Lesbók Morgunblaðsins - 22.07.1962, Page 3

•mmgmjmzrn

EFTIR FERMINGUNA

Eftir Gísla Kolbeinsson
tNDA þótt athöfninni væri
lokið hljómuðu orgeltónarnir
— hæverskir, næstum tregafullir tónar.
Það var líkt og ljúf ósýnileg hönd æðri
máttarvalda leiddi fólkið þennan spöl
fram slitið trégólf kirkjunnar á vitund
hins áþreifanlega heims.
Fólkið reis úr sætum sínum og
þyngslalegur skruðningur, eins og þeg-
ar skriða fer á stað 1 fjallshlíð, tók í
útrétta hönd tónanna, en þannig þok-
aðist það himneska og það jarðneska
út kirkjugólfið fram í sólbjart fordyrið.
Tvær eldri konur sátu kyrrar og lutu
höfði í bæn, en flugur suðuðu á rúð-
unum og féllu afvelta ofan á glugga-
kistuna.
Fólkið var prúðbúið og hver fjöl-
skylda sló skjaldborg um sitt ferming-
arbarn, og mikið var brosað og tekizt
í hendur. Eldri kona með skotthúfu á
húsið, en úti í sólskininu rumdi sað-
samt andakvak. Það var vor í lofti.
F,
eðgarnir gengu niður tröppurnar
og suður götuna meðfram tjörninni.
Faðirinn gildvaxinn meðalmaður á hæð,
en sonurinn óráðið strik upp í loftið,
með höfuð og herðar yfir föður sinn,
en enginn sá fyrir víst hvað úr þessum
renglulega himnastiga mundi að lokum
verða. Faðirinn var þungstígur og
hnykkti á fram í fótinn, eins og títt
er um menn sem stundað hafa sjó
mestan hluta ævinnar. Hann hafði góð-
legan en festulegan svip og mjög róleg
grá augu. Hann virtist taka lífinu líkt
og sjónum. Hérna var hann staðsettur,
það var ekki um að villast. Hann var
þungt hugsi meðan þeir gengu úr
kirkju og olnboguðu sig varlega um
höfði og okkurbrúnt ísaumað sjal yfir
visnum herðum hallaði tárvotri kinn að
sínu fermingarbarni, en telpan brosti
Beiglulega og þerraði af kinn sér í
laumi. Feðurnir voru yfirleitt ekki jafn-
hrærðir á svipinn. Þeir ríghéldu í sitt
virðulega fas — kinkuðu kolli hver til
annars og ólu með sér dálítið stolt af
þessari myndarlegu óreyndu kynslóð —
minnsta kosti vonir.
Ennþá ómuðu þessir tregafullu orgel-
tónar, þótt kirkjan væri svo undarlega
tóm inn að sjá — auðir, einfaldir tré-
bekkir og altaristafla, er sýndi einn
uppréttan mann og nokkra undirgefna.
Lágvaxinn, vatnskembdur maður
gekk hálfjarðneskum skrefum x skrúð-
fannst honum. Fresturinn talaði um
kærleika og náungaelsku og allsherjar
halelúja, og einhvern veginn fékk ung-
ur heili piltsins ekkert rökrétt sam-
hengi í þetta allt saman. Hann vissi
bara, að hann var allt í einu fermdur
og faðir hans af einhverjum ástæðum
öðru vísi í viðmóti en hann hafði verið
í morgun, þegar hann var ekki fermd-
ur. Hann var svo hljóður og alvarlegur,
eins og honum lægi eitthvað þungt á
hjarta. Sjálfur fann hann enga breyt-
ingu á sér, aðra en hvað þessi flibbi
gerði honum gramt í geði og hann var
feginn að vera laus við heila klabbið.
Ungt og lifandi hár hans lafði fram
á ennið og það gagnaði ekki að strjúka
það aftur, það hrundi jafnóðum í sama
óstýriláta hirðuleysið, og hann kveið
því að móðir hans mundi skipa honum
að greiða sér og hafa kaffiselskap
heima fyrir tuttugu manns. Éins og
fermingin sjálf mundi kaffidrykkjan
vera ein óíbotnanleg óvissa þar sem
fólk át tertur sem það hafði tæplega
lyst á og sagði: „mikið er veðrið
indælt------það er nú það.“ Gestirnir
mundu glíma við að halda uppi drep-
leiðinlegum samræðum um stjórnar-
völdin og hryðjuverk úti 1 heimi — og
það er nú það. Pilturinn pírði augun
í sólskinið, en vorið var allt í kringum
hann og í honum sjálfum og vorið boð-
ar líf en ekki dauða.
B
• rumhnappar trjánna voru að
opna sig og smáfuglar þutu milli greina
í ástríðufullum fögnuði, og merrn I
bæjarvinnunni sópuðu rusli af götunni,
og drengir sigldu skútum á Tjörninni,
og ungur maður horfði á stúlku og hún
á hann, og þau gengu saman og hlógu
án afláts, eins og allt væri þetta svo
skelfilega fyndið. Þau sögðu sjálfsagt
eitthvað annað en „það er nú það“,
þau skynjuðu eitthvað annað að
minnsta kosti, og pilturinn beið þess
með blendinni eftirvæntingu og kvíða
hvað það væri sem föður hans lá svo
þungt á hjarta.
Kirkjuklukkan klingdi að baki feðg-
unum og sendill kom hjólandi niður
Skothúsveginn og söng „Thrill me,
baby, thrill me.“ Hann kunni aðeins
þessa einu ljóðlínu, en það var vor i
söng hans engu að síður.
Faðirinn lét róleg grá augun hvarfla
af einu á annað þar til hann festi þau
á syni sínum nýfermdum; brosti hálf-
glettið og hálfraunalega og sagði: „Jæja,
Magnús, þá ert þú kominn í kristinna
manna tölu.“ .
Pilturinn leit á föður sinn og þeir
brostu báðir dálítið vandræðalega. Hon-
um kom ekkert svar í hug — þeir
þögðu báðir, og faðirinn tók upp sína
fyrri alvöru.
„Við skulum ganga hérna Hljóm-
skálagarðinn," sagði faðirinn og rétti út
hönd. „Varaðu þig á umferðinni, dreng-
ur minn.“
„Við náum vel yfir,“ sagði sonurinn
dálítið óþolinmóðlega.
„Ekki að tefla á tæpasta vaðið,“
sagði faðir hans og nokkurrar umvönd-
unar gætti í rómnum.
Pilturinn þagði og hvarf jafnskjótt
inn í sig, en faðirinn gerði tilraun til
að sýnast hýr og félagslyndur og sagði
kíminn: „Hún móðir þín vill að við
förum til ljósmyndara, en okkur liggur
ekki lífið á. Við skulum ganga einn
hring kringum Tjörnina."
Frh. á bls. 13.
FOSTBRÆÐUR
Eftir Karl Halldórsson
ÞeLr hófu merkið í höfuðstað
heiðríkjulandsins við norðurskaut.
í brjóst þeirra Alfaðir eldinn kvað,
einhuga sveit ruddi nýja braut.
Hljómurinn barst yfir hauður og sæ
að hjarta hvers manns sem fundið gat til.
Um veggprúðar hallir og vallgróinn bæ
steig vísunnar orð, þeirra strengjaspil.
þennan hátíðlega hóp í fordyrinu. Hann
setti enskan hatt á höfuð sér um leið
og fætur hans slepptu neðstu tröpp-
unni, en unglingurinn gekk hár og
renglulegur við hlið hans og kenndi
óþæginda undan þessum hvíta harða
flibba. Hann teygði álkuna og sneri
höfðinu ýmist til hægri eða vinstri í
hljóðu ergi vegna þessa stúss og stáss
sem litla eða enga meiningu virtist
hafa. Honum fannst jafnvel eldra fólk-
ið ekki gera sér fulla grein fyrir hvort
um sorgar- eða gleðiathöfn væri að
ræða. Það læddist um, hóstaði og brosti
og táraðist, og var með einhvern tor-
kennilegan svip á andlitinu. Yfir at-
höfninni allri hvíldi hin mesta óvissa,
Þeir sungu við raust og þeir sungu milt
söngglaðir menn eins og hjartað bauð.
Við himnanna þyt var harpan stillt
hugljúf og tær gaf hún dýran auð.
Hver stundin var heið er söngur svall,
saman þeir mynduðu glæstan brag.
Með stórbrotinn hljóm við stuðlafall
þeir stofnuðu kórinn og fóstbræðralag.
En hæst bar merkið og skærastan skjöld
skörungur sá er tók sprotann í hönd,
reisn var í fasi og rísandi öld,
röðlarnir skinu um landnemans strönd.
Og foringinn ungi hóf listanna list
í Ijómann af frelsisins skínandi sól,
blær fór um héruðin innst og yzt
bar ylinn um kotbæ og höfuðból.
Fóstbræður sungu, þeir syngja enn
saman og einir í gleði og þraut.
Þeir voru og eru æskunnar menn,
aldanna prýði á hækkandi braut.
Heill sé þeim öllum og himinninn tær,
til heiðurs þeim vil ég lyfta skál.
Ferskt og heilnæmt sem fjallanna blær
á framtíðarmorgni skal söngsins mál.
1«. töublað 1902
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 3