Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.1964, Blaðsíða 3

Hjalmar Söderberg:
E inu sinni var ung stúlka og mjög
ungur maður. í>au sátu á steini úti á
litlum tanga, sem teigði sig fram í vatn-
ið og smábylgjunuim skolaði alla leið
upp að fótum þeirra. Þau sátu hljóð,
hvort með sdnar hugsanir, og hortfðu á
sólina hníga til viðar.
Hann hugsaði, að gjarnan vildi hann
fá að kyssa hána. Þegar hann leit á
munn hennar, þá fannst honum, að hann
væri einmitt til þess gerður. Hann
(hafði að vísu séð fallegri stúlkur en
hana, og eiginlega vair hann ástfanginn
af annarri.
En hana fenigi hann víst aldrei að
kyssa, þvi að hún var lionum fjaiiæg
draumadís og stjarna, og ekki getur
maður kratfizt stjamanna.
Hún hugsaði, að hún vildi gjarnan,
að hann kyssti hana, til þess að hún
fengi tiletfni til að verða reglulega reið
við hann og gætfi sýnt honum, hversu
hún fyrirliti hann takmarkalaust. Hún
ætlaði að spretta upp, sveipa kápunni
þétt um sig, senda honum ískalt augna-
ráð og ganga síðan á burt, þráðbein
og róleg, án þess að flýta sér hið
minnsta. En til þess að hann gæti ekki
séð, hvað hún hugsaði, sagði hún lágt
og hógvært:
— Heldurðu, að líf sé til eftir þetta
líf?
Hann hugsaði, að auðveldara
mundi reynast að kyssa hana, etf hann
svaraði játandi. En hann mundi ekki
fyrir víst, hvað hann kynni að hafa sagt
áður um sama efni við önnur tæki-
færi og var því hræddur um að verða
tvísaga. Þess vegna horfði hann djúpt í
augu hennar og sagði:
— Þau augnablik eru til, að ég trúi
því.
Þetta svar fannst henni ákafteiga þægi
legt, og hún hugsaði: Hann hetfur nú
samt nokkuð fallegt hár — og enni líka,
en það er synd, að hann skuli hafa
svona ljótt nef, og svo hefur hann held-
ur ekki neina stöðu, — bara stúdent.
Það var ekki með slíkum eiginmanni,
sem hún ætlaði sér að gera vinkonur
sínar gular og grænar af öfund.
Hann hugsaði: Nú fæ ég áreiðanlega
að kyssa hana. En hann var samt sem áð
u. dálítið varfærinn og smeykur. Hann
hafði aldrei áður kysst stúlku af henn-
ar tæi. Pabbi hennar lá sofandi í hengi-
mottu þarna skarnmt frá, og hann var
borgarstjóri í borginni þeirra.
Hún hugsaði: Það væri kannski enn-
þá betra, að ég gætfi honum kinnhest,
þegar hann kyssir mig?
Og hún hugsaði aftur: Hvers vegna
kyssir hann mig ekki, — er ég þá svona
ljót og leiðinleg?
Og hún laut áfram yfir vatnið til
þess að spegla sig, en spegilmynd henn-
ar brotnaði í bárudansinum.
Hún hélt áfram að hugsa: Það væri
gaman að vita, hvernig það væri að láta
hann kyssa mig. í raun og veru hafði
hún aðeins einu sinni verið kysst, það
var liðsforingi, og það var eftir dans-
leik á Borgarhótelinu. En hann lyktaði
svo andstyggilega af víni og vindlareyk,
þó að hún yrði vissulega dálítið hrifin,
þegar hann kyssti hana, þar sem hann
var liðsforingi þrátt fyrir allt. Annars
fannst henni ekki svo mikið til um
þann koss. Hún hataði hann reyndar, af
því að hann hafði ekki beðið hennar á
eftir og ekkert kært sig um hana frek-
ar.
Meðan þau sátu þannig, hvort með
sínar hugsanir, gekk sóilin til viðar, og
það byrjaði að skyggja.
Og hann hugsaði: Fyrst hún sit-
ur kyrr við hlið mér, þó að sólin sé
horfin og farið að skyggja, þá getur
vel verið, að hún hatfi ekki svo mikið
á móti því, að ég kyssi hana.
Hann lagði aðra höndina gætilega yf-
ir háls hennar og herðar.
Þessu hafði hún ekki búizt við. Hún
hatfði haldið, að hann mundi bara kyssa
hana beint og krókalaust, og þá ætlaði
hún að gefa honum kinnihest og ganga
þar næst sína leið eins og prinsessa. Nú
vissi hún ekki, hvað hún ætti að gera.
Auðvitað vildi hún verða reið við hann,
en hún vildi heldur ekki missa af koss-
inum. Þess vegna sat hún alvag hreyfing
arlaus.
Þá kyssti hann hana.
Það var mikið einkennilegra en hún
hafði haldið. Hún fann, að hún varð föl
og ofurlítið máttlaus, og hún hafði al-
veg gleymt, að hún ætlaði að gefa hon-
um kinnhest, og að hann væri bara
stúdent.
En hann hugsaði um kafla í bók einni
eftir einhvern trúaðan lækni um „Kyn-
líf konunnar“. Þar stóð: „Gætum þess
ávallt í faðmlögum hjónabandsins að
hatfa stöðugt og fullkomið vald yfir til-
finningum vorum“. Og hann hugsaði, að
það hlyti að vera mjög erfitt að gæta
þess, þar sem aðeins einn koss gæti haft
svona sterk áhrif.
Þegar tunglið kom upp, sátu þau enn-
þá kyrr og kysstust.
Hún hvíslaði að honum:
— Ég elskaði þig, um leið og ég leit
þig í fyrsta sinn.
Og hann svaraði:
— í huga mínum hefur engin stúlka
verið til í heiminum — nema þú.
Gusfur daudans___________________________________________
Eftir Jóhann Hjálmarsson
Fornkonungurinn
hefur úr myrkrinu
ævilangan óð til skýja, ljósdepla og festinga.
Á sér bústað í marmarasalnum undir hlátri sólguðsins.
Dýrkar það sem hann lifandi aldrei fékk snert
nema í stjörnusæng draumanna:
þessa hluti sem eru tómt loft, bergmál.
En heimsins salt ertu jörð og mannsins afl,
sársauki dýrs á ströndu ólgandi hafs.
Svart var þitt ljós, hamur þinn sópaði gólfið
leikið var manntafl á stórum reitum þess.
Smurður varstu og færður á þennan stall
til þess að drottna á sama stað og fyrrum:
fáfengileikans hola völundarhúsi.
Og sál þína langar nú héðan úr húmi og skuggum
upp móti skýjum, ljósdeplum og festingum.
Fjarri
æ, svo fjarri
salti jarðar.
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 3
22. tölublað 1964