Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1956, Síða 10

78
LESBÓK MORGUNBLADSINS
og ódauðlegu náðargjöf. lífið sj-álft.
Lof og þökk sé þér fvrir ástina,
unaðinn, lífsbrána, fríviliann,
frelsið, starfsbrána. athaínabrána
og fyrir íkviknun sálarinnar í efn-
inu og bess bungu mótstöðu, sál-
inní tiT hroska og sigurs. Lof og
þökk sé bér f\Tir sorg o° gieði. liós
o? skxigtrq 0£t pHar árstíðir. Lof og
þökk sé bér fvrir unr>himin þinn
og víðerni ljóss og lífs, vetrar-
bnntir, só! og mána og aítar
stíörmir og stiörnume,,ki þinnar
óend^niocni ut>Dhiminsdvrðar. Lof
og þökk sé bér fvtir nafn nýia árs-
ins, 1956, ásamt nafni sendiboða
þíns og sonar, bróðurs vors mann-
anna, drottins vors og frelsara,
Jesú Krists. Megi nafn hans, andi
hans og ástúð vera oss vörður og
skiól á bessu nýbvriaða ári og alla
tima til enda veraldar, — Leið oss
bér við hönd. lítil böm þín van-
þroska ov vanmáttug og gef oss
neista af bínum vísdómseldi. ráð af
bínu ráði, vit af hínvi viti. liós af
hmu liósi. sá! af b’nni sál. Lof og
bökk sé bér fvrir unpruna og
íkviknun ailra beirra margbrevti-
legu og óteliandi líftegunda í efn-
inu og gef oss að skvnja og skilja
Hst bína. frjósemi og skönunar-
mátt í vtHa bínum, þ\n' ekkert get-
ur farið öðruvísi en vel sem er
vilji binn. Liúfi elskulegi hjart-
kæri himneski faðir! Bænhevr oss
í bróður vors Jesú Krists blessaða
— blessaða nafni. Amen.
Nóttin var niðadiúp og þagnar-
þung eftir uppstvttuna. Svalur
gústur fór yfir fannirnar. Heiðarn-
ar kembdu hæruhvíta lokka. Fló-
inn og firðirnir voru svartir að siá.
Firðir. víkur, vogar, teygðust inn
á mflíum táa og fingra fiallanna,
rennislétt en rökkurþungt. Bolur
Breiðaf.iarðar með gögnum og gæð-
um, óteljandi eyum og skerjum og
öllum sínum álum og gundum,
hvfldi á kafi úti í nætumökkvan-
um, merlaður mánaljósi. Stjörnur
himinsins horfðu á mynd sína í
rökkurdimmu djúpinu. — Tungl
var fulit fyrir tveim nóttum. Enn
var það næsta frítt og fullt að
vöngum. Aðeins rönd þess, er horf-
ir til hægri. örlítið farin að eyðast.
Lindardísirnar vírtust vaknaðar.
Var sem heiðar og hálsar titruðu
fvrir hörpusiætti bak við blæju
náttúrunnar, þar sem vorið er man-
söngur, Kaustið næturóður, en vet-
urinn verndari. Andlit vorrar
miklu móður lýsir og ljómar; augu
hennar full af draumum og leynd-
ardómum. Hún nefnir barn sitt og
biður það að hlusta á boðskap sinn.
Meðan maður leitar hennar, bíður
hún í þögn djúpsins, í þögn öræf-
anna, í þögn skóganna og lækjar-
niðurinn er hvísl hennar. Þá er hún
að leita að barni sínu: „Hverf aftur
til náttúrunnar og hlusta á boðskap
minn,“ segir hún. „I>éi lieyrir tal
mitt og skilur mál mitt úti í auðn-
inni, en ekki í ys og þys, amstri
og prjáli borgarinnar. Farðu til
borgarinnar þegar þú þarft. Það er
ætíð gott að þekkja andstæðuna.
Náttúra auðnarinnar verður þá
eins og kirkja þegar þú kemur til
baka. — kirkja í friðsælH þögn
eftir klið múgsins. í óbyggðinni er
orka, er skal endurnæra niðjana.
— Borgir landsins gleyma guði sök-
um veraldlegs vafsturs. Þó verða
þær frelsaðar af óbyggðinni þegar
árhundruðin líða.
Aðeins í tæru lofti. undir berum
himni, verður hverri vaknandi sál
opinberað sitt eigið frelsi.
Vatn fjallalindanna endurnærir
sálina, eyðir illum venjum og lætur
manninn týna sjálfum sér, — um
leið og hann sk>mjar, að einungis
sú eign er tapast er ævarandi. Hann
er -■tar barn, en námfúsari nú en
áður.“
Norðurljósahnoðri vaknaði á
vesturlofti; breyttist 6 augabragði
í heilan hjálm og sprakk á himn-
inum.
Var sem frosinn fossniður ásamt
regnboga altra heima leýstfst úr
læðingi. — Tónar og litir eru syst-
kin af sama foréldri. —
Fvrst brauzt fram elfa með ólg-
andi straumfalH, safnaðist á auga-
bragði eins og í hyl eða lón á
himninum, en sprakk síðan foss-
andi allt i einu eins og stffla mesta
rnannvirkis, er síenzt ekki takið.
Flæddi og flóði þemban og þaut í
ólvsanlegu litskrúði, sem æst af
e!di, í óteljandi hringa og kvíslar,
unz nálgaðist óðfluga Elivoga.
Sýndist þá svo sem ofsarok kæmi
upp á móti straumfalHnu, ræki það
aftur á bak, og þvrlaði öllu í eina
bendu, er þó brátt greiddist á ný
og breiddist út, ótal litum glitað,
fislétt og flögrandi, líkt og voðfeld-
ur vefur, guðvefur, og þokkagyðj-
urnar þrjár, Karíturnar, ásamt
þúsundum dansnteyja er sveifluð-
ust og svifu í flagsandi földum og
dvrðarljóma allra þeirra iðandi
ljósa.
Nýttust þá norðurljósin með
Lindardísunum, Músikmeyjunum,
er þar voru þá komnar, níu talsins,
eins og hugur himnanna og allar
saman systur. Þreyttu þær dansinn
meðan mátti í ljómandi litskrúði
meðal gUtrandi stjörnumerkja um
heiðríkju himingeimsins.
Nú kom nýtt svið, er opnaðist
skyndilega og skall yfir. Vafurlog-
inn breyttist í vefstól með uppi-
stöðu og ívafi handa himni og
jörðu.
Sat þar að vefnum sá er kunni,
steig fótstig og hófust greitt gang-
skarir hafaldanna; skaut nú skytt-
unni og henti á lofti ótt og títt svo
vart varð auga á komið; sló véfinn
ærið ákaflega. Var þá sem upp
himin skylfi af skeiðarslögum.
A. A- A
w ■ w w