Lesbók Morgunblaðsins - 24.05.1964, Blaðsíða 3

I
Prinsessan frá Babýton
Eftir Selmu Lagerlöf
1. að var á dimmu vetrarkvöldi á
jitla bænum í Sælukoti, að Katrrn hús-
íreyja sat og spann, og kisa lá í kjöltu
hennar og malaði í ákafa. Húsbóndinn,
Jón Andrésson, sat hjá arninum og
vermdi sig með bakið að eldinum.
Hann hafði ailan daginn verið að
hpggva timbur fyrir Eirík í Fellsskógi,
bvo að enginn gat ætlaat til, að hann
tæki sér verk í hönd, þegar hann var
kominn heim. Katrín hafði ekki einu
Binni neitt við það að athuga, þótt hann
hefði nú ekki annað fyrir stafni en
epjalla og leika sér við litlu telpuna
þeirra, sem var á fimmta árinu þennan
vetur.
Katrín sat með sína þanka og hlustaði
ekki mikið eftir tali mannsins og fceip-
unnar. En hún hélt þó strangan vörð
um eitfc atriði. Hún gat ekki þolað, að
Jón segði við litlu stúlkuna, að hún
væri falleg og mikil manneskja, eins
og honum hæfcti svo til. Því að fengi
Klara Gulla háar hugmyndir um sjálfa
sig, meðan hún enn væri lítið barn,
þá vissi Katrín, að aldrei múndi verða
úr henni skynsöm stúlka.
J
I ón var fundvís á allt mögulegt,
sem hæglega gat gert barnið stórbokka-
legt. En þetta kvöld var Katrín alveg
róleg, því að nú sat hann og sagði frá
einhverju, sem skeð hafði í heiminum
um það leyti, sem jörðin var sköpuð,
og mennirnir byrjuðu að uppfylla hana.
Hann var einmitt í þessu að segja gömiu
söguna um Babelsturninn, og þá skyldi
nú mega ætla, ekki væri beinlínis í leið-
inni að koma með þessa venjulegu vit-
leysu.
„Já, svo komu þeir með leir“, sagði
Jón, „og þeir gerðu tígulsteina, og þeir
Blökktu kalk, og þeir reistu vinnupalla,
og turninn, — hann varð hærri dag
frá degi.
Þeir vissu vel, að þessi tumbygging
var ekki Drottni þóknanleg. En það
létu þeir sem vind um eyru þjóta, því að
þeir höfðu nú einu sinni ákveðið, að
turninn skyldi ná alla leið upp í him-
ininn, svo að þeir gætu séð, hvernig
þar væri umhorfs.
Heyrið mig, gott fólk! sagði þá Drott-
inn. Nú segi ég við ykkur í síðasta sinn:
Ef þið leggið ekki niður rófuna og hætt-
ið að byggja turninn, þá neyðist ég til
að steypa ógæfu yfir ykkur. Og það
verður slík ógæfa, sem þið losnið aldrei
við, og enginn mun geta bjargað ykkur
úr!
En mennirnir hugsuðu sem svo, að
Drottinn mundi ekki fremur venju
missa þolinmæðina. Og þeir héldu á-
fram að byggja turninn, og þeir kom-
ust hærra og hærra með hverjum degi.
Þá tók Drottinn til sinna ráða og
og spillti móðurmáli þeirra. Sjáðu til:
Allt fram að þeim degi höfðu þeir tal-
að þannig, að þeir skildu hver annan,
en nú var sú ánægjan búin að vera.
Þegar múrarameistaramir ætluðu að
eegja „Réttið okkur leir!” þá sögðu þeir
í þess stað: „Kolvippin, kolvappin!“ Og
þegar lærlingarnir ætluðu að spyrja
meistarana, hvað þeir hefðu verið að
biðja um, sögðu þeir: „Erbi, derbi, mirbi,
marbi?“ Það var því ekkert skrýtið, þó
að þeir skildu ekki hver annan.
Meistararnir héldu, að lærlingarnir
væru að fíflast með þá. En þegar þeir
ætluðu að segja „Getið þið ekki talað
eins og menn!” þá sögðu þeir í stað-
inn: „Ullin, dullin, dorf!“ Ef lærling-
arnir ætluðu síðan að spyrja, hvers
vegna meistararnir væru svona reiði-
legir á svipinn, þá gátu þeir ekki sagt
annað én: „Abra, kata, bra?“
af á urðu meistararnir og hinir svo
reiðir, að þeir flugu hver á annan og
fóru að slásit.
Upp frá þessum degi fór öll vinátta
meðal. mannanna út um þúfur. Enginn
hugsaði um að halda áfram að byggja
turninn, heldur fór hver og einn sina
leið í allar áttir.“
Þegar Jón var þama staddur í sög-
unni skotraði hann augunum til Katr-
ínar. Rokkurinn var þagnaður, og það
leit næstum svo út sem bæði húsfreyj-
an og kötturinn hefðu sofnað. Þá tók
Jón strax aftur- upp söguþráðinn. Hann
lækkaði bara röddina ofurlítið.
„En meðal þeirra mörgu, er stóðu
fyrir turnbyggingunni í Babýlon, var
kommgur og drottning, sem áttu sér
litla prinsessu. Og þessi litla stúlka fór
einnig að tala svo einkennilega, að
hvorki foreldrar hennar né nokkrir aðr-
ir skildu eitt einasta orð af því, sem
hún talaði.
Af þessum sökum vildu þau, kóngur
og drottning, ekki sjá hana lengur í
höllinni, heldur ráku hana á þurt. Og
nú varð hún ein og yfirgefin að fara
út í stóru og víðu veröldina.
Hún var auðvitað ákaflega sorgbit-
in, þegar hún fór að heiman. Hún vissi
ekki, hverju hún kynni að mæta á leið-
sinni. Það mundi verða auðvelt fyrir
skógarbirni og úlfa að éta svona litla
prinsessu upp til agna, ef þeir kæmu
auga á hana. ~
En það var enginn, sem gerði henni 9
nokkurt mein, af þvi að hún var svo
lítil og falleg.
Nei, þvert á móti. Allir, sem hún
mætti, gengu til hennar, buðu henni
góðan dag, réttu henni höndina og
spurðu, hvert hún væri að fara. En
enginn skildi orð af því, sem hún
sagði, og þá var ekkert skipt sér af
benni meira.
Og þar sem hún var svo fín og falleg,
þurfti hún ekki annað en ganga upp
að höllum og herragörðum, til þess að
allar dyr stæðu henni opnar inn á gafl.
En varla hafði hún opnað munninn og
sagt eitt orð af skrýtna málinu sínu,
fyrr en hún mátti hafa sig á burt.
/V S lokum, þeg-ap- hún hafði geng-
ið um öll kóngsríki heimsins, kom liún
seint á degi að stórum skógi. Og þegar
hún hafði gengið í gegnum þennan skóg,
sá hún lítinn bæ, sem var svo lágreistur,
að hún komst rétt inn um dyrnar. Þar
gekk hún samt inn og sagði: „Gott
kvöld!“
Þar inni sat húsfreyja og spann, en
Framhald á bls. 12
19. tölúblað 1%4
Á HEIMLEIÐ
Eftir Richard Beck
Nú liggur bráðum leiðin til þín heim,
þú landið kæra, fjarst við nyrzta haf,
er lífsins faðir mér að móður gaf;
í morgundýrð þú rís úr bláum geim.
í sálu minni hörpu þinnar hreim
ég heyri óma líkt og bylgjuslag,
í blóði mínu brims þíns dynur lag;
mér blika himinlog í söngvum þeim.
Gott er við móðurbarm að bergja á ný
blómanna angan, sveipast vorsins höndum.
Glaður sem barn á bernskuveg ég sný,
brosir mér heilög jörð á feðraströndum.
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 3