Lesbók Morgunblaðsins - 28.09.1958, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
485
-------------------o,
/ Hamarsfirbi
1 Hamarsfjarðar kirkjukór
er kostabjart og himinn stór
og konunglega veggjavítt
þó víða reynist bert og grýtt.
Um brattar hliðar krýpur kjarr,
þann kostagróður aldrei þvarr,
því ilmbjörk ræður öllum hag
með angangleði nótt sem dag.
Hið mikla kirkjugólf er grund
og grösug mýri, fífusund
við á, sem kringir hólm og hæð,
á hörðum eyrum reið og væð.
En rétt við ósinn fellur foss
í flæðarmál, þar stendur kross
á klöppinni og kynnir gjörð
og kallar: þetta er heilög jörð.
Það komu farmenn heims um haf
og hamingjan þeim leiði gaf
að þjóna Guði á þessum stað
unz þeirra líf var fullkomnað.
í kyrrð og þögn var þelrra stai
og þeirra saga leið og hvarf,
un. þeirra leit og landnámsöid
er lítið skráð á sagnaspjöld.
I huga minum sé ég svið
ég sé þá búa tjöllin við,
þá menn er stærstu greiddu gjöld
en gleymdust þjóð og seinni öld.
Eg horfi yfir Hamarsfjörð,
mitt heimaland og ættarjörð,
hver dalur Fróns er heilagt hof,
hver hnjúkur syngur Drottni lof.
Að mati þess er man og veit,
að mannlif allt er sókn og leit
að leið og marki að finna frið
og fagna því sem tekur við,
er Iýkur vorri furðu-för,
er fellir segl og reiða knör,
þó lífið greiði lítil svör
og lítinn hlut í margri vör.
ÁRNI G. EYLANDS

hönd í bagga með öllu, ■sem gerðist í
héraðinu. Hann þekkti hvern mann
þar. Hann þekkti snöggu blettina á
þeim öllum. Hann var gagnkunnugur
deilumálum í hverju þorpi.
Menn leituðu lögfræðilegrar aðstoð-
ar hjá honum, í stað þess að fara til
héraðsstjórans og bíða þar tímunum
saman eftir úrskurði, sem svo var vit-
laus er hann kom. Smith afgreiddi allt
samstundis. Hann greiddi jafnvel úr
morðmálum.
Hann sagði mér að í Zambesi hefði
fundizt lík af myrtum manni. Menn
komu til hans og spurðu hvað nú ætti
að gera. Hann spurði hver hefði myrt
manninn, og morðinginn gaf sig þegar
fram. Smith spurði hvers vegna hann
hefði gert þetta. Maðurinn sagði að
þetta hefði verið óþokki, og það væri
gott að hann var dauður. Þá spurði
Smith aðra, sem hann treysti, og þeim
bar saman við morðingjann. „Málinu
er lokið“, sagði Smith. Og svo var
skrokknum hent i Zambesi handa
krókódílunum, og þar með var sagan
ÖIL
Dóttir hans Smith — já, hún var dá-
samlega fögur. Hann sá að eg gat ekki
haft augun af henni, og spurði þá hvort
eg vildi ekki eiga hana. Hann sagði að
eg gæti tekið við versluninni, og lifað
hér eins og kóngur í ríki mínu.
Það er skrítið hvað menn eru oft
kjörviltir. En oft verður mér hugsað
um þennan stað, hið mikla fljót, frum-
skógana fulla af glaðværu fólki, — og
þá hugsa eg líka um stúlkuna fögru.
Eg lauk erindum mínum, kvaddi
Smith og dóttur hans, og helt á stað
niður eftir fljótinu. Þegar við komum
til Senanga, sáum við að bátur var
bundinn þar sem við ætluðum að
lenda. Við lentum því nokkru neðar og
eg gekk svo upp með ánni til þess að
vita hverjir væri hér á ferð.
Þarna var ósköp venjulegt tjald og
úti fyrir því venjulegt borð og venju-
legur garðstóll. Og í stólnum sat hvít
kona, — rengluleg kona með heljar
stóran sólhjálm á höfði og niður undan
honum rauðan flónelsdúk, sem breidd-
ist um herðarnar, svo að sólin skini
ekki á hálsinn. Þetta er líklega trú-
boðskona, hugsaði eg, ein af þessum
ofsatrúarkonum.
Umhverfis hana var hálfhringur af
forvitnum svertingjum. Þeir fóru eins
nærri henni og þeir þorðu og gláptu á
hana steinhissa. Aðra eins furðusjón
höfðu þeir aldrei séð. Hún var með
stór gleraugu og þau settu uglusvip á
hana, og næfurþunr.ar varirnar
klemmdi hún 'saman eins og henni byði
við öllu.
Hún var þó svo kurteis að bjóða mér
sæti og drekka te með sér. Eg heyrði
á mæli hennar að hún mundi vera úr
Jórvíkurhéraði. Og svo sagði hún mér
deili á sér.
Hún kvaðst heita frú Smith og ekki
hafa séð mann sinn í 12 ár. Hann hefði
að vísu sent sér peninga reglulega á
hverjum mánuði, en gætt þess vel að
það sæist hvergi hvar hann var niður
kominn. Með einhverjum ráðum hafði
henni þó tekist að komast að því, og
var nú komin, án þess að gera boð a
undan sér, og ætlaði að setjast að hjá
honum.
„Þetta kemur víst flatt upp á hann“
sagði hún. „Hvað skyldi hann segja?
Er þetta ekki ævintýri líkast?"
Næsta morgun heldum við sitt í
hvora áttina.
Já, eg held að þetta hafi orðið ævin-
týri líkast, ef vel er að gáð.
(Úr ,,The Listener“>
GEISLAVIRKUR GRÓÐUR
Vísindamönnum víða um heim
stendur stuggur af geislaryki fra
kjarnorkusprengingum. Geislaryk
þetta berst með vindum víða, fell-
ur svo til jarðar og gerir gróður
geislavirkan.
Enskir vísindamenn hafa komist
að þeirri niðurstöðu, að þeim gróðn
sem lifir í súrum jarðvegi, eins og
t. d. mýramosa, er hættast við að
draga í sig geisla úr geimrykinu.
Nú er strontium-90 talið hættuleg-
asta geislavirka efnið fyrir menn.
En á seinustu árum hefir aukizt
mjög magn þess í jarðargróðri.
Enski vísindamaðurinn dr. Gor-
ham hefir komizt að þeirri niður-
stöðu að semustu 10 árin hafi
strontium-magn í gróðri, sem vex
í súrri jörð, aukizt fimmtugfalt.