við sögðum ekki orð, en hvei
tók sinn skjatta og svo var haldið
á stað upp einstigi nokkurt. Gola
stóð ofan af eynni og bar með sér
þef af fiski.
Svo komum við að húsi, dyrnar
voru opnaðar og inn fórum við.
„Þessa leið vinur,“ mælti Finnur
á norsku. Hann dró mig á eítir sér
út í horn. Þar hengu fiskinet, en
á bak við þau var rúm.
„Sofðu vel,“ sagði hann. „Ég kem
að vekja þig í íyrramálið og þá
skulum við ráða ráðum okkar. Þú
ert öruggur hér í nótt. Góða nótt.“
Svo fór hann. Ég svaf ágætlega,
því að ég var orðinn þreyttur.
Snemma um morguninn kom
Finnur og vakti mig. Hann kom
með hart brauð, og ofurlítið af
soðnum fiski. Nú gat ég virt hann
fyrir mér. Hann var á að gizka um
fertugt, hár og kraftalegur. Hann
var í blárri peysu og dökkum bux-
um, sem voru brotnar niður í gúm-
stígvél. Ég var í gömlum stuttbux-
um, blárri skyrtu og jakka, sem
var shtinn á alnbogunum.
„Þessi ey heitir Tjome,“ sagði
Finnur, „og sem stendur eru hér
margir Óslóbúar í sumarleyfi, því
að það er ekki bannað. Það er nu
bezt að þú komir út og farir að
dorga niður á klöppunum. Þá grun-
ar enginn þig. En það getur vel
verið að Þjóðverjar komi og leiti
í þessu húsi, og ef þeir finna þig
hér í íelum, þá------“. Hann sagði
ekki meira, en ég vissi vel hvað
hann átti við.
Þetta var langur dagur. Ég sat
stöðugt niðri á klöppunum og dorg-
aði, og dró nokkra smáíiska.
Seinni hluta dagsins kom bíll
þarna akandi og í honum var hóp-
ur þýzkra hermanna. Margt fólk
var þarna á næstu grösum og það
lét sem það sæi hermennina ekki
og sýndi þeim fulla fyrirlitningu
er þeir kröfðust þess að fá að sja
vegabréf. Einn hermannanna kom
til mín og ég dró upp vegabréf
mitt. Á því var mynd af mér og
þar stóð: Eiríkur Björnsson, skóla-
kennari, Ósló. Skömmtunarseðla-
númer G267 I 18. 25 ára. Háralitur
brúnn. Bláeygur. Vegur 8iy2 kg.
Hæð 175 cm. Þjóðverjinn leit að-
eins á vegabréfið og fór svo. Mér
létti.
Seint um kvöldið sá ég hvar ung-
ur maður kom eítir klöppunum og
blístraði eitthvert f jörugt lag. Hann
var klæddur á svipaðan hátt og ég,
en var nokkru lægri. Hann var
ungur og fullur að vöngum, ljós-
hærður og bláeygur. Það var engu
líkara en að hann væri að ganga
hér sér til skemmtunar. Hann
brosti til mín og settist svo hjá mér
og dró upp tóbakspung og pípu.
„Ég er Árni,“ sagði hann blátt
áfram. „Ég á að fylgja þér næsta
áfanga. Við förum heðan þegar
dimmt er orðið. Hefur ferðin geng-
ið vel?“
Enginn var svo nærri að heyrt
gæti hvað hann sagði, og engan
hefði getað grunað að við værum
samsærismenn. Hann rak upp
skelhhlátur, eins og ég hefði sagt
einhverja góða fyndni.
„Já, lerðin gekk vel,“ sagði ég.
„Er allt í lagi hér?“
„Veit það ekki. Það getur orðið
örðugt að komast í land. En Tjome
var valin sem lendingarstaður
vegna þess að Þjóðverjum dettur
sízt í hug að menn sé settir á land
á eyum. Ég vona að okkur gangi
vel. Hana, þar beit á hjá þér!“
Við snæddum kvöldverð heima
hjá Finni. Hann kom með flösku,
sem var hálf af tærum vökva. Þá
hýrnaði yfir Árna.
„Áttu dramm, Finnur! Það var
gott. Þína skál Eiríkur.“
Finnur hellti á glös. Þetta var
ákavíti. Árni reis á fætur og lyfti
glasi sínu:
„Fyrir Hákon konung, Noreg og
bandamenn! Skál!“
„Skál!“ svöruðum við og drukk-
um í botn. Ég ætlaði að kafna og
stóð á öndinni í nokkrar mínútur,
en Árni hló að mér.
„Gott ákavíti rennur ljúflega nið-
ur,“ sagði hann, „en þetta er stríðs-
frapileiðsla, búið til úr sagi. Þú átt
eftir að venjast því.“
Þegar ég hafði náð mér hafði ég
góða lyst á soðna fiskinum.
l^IÐAMYRKUR var komið. Árni
1 leiddi mig yfir lyngmóa óg svo
komum við þar sem Fiat-bíll stóð
undir runna. Pokana með sprengj-
unum settum við í aftara sætið.
Arni setti hreyfilinn í gang. Hann
hóstaði fyrst, en spann svo og við
þeystum á stað eftir mjóum og
bröttum vegi.
„Er leyfilegt að aka svona hratt?“
spurði ég.
„Nei,“ svaraði hann og mér leizt
ekki á blikuna. Eftir stutta stund
sagði hann: „Nú komum við að
brúnni og hér þyrfti lánið að vera
með okkur.“
Þetta var ljómandi falleg boga-
brú, sem hafði verið sett á sundið
milli Tjome og meginlands. Við ók-
um út á brúna.
„Staðnæmist!" var kallað á
þýzku. „Staðnæmist, eða ég skýt!“
Við staðnæmdumst ekki. Skot-
hvellur heyrðist og mér fannst
hjartað hætta að slá í brjósti mér.
Við hinn endann á brúnni skaut
upp bílaljósum. Þar stóð auðvitað
þýzk bifreið og bannaði umferð um
brúna.
Árni bölvaði hátt og stöðvaði bíl-
inn. „Kanntu að synda?“ spurði
hann.
„Já.“
„Þeir pynda þig ef þeir ná í þig.
Fylgdu mér eftir.“
Hann stökk eins og örskot út úr
bílnum og ég á eftir. Köll og hróp
kváðu við frá báðum brúarsporð-