Lesbók Morgunblaðsins - 14.06.1964, Blaðsíða 9

Séra Ólafur og Ebba Guðrún með dæt urnar tvær heima í stofunni við Drápu hlíð. (Ljósm. Ól. K. M.)
að er rólegt og gott að búa
í Hlíðunum. Og síðan þeir
byrjuðu að malbika þar allar göt-
ur er líka einkar þrifalegt og vist-
legt á þesisum slóðum. Lengi hefur
verið beðið eftir malbikinu þar efra
og loksins, þegar það er komið, vilja
sjálfsagt flestir íbúarnir vera þar
um kyrrt.
En svo er þó ekki með alla. Fjölskyld-
an á fyrstu hæð í Drápuhlíð 7 er í stöð-
ugum flutningahugleiðingum. Ekki
vegna þess að hún kunni illa við sig.
Síður en svo. Gallinn er bara sá, að
fólkið er þarna ekki í réttri sókn. Séra
Ólafur Skúlason, prestur í Bústaðasókn,
ætti auðvitað ekki að eiga heima ann-
ars staðar en í Bústaðasókn. Og þess-
vegna eru þau hjónin, Ólafur og Ebba
Guðrún Sigurðardóttir, meðal þeirra,
sem á hverjum degi líta yfir auglýsing-
ar dagblaðanna — og leita að hæfilegri
íbúð. Þeim hætfir í rauninni ekki hvað
sem er, því séra Ólafur verður að stunda
ýmis prestverk heima — og til þess
þarf bæði rúmgott húsnægi og kyrr-
látt umhverfi.
Við heimsóttum þau Ebbu og sér Ól-
af í fyrri viku og hittum fyrir elsku-
legt fólk á látlausu snyrtilegu heim-
ili. Daeturnar tvær, Guðrún Ebba 8 ára
og Sigríður 5 ára voru í sparikjólun-
um, því myndasimiður var með í för-
inni.
Þegar við foruim að ræða við heimilis-
fólkið leynir það sér ekki, að öll fjöl-
skyldan tekur þátt í prestsstörfuim
heimilisföðurins af lífi og sál. Það kem-
ur jafnval fyrir að litLu stúlkurnar'
syngja mieð, þegar skírt er heima — og
þær syngja skírnarsálma jafnt sem
barnavísur, þegar þær eru að leika sér.
F rúin starfaði mikið í KFUK áður
en hún giftist. Það var auðvitað góð
imdirstaða og mikill styrkur fyrir hana
22. tölublað 1964 -----------------
í starfi prestsfrúarinnar. Hún hafði samt
aidrei haft nein kynni af lí(i á prests-
heimili — og allt þetta var henni nýtt,
þegar þau Ólafur stofnuðu heimili.
I'rúin var þá 19 ára — og heimili sitt
stofnaði hún vestur í Ameríku. Það má
því segja, að það hafi ekki verið tekið
með sitjandi saeldinni að byrja á slíkri
braut í framandi landi. En þau höfðu
bæði mikla ánægju af þessu, eins og að
líkum lætur — og þá hyerfa allir erfið-
leikar sjálfkrafa.
Séra Ólafur var þá prestur hjá ís- ’
lenzka söfnuðinum í Mountain í N-Da-
kota. Þar voru þau fjögur ár —• og þar
eru báðar dæturnar fæddar. — Frúin
talaði mikið um hve nýstárlegt allt
hefði verið þar — og ánægjulegt.
— Það er miklu léttara að vera hús-
móðir í Ameríku, sagði hún. í raun-
inni mjög ólíkt. Fólk gerir þar aílt aðrar
kröfur, er miklu nægjusamara á mörg-
um sviðum — og hefur minni áhyggjur
en við hér á íslandi. Þar er ekki lagt
jafn óskaplega mikið upp úr því að hús-
gögnin séu svona en ekki hinsegin, tepp
in nái út í horn — og fimm eða sex teg-
undir af kökum séu á borðum, þegar
gestir koma. Fólk á það meira að segja
til að koma með köku með sér, þegar
það kemur í heimsókn — og þykir eng-
um neitt athugavert við það. Fólk er
glaðvært og gerir að gamni sínu, segir
hún.
Og safnaðarstarfið er með töluvert
öðrum hætti, segir Ólafur okkur. Nán-
ari tengsl milli prests og safnaðarmeð-
lima, að sumu leyti meira líf í safnað-
arstarfinu en við eigum að venjast hér.
En hann segir að þetta muni breytast
mikið a.m.k. hér í Reykjavík á næst-
unni vegna þess hve prestunum í höfuð-
staðnum hefur verið fjölgað. Þeir verði
nú í betri aðstöðu til þess að kynnast
sóknarbörnunum — og ekki kvartar
séra Ólafur yfir lakri kirkjusókn. Hann
er mjög ánægður, segir að mörg hundr-
uð manns sæki messur hjá sér.
U t í þessa sálma hlýtur rabb á
prestsheimili alltaf að fara, ef á annað
borð er minnzt á kirkjuna. Og hvernig
er hægt að tala við prest án þess að
kirkjan komi við sögu? Að visu vorum
við komnir til þess að litast um á heim-
ilinu, en sem stendur er heimilið að
Drápuhlíð 7 líka að nokkru leyti heimili
sóknarbajmanna — og Verður það alltaf,
jafnvel þegar búið verður að reisa
kirkju og áfast safnaðarheimili í Bú-
staðasókn, eins og áformað er.
Annars er. þetta allstór íbúð. Stofa,
tvö stór herbergi og rúmgóður skáli, sem
gegnir hlutverki borðstofu. Forstofuher-
bergf notar séra Ólafur sem skrifstofu
-r- og hann hefur mörgum hnöppum að
hneppa. Meðan hann var æskulýðsfull-
trúi þjóðkirkjunnar (og reyndar enn)
var hann önnum kafinn við margs kon-
ar störf í sambandi við vinnubúðir og
sumarbúðir kirkjunnar auk alls annars.
Þetta sumarstarf eflist með hverju ár-
inu sem líður — og samfara því hefur
séra Ólafur þurft að ferðast mikið um
landið. Hefur hann þá stundum tekið
fjölskylduna með — og hafa þetta verið
sumarfrí þeirra allra. Þau hafa mjög
gaman af ferðalögum, hjónin taka þá
myndir, gjarnan litmyndir, sem kunn-
ingjar og vinir hafa gaman af að sjá á
tjaldi á vetrarkvöldum.
En úr því að við erum búin að tala
svona mikið um starfið, kemur ykkur
e.t.v. í hug, að prestshjónin í Bústaða-
sókn eigi eftir allt engar frístundir. Svo
slæmt er það ekki, enda þótt lítill tími
gefist til tómstundastarfa.
Húsmæðurnar eru aldrei í vand-
ræðum með tímann, það vita allir. Og á
það ekki sízt við prestsheimili. En séra
Ólafur notar hverja stund, sem gefst,
til þess að lesa góða bók — og hann
hefur sérstakan áhuga á- 'bandarískum
stjórnmálum. Þegar hann var í Ameríku
Framhaid á bls. 10
LESBOK MORGUNBLAÐSINS 9
Sjálfsagt vildu margar litlar stúlkur eiga hús á borð viff það, sem Sigríður og Guðrún Ebba eiga.