Lesbók Morgunblaðsins - 24.05.1964, Blaðsíða 7

WMWWMÍWKSÍ
xw '»««<"■' TVV\v<AWY.wv..vwfrw. ... v>•/ •■ ■■ ■ HWWÍ -'V\WAW« nj; wwmw ' "'w

**(éb

§JV
L.andsprófsnemar brjóta heilann um frumtölur, raðtölur, spurnarfornöfn, eignarfall og forsetn-
ingar.
,Vont er aö vera aíveg stelpulaus*
M
aímánuður er tíma
bil skuldaskila hjá þeim,
sem setið hafa á skólabekk
yfir veturinn. N.k. föstudag
ljúka landsprófsnemendur
prófum sínum. Vafalaust
eru margir þeirra famir að
hlakka til þeirrar stundar,
varð fyrir svörum:
— Nei, það verður ekki fyrr
en við fáum einkunnimar.
— Hvernig gekk enskupróf-
ið?
Það slær þögn á hópinn. Þeir
líta hver á annan eins og þeir
viiji segja: Svara þú!
— Það er verst með þessar
raðtölur, segir Guðmundur
loks.
Þeir samsinna því.
— ... eða eruð þið kannski
dúxar, sem ijúka prófinu svona
snemma?
Ekkert svar.
E,
— ru prófin misjaínlega
þung?
— EðOisfræðiprófið var ]é-
legt, segir Gisli.
— Nú?
— Það var svo langt.
—Hvað fenguð þið langt
upplestrarfrí?
— Þrjár vikur.
— Var það nægur tími?
— Það er aldrei nógu langt.
— Hafa einhverjar spurn-
ingar komið ykkur á óvart?
— Maður getur svosem búizt
við öllu af þessum köllum, seg
ir Sigurður. Annars var sögu-
prófið skrýtið og spurningam-
ar misjafnlega gáfulegar. Það
var með allt öðru sniði en
tíðkazt hefur. Þar áttum við
meðal annars að lýsa flugmál-
um eftir hundrað ár.
— Komu ekki ýmsar merki-
legar kenningar fram?
— Sumir skrifuðu ritgerðir
upp á margar blaðsíður, en ég
tók spurninguna ekki eins há-
tiðlega, segir Gísli.
— Svo duttu mér nú allar
dauðar lýs úr höfði, segir Sig-
urður, þegar ég sá þessa spurn-
ingu: „Máninn varpaði dular-
fuilum bjarma á skóginn“ —
undir hvaða bókmenntastefnu
flokkast þessi setning?
— Hverju svaraðir þú?
— Rómantík.
Við miðlum þeim af þekk-
ingu okkar og fræðum þá á
því, að Kristmann kalii róm-
antikina í litteratúr „geðhrifa-
stefnu“. Þeim finnst mikið til
T ið göngum inn í eina
kennslustofu. Það er skrifað af
miklu kappi og ekki litið upp,
þótt tveir ókunnúgir fuglar
gangi í salinn. vPrófið er yfir-
gripsimikið, og tíminn flýgur
áíram.
Tveir kennarar eru á vappi
um stofuna. Einn situr á upp-
hækkuðum pa]li. Ljósmyndar-
inn beinir vél sinni að fallegri
stúlku, sem situr við eitt borð
ið.- Hún horfir á hann feimnis-
lega, strýkur hendinni um hár-
ið, en læzt síðan einbeita sér
að prófinu.
Skömmu síðar, þegar við er-
um komnir fram á gang og
stúlkan gengur úr stofunni, er
okkur bent á, að hún sé feg-
urðardrottning skólans. Segj-
um svo, að hann hafi ekki auga
fyrir mótivinu, hann Sveinn!
Sigurður bætir reyndar við,
þegar okkur eru tjáð tíðindin:
— Blessaður maður, það eru
svo fáar steipur í skólanum!
Hí
r.ún heitir Björg Haúks-
dóttir.
— Hvernig gekk, Björg? •
— Sæmilega.
— Standa ekki vonir til að
ná prófi?
— Hvað heldur maðurinn?
— Og þá' liggur leiðin í
Menntaskólann?
— Mikið rétt.
Við skiptum um umræðu-
efni og spyrjum Björgu, hvern
ig henni litist á það fyrirkomu-
lag í Menntaskólanum að hafa
stúlkurnar sér í bekk og pilt-
ana sér.
— Mér lizt alveg ljómandi
á það, segir hún.
Piltarnir hafa lagt við hlust-
ir og leggja nú sitt til mál-
anna.
— Það verður alveg ferlegt,
maður, segir Gísli.
— Já, það er vont að vera
alveg stelpulaus, segir Sigurð-
ur.
6
’ rúnin þyngist. Nýtt
vandamál er komið til sögunn-
ar. Það er rökrætt af kappi,
því að ekki eru allir á sama
máli um ágæti þessa fyrirkomu
lags.
Og í miðjum þeim umræð-
um hverfum við á braut með
okkar feng.
a.i.
W \ • 'V '-\ O 'p-y « Vf '"IWí ■■■■ v\ ^ f \
Björg Hauksdóttir — segjum svo, að hann Sveinn hafi ekki auga
fyrir mótívinu!
þegar þeir ganga út úr síð-
asta prófinu. En landspróf-
ið er aðeins áfangi á langri
og strangri leið. Þegar í
Menntaskólann kemur,
verða fyrir margir viðsjár-
verðir farartálmar engu
hættuminni en landsprófið
sjálft. Því vili margur
gleyma.
Við litum inn i Gagnfræða-
skólann við Vonarstræti fyrir
skömmu. Enskupróf stóð yfir.
Sumir höfðu þegar skilað prótf-
úrlausnum sínum og biðu
frammi á gangi eftir þeim fé-
lögum sínum, sem enn sátu
inni. Við hittum fyrir Guð-
mund Magnússon, Sigurð Rós-
arsson og Gísla Axelsson.
Við spurðum, hvort mikils
taugaspennings hefði gætt hjá
þeim í prófunum. Sigurður
— Hvað með þær? spyrjum
við.
— Ég var þúinn að skrifa
þær upp með glans, en þegax
hugaði ég fyrst, að það var
ekki nægilegt.
—Nú?
— Það vantaði greininn fyr-
ir framan þær.
— Skrattakornið, segir Sig-
urður og klórar sér í kollin-
um. Honum hefur augsýnilega
sézt yfir það sama.
— Hvað fleira skemmtilegt
málfræðilegs eðlis?
— Frumtölur, spumartfomötfn,
eignarfall og forsetningar, seg-
ir Gísli.
— Hvað fáið þið langan tíma
,til að leysa prófið?
— Fimm tíma fyrir mála-
prófin. Fjóra tíma fyrir hin.
— Það hlýtur að vera næg-
ur timi fyrst þið eruð komnir
út strax?
Guðmundur Magnússon, Sigurður Rósarsson og GisU Axelsson,— Maður getur svosem búizt
við öUu af þessum köllum.
19. tölublað 1964
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 7