Lesbók Morgunblaðsins - 01.12.1957, Page 6

634
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
útleikin en byssan sem sprakk, og
allar líkur voru til þess að hún mundi
molast við fyrsta skot. Við unnum
þó að viðgerð á henni þangað til Þjóð-
verjar hófu loftárás. Þá skreiddist eg
niður í byrgi mitt og tók að aðgreina
bréf.
En klukkan fjögur um daginn vor-
um við tilbúnir að reyna byssuna. Og
öðru sinni var Briggi horfinn, svo að
öll ábyrgðin lenti á mér. Og þar sem
ekkert miðunartæki var á byssunni,
þá varð að skjóta af handahófi. Við
vorum allir hræddir um að hún mundi
springa eins og hin, svo að við ætluðum
ekki að vera nærri henni þegar hleypt
var af. Þegar Blái hafði svo miðað
henni á mig, fóru þeir um þrjátíu
faðma upp eftir lægðinni og höfðu
langt band með sér.
„Skyttur, eruð þið viðbúnar!“ kall-
aði eg og var montinn af því að vera
orðinn stórskotaliðsforingi.
„Allt í lagi, góði“, kallaði Blái.
„Skjótið!"
Kokksi kippti í bandið, byssan
kipptist við og rétt á eftir sá ég kúl-
una springa um hundrað metra frá
tveimur þýzkum skriðdrekum, sem
komu allt í einu upp á sandhrygg í
eyðimörkinni.
Til hægri heyrði eg skotþrumuna i
stórskotaliði B. R. Acks, og það skaut
á eitthvað sem eg sá ekki. Við höfðum
því þessa tvo skriðdreka út af fyrir
okkur, ef við aðeins gætum hitt þá.
„Lengið færið um 100 metra“, kall-
aði eg.
„Hvernið í fjandanum á eg að vita
hvernig á að fara að því“, svaraði
Blái.
„Hækkið þið hlaupið!“
Blái hækkaði hlaupið, Jói setti kúl-
una í og svo flýttu þeir sér frá.
„Skjótið!“
Kokksi kippti í taugina og að þessu
sinni kom kúlan niður rétt aftan við
skriðdrekana. Þeir urðu hikandi. Eg
kallaðr til piltanna að hlaða í skyndi.
Svo var hlaupið hækkað lítilsháttar og
því snúið meira til hægri í áttina á
eftir skriðdrekunum. Jói datt rétt hjá
fallbyssunnni, en við gátum ekki beð-
ið eftir honum, því að skriðdrekarnir
voru nú að hverfa á bak við hæð.
„Skjótið!"
Eg sá að kúlan kom niður rétt hjá
skriðdrekunum og þyrlaði upp mekki
af sandi. Þegar rykið greiddist sund-
ur, sá eg að annar skriðdrekinn stóð
kyrr, og að menn voru að ílýa úr hon
um. Þá kváðu einhvers staðar við
smellir í vélbyssu og tveir Þjóðverj-
anna fellu. Og svo sá eg að sprengi-
kúla hafði komið niður rétt handan
við hæðina, þvi að þar gaus upp mökk-
ur. Eg ætlaði ekki að trúa mínum
eigin augum. Var þá ekki B. R. Ack
farinn að láta sína menn skjóta á
skriðdrekana, sem við áttum! Eg valdi
B. R. Ack öll þau kjarnyrtustu heiti,
sem eg hafði lært af frænda mínum,
sem var stjórnmálamaður. Svo renndí
eg mér niður í dældina.
„Við hæfðum annan skriðdrekann
og nú eru þessir þorparar farnir að
sletta sér fram í það“, sagði eg gram-
ur.
„Eg skil ekki í því að við höfum
hæft skriðdreka", sagði kokksi, „því
að kúlan er enn í byssunni“.
Mér lá við að gráta. Það var þá kúla
frá stórskotaliðinu, sem hafði hæft
skriðdrekann.
Daginn eftir höfðum við svo mikið
að gera, að við máttum ekki vera að
því að skjóta. Flugvélar gerðu árás á
okkur, og eyðilögðu vopnabyrgi. Við
vorum allir kvaddir til þess að gera
ný byrgi, og svo var komið myrkur
þegar því var lokið. Um nóttina hófu
Þjóðverjar skothríð, svo að enginn gat
sofið blund, ekki einu sinni stríðsfrétta-
ritararnir. Kúlurnar komu niður allt
í kring um okkur. Eldhús kokksa rauk
í loft upp, þakið á byrginu mínu fell
ofan á mig, og við misstum sex menn.
En þó var skothríðin enn verri þar
sem stórskotaliðið var. Með birtu kom
B. R. Ack til okkar og var ekki a
marga fiska. Briggi gekk á móti hon-
um.
„Hvernig gengur, Pétur?“
„Það er hræðilegt. Allar falllbyss-
urnar eyðilagðar, ekki ein eftir. Ef
Þjóðverjar gera nú áhlaup, þá erum
við varnarlausir".
Eg hefi víst smitast af vonleysi B.
R. Acks, því að þegar eg kom niður
í dældina, þá sagði Blái:
„Hvers vegna ertu svo áhyggjufull-
ur, góði?“
Eg sagði honum slæmu fréttimar.
Blái stökk á fætur og henti frá sér
tebollanum.
„Aldrei á ævi minni hefi eg vitað
annað eins samsafn af kararkerling-
um. Þið ætlið að gefast upp áður en
Þjóðverjar láta sjá sig? Og hvað hafið
þið fyrir ykkur í því að þeir ætli að
gera árás hérna?“
Eg þurfti ekki að sv«ua konuin. Vió
heyrðum fallbyssudrunurnar, og rétt á
eftir hvin í sprengikúlum. Það var
ekki um annað að gera en leggjast
niður og reyna að vera vongóður.
Svo hætti skothríðin snögglega. Eg
reis upp og skreið upp á hæðina. Það
var slæmt skyggni og sá óljóst út fyrir
gaddavírsgirðingarnar. En svo sá eg
að Þjóðverjar voru á leiðinni.
„Þeir koma — þeir koma á skrið-
drekum“, kallaði eg og hefi víst haft
hærra en eg ætlaði mér, því að þeir
Briggi og B. R. Ack komu þegar skríð
andi upp til mín. B. R. Ack sagði í
örvæntingartón:
„Þeir eru víst tólf saman. Við erum
dauðadæmdir!"
Spyrjið mig ekki að því hvernig á
því stóð að hetjumóður kom allt i
einu upp í mér. Mér verður alltaf ó-
glatt þegar eg hugsa um það. En eg
hugsa að vonleysið um daginn hafi
hleypt í mig kergju.
„Víst getum við tekið á mód þeim“
sagði eg og snerist á hæli og kallaði
til piltanna: „Komið hingað með ýtuna
Nú skulum við veiða skriðdreka!"
Eg hentist niður í dældina, greip upp
fallbyssukúlu og fleygði henni á vöru
bílinn. Jói skildi þetta og fór að hjálpa
mér. En þeir hinir tveir og Briggi og
B. R. Ack hjálpuðust að því að snúa
fallbyssunni og krækja henni aftan í
bílinn.
„Allir um borð!“ hrópaði eg.
Blái stökk upp í bílstjórasætið og
eg hjá honum. Hinir komu hlaupandi
á eftir. Blái stýrði bílnum eins og það
væri jeppi, og það glamraði í kúlun-
um aftur á eins og í tómum blikk-
tunnum. Upp komumst við og þar
staðnæmdist bíllinn. Við leystum fall-
byssuna frá, og beindum henni í áttina
að skriðdrekunum. Meðan eg var að
miða henni kom einn skriðdrekinn upp
á sandhól.
„Hlaðið byssuna!" hrópaði eg.
Blái rétti Brigga kúlu og sagði:
„Hérna, taktu við, góði!“ Briggi skaut
henni inn í hlaupið. Nú var ekki tími
til þess að miða nákvæmlega.
„Skjótið!"
Byssan kipptist við, en við vorum
nú orðnir svo reyndir, að við létum
hana ekki slá okkur. Kúlan kom nið-
ur eitthvað 50 metrum fyrir framan
skriðdrekana, svo eg hækkaði hlaupið
dálítið.
Briggi hafði þegar náð skothylk-
inu úr, og B. R. Ack skaut annarri kúlu