Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1954, Blaðsíða 23

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
795
um. Hratt fótatak. Þeir skutu ekki,
þeir ætluðu að ná okkur lifandi.
„Út af brúnni, og fæturnir á
undan,“ kallaði Árni.
Ég hikaði. Þarna var sjálfsagt 80
feta hæð niður í sjó. Árni sló á
öxlina á mér og sveiflaði sér svo
út yfir handriðið. Ég stökk á eftir
og það mátti ekki seinna vera, því
að hermenn voru komnir alveg að
mér.
Mér fannst ég deya mörgum
sinnum á meðan ég var á fluginu.
Stjörnurnar dönsuðu, napur gustur
næddi um mig og svo varð allt gló-
bjart um leið og ég fell í sjóinn.
Hann var kaldur og hressti mig
óðar. Ég flýtti mér að komast úr
kafi. Þá heyrði ég kallað lágt:
„Eiríkur11.
Ég svaraði enda þótt ég þvrði
það varla. Þá fann ég að í mig var
tekið og Árni hvíslaði: „Komdu á
eftir mér, við skulum felast í
skugga brúarinnar.“
Svo lögðum við leið okkar til
lands. Skot dundu á eftir okkur.
Þjóðverjarnir sáu okkur ekki og
þeir skutu af handahófi. Nú grynnk
-aði. Við óðum í land og földum
okkur í þéttu kjarri.
Ég var örvílnaður. För mín hafði
misheppnazt og mér yrði aldrei
trúað framar fyrir neinu.
Árni greip í öxlina á mér. „Fljót-
ur, maður. Upp brekkuna. Þeir
munu búast við því að við flýum
annaðhvort upp með ströndinni
eða niður með henni. Hvað sagði
ég? Sérðu hvernig þeir þjóta sinn
í hvora áttina að leita okkar. —
Komdu nú!“
Við klifum upp hjá bryggju-
sporðinum. Köll og hróp heyrðust
báðum megin við okkur á strönd-
inni og eins frá eynni. Blysum var
brugðið upp og einstaka sinnum
hleypt af skoti.
Var hann Árni brjálaður? Hann
fór með mig þarna rakleitt upp á
veginn í stað þess að flýa inn í
skóg. Og nú fór hann út á brúna.
„Honum hefur orðið svo mikið
um þetta að hann heíur misst vit-
ið,“ hugsaði ég. „Hvað ætlar hann
að gera með bíl Þjóðverjanna?“
Árni fór rakleitt að bílnum. Eng-
inn maður var í honum. En bílíinn
sneri öfugt á brúnni og framan við
hann var bíllinn okkar svo að ekki
var hægt að komast út í eyna. Árni
stökk upp í bílinn, en hann var ekki
að hugsa um að komast út í ey.
Hann setti hreyfilinn í gang og
sveigði bílinn alveg út að hand-
riðinu. Svo hlupum við báðir í átt-
ina að Fiat-bílnum okkar. Þjóð-
verjar höfðu enn eigi tekið eftir
okkur. Sem betur fór var okkar
bílþ kominn yfir hábungur.a á
brúnni, svo að undan hallaði til
meginlands.Við flýttum okkur inn í
bílinn og hann rann hljóðlaust á
stað. En þegar við vorum að fara
fram hjá þýzka bílnum kváðu við
óp og óhljóð niður með ströndinni
og nokkur skot dundu við og kúlur
hittu bílinn að aftan.
Árni steig á bensínið og bíllinn
flaug áfram, yfir brúna og skjótt
komumst við í hvarf. Þá hló Árni.
Nú beygði hann út af þjóðvegin-
um og þeysti eftir þröngri skógar-
götu. Þannig ókum við lengi á millí
furutrjáa, þar sem enginn vegur
var í raun og veru. Rétt í dögun
komum við fram í rjóður. Árni bað
mig að bíða ofurlitla stund. Hann
hvarf en kom að vörmu spori aftur
og nú ók hann bílnum rakleitt inn
í opna hlöðu, sem þar var. Svo dró
hann mig með sér upp á loft. Þar
var hey. Við lögðumst í það og
sofnuðum. —
T IÐIÐ var nokkuð á dag þegar við
vöknuðum. Og þarna komst ég
þá í kynni við ýmsa aðra úr leyni-
hreyfingunni. Þetta voru hraust-
legir menn, en blátt áfram. Þeir
tóku þrjá poka af sprengjum og
fóru með þá út í skóg. Enginn var
5
HIÐ MERKILEGASTA, sem
eftir Jesú er haft, eru hin háleitu
orð 4. guðspjallsins, þar sem
hann biður föðurinn að þeir sem
trúa á hann, „séu allir eitt, eins
og þú faðir ert í mér og ég í
þér, til þess að þeir og séu í okk-
ur“ og ennfremur „til þess að
þeir séu eitt eins og við erum
eitt, ég í þeim og þú í mér, til
þess að þeir skuli vera fullkom-
lega sameinaðir“.
Þessi orð má líta á sem for-
boða Hyperzoonkenningarinnar,
eða þess skilnings, að lífið í al-
heimi á að vera ein heild, en
þó þannig, að einstaklingarnir
séu einnig fullkomlega sjálf-
stæðir. Þessu takmarki er náð
með fullkominni samstiilingu lif-
myndanna; en því lengra, sem
komið er á þeirri leið, því full-
komnara er sambandið við hina
óendanlegu uppsprettu kraftar-
ins. En að því stefnt, að alheim-
ur verði guð almáttugur. Við
þetta verður allt að miða. Hvert
spor, sem er eitthvað áleiðis að
því takmarki er rétt, hvert spor
afleiðis, rangt. En að vér erum
hér á jörðu ekki vel staddir í
þessum efnum, má marka af
því, hve mjög lífið hér er spilli-
líf og ránlíf, og þó maður manni
verstur.
Helgi Pjeturss dr.
kynntur fyrir öðrum, enda gerðist
þess ekki þörf. Ég vissi líka vel að
fylgdarmaður minn hét ekki Árm
réttu nafni. Þegar unnt var að
leyna nöfnum, þá var það gert.
Þetta var ófrávíkjanleg regla i
leynihreyfingunni. Revnslan hafði
sýnt, að þeir, sem teknir voru hönd-
um, voru pyndaðir svo hræðilega,