Lesbók Morgunblaðsins - 05.02.1956, Qupperneq 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Næturgestur staulast nú um ein-
stígið ofan af fjallinu. Undir er
fögnuður álfa og vætta. Á nýárs-
nótt leysist allt úr læðingi: „stein-
ar tala og allt hvað er.“------
Veðri er svo háttað, að nú er ný-
uppstytt eftir snjóhríðarveður. —
Vetrarríki er hér óvanalega mikið
í ársbyrjun. Veðrið er unaðslegra
en orð fá lýst — stjörnubjart, brag-
andi norðurljós og tungl í fyll-
ingu. —
Algjörlega tilgangslaust að ætla
með orðum að lýsa þeim tak-
markalausu töfrum er næturgest-
urinn nýtur einn í þessum undra-
heimi. Glys og prjál allra höfuð-
borga heims, flugeldar og flangs, er
auðvirðilegasta hræsni, hjóm og
hégómi hjá þeirri óumræðilegu
upphiminsdýrð er augað lítur og
andinn nýtur nú, — hér uppi í
öræfatign almáttugs skapara him-
ins og jarðar.
Næturgesturinn leitar náðar
drottins og helgar sig honum um
leið og hann staulast ofan einstíg-
ið inn í rökkurkjamann við rætur
hamraveggjanna undir háfjallinu.
Og vetrarbraut
í vafurlogans hjúp
hann vefjast sá
og hverfa í næturdjúp.-----
Og rökkurtjaldið rís — skugga-
höttur hangir. Fjallið breytist! Er
nú næturgestur bergnuminn? Það
var eins og hann hefði skyndilega
komizt undir einhver álög, þegar
hann fór undan stjörnubjörtum
himni með fullum mána og flögr-
andi norðurljósum, inn í rökkrið
undir þykkum hamraveggjum
bergkastalans. Honum varð innan-
brjósts eins og væri hann kominn
í einhvern annarlegan ævintýra-
heim. Þegar augu gestsins höfðu
vanizt því dularfulla Ijósi er lýsti
sem eimyrja inn í sjálfum dumb-
rauðum rökkurkjamanum, undir
og allt um kring í flughömrum
hengibrettunnar, sá hann að raun-
verulega var hann staddur í
galdraveröld þar sem flug tímans
var f jötrað, nú augnabliksins bund-
ið og komið í kyrrð, en öll fram-
þróun umliðinna eilífða áttu þau
víðerni og þær veraldir er birtust
í berginu sem mannkynjaðar
myndir, fjörvifullar, með lifnaðar-
háttum liðinna tíma.--------
Fjallið opnast!
Og í gegnum forsali og súlna-
göng er gestinum ekið í einhverj-
um undravagni, dregnum af dýr-
um, er einna helzt líktust risa-
stórum fannhvítum köttum Á
fleygiferð er ekið fram hjá heilum
hópum af glaðværu og góðlegu
skrautbúnu fólki, sem heilsar gest-
inum og hyllir hann.
Flest var fólkið í bláum og rauð-
um klæðum, alsettum glitrandi
perlum og gimsteinum. Margar
konur báru á höfðum eitthvað er
líktist fagurlega gerðum tágakörf-
um á hvolfi, alsettum perlum elleg-
ar ópölum.
Salir allir ummálsmiklir með
súlum, svölum og hvolfþökum.
Staðnæmzt er í stórum sal, þétt-
skipuðum skrautbúnu fólki. Leit
.næturgesturinn þá á sjálfan sig og
sá, sér til undrunar, að hann er
klæddur og kominn í skósíða
skikkju, bláa, gullbrydda og al-
setta glitrandi perlum, með kostu-
legan hatt á höfði, en á fótum skó
af rauðu flosi. Hvar hann hefur
fengið þennan skrúða og hvemig
komizt í hann, er honum hulið.
Næst sér næturgesturinn að um
hann hafa verið slegnir þrír fólk-
hringar; hann sjálfur er orðinn
eins og miðdepill innan í þreföld-
um hring af konum og kðrlum.
f innsta hringnum eru átján yngis-
menn og átján vngismeyar og er
hvert par sérskilið. piltur og stúlka
í pari og snúa bökum saman, en
hliðinni inn í hringinn til gestsins,
er myndar míðdepilinn.
Næsti hringur er nákvæmlega á
™ Í9
sama hátt skipaður konum og
körlum, jafnmörgum áf hvoru
kyni og hagar sér að ðllu levti
eins og innsti hringurinft, nema
þar er fólk allt nær miðaldra að
sjá. Loks er yzti hringnrinn eins
skipaður, nema þar eru aldraðar
konur og öldungar, silfurhært og
frábærlega frítt og góðlegt fólk.
eins og allt hinna, og bauð áf sér
góðvild, traust og þakka.
Þá koma svífandi inn í salinn,
líkt og í lausu lofti, fjöldi drvkkj-
arhorna, fagurformaðra og skraut-
búinna, fyllt gullnu, freyðandi víni
og staðnæmizt fyrir framan hvern
og einn, mann og konu, og eitt
horn undrafagurt fyrir framan
gestinn; en hver og einft, í öllum
þrem hringunum, lvfta horfti sfnu
og hylla gestinn.
Þá opnast svalir eins og sjónar-
svið og birtast þar í hásæti, dýrð
og veldi, konungur og drottning
bergvættanna ásamt risavöxnum
varðmönnum til beggja handa,
skrauti búnum í blátt og rautt. En
allur skarinn umhverfis gestinn, og
eins hann sjálfur, lyfta homum
sínum með syngjandi árnaðarópi
og hylla konungshjón bergvætt-
anna; en konungur og drottning
aðhafast eins, lyfta homum sín-
um og bjóða alla velkomna, gesti
og gangandi, heima og heimán. —
Konungur bergvættanna mæltist
máls, ræmdist mjúkt og hlýtt, og
þó styrmisterkt, í og með eigin
hrvnjanda og eðlisskifting: jörð,
vatn, loft, eldur, ljósvaki, hugur,
mannvitund og sérvitundr — allt í
hreyfing orðanna. Var sem jmndr-
uð hátalara bvldu bergveggtan, þó
með þýlyndi, eins og súgandi
hljóð farkostar er Uuggengur sjáv-
arsval. (En hula féll fyrir sviðið
og gerði sjálfan hann og sveit hane
ógén*):
..Rís upp! Vak! Vaknið!. ÁÍlix þér
undir stjðrnum himinsjns. er eifið
merki eðalsteinanna: itjörnuópal-