Lesbók Morgunblaðsins - 31.07.1966, Síða 4

INDVERSK ÞJÓÐSACA
E inu sinni var vitringur, frægur
íyrir vizku og þekkingu. Hann hafði
sökkt sér niður í hugleiðingar árum
saman. Ekkert málefni bar svo á góma,
að hann gæti eigi rökrætt það af þekk-
ingu sinni og speki. f hvert skipti, sem
þjóðhöfðingjar jarðar áttu mót, buðu
þeir honum þess vegna að koma og
ræða málin með sér. Eáð hans voru jafn
an vel þegin. Eitt sinn að loknu þjóðhöfð
ingjamóti, er mikilvægum umræðum
var lokið og búizt var til heimferðar,
sæmdu þjóðhöfðingjarnir vitringinn íð-
ilfögrum blómsveigi. Vitringurinn þá
gjöfina, þakkaði hana og hélt á brott.
f stað þess að halda rakleiðis heim,
flaug honuim í hug að heimsækja guð-
ina. Og þegar honum varð litið á blóm-
sveiginn í hendi sér, ákvað hann að
færa guðinum Indra sveiginn að gjöf,
því að Indra væri vissulega makleg-
astur guðanna að hljóta hann. Að vera
sæmdur blómsveigi var yfrinn heiður.
Indra tók vitringnum með dæma-
lausri blíðu. Jafnv.el guðirnir viður-
kenndu, að vizka vitringsins væri frá-
bær, og þeir mátu hann mjög. Vitring-
urinn gaf Indra blómsveiginn, og eftir
stutt samtal við guðinn hélt hann leið-
ar sinnar. Indra var hins vegar ekki
alls kostar ljóst, hvað hann ætti að
gera við blómsveiginn, svo að hann
henti honum í einn af uppáhaldsfílum
sínum, sem stóð þar rétt hjá, og hvarf
síðan sjálfur til annars hluta hinnar
himnesku hallar, aðseturs síns. Fíllinn
hafði ákaflega gaman af blómsveign-
um. Hann lék sér að því í sífellu að
þeyta honum upp í loftið og grípa
hann með rananum. Þetta fór fram
um stund.
V itringurinn hafði gengið góðan
spöl frá höllinni, en minntist þess allt
í einu, að hann hafði gleymt að segja
Indra frá einhverju, sem var ekki hé-
gómamál. Hann sneri því við og hélt
í áttina til hallar Indra. Þá er hann
kom í forskyggni hallarinnar, sá hann
sér til furðu, að fíllinn lék sér að blóm-
sveignum, sem hann hafði sæmt Indra
fyrir skammri stundu. Vitringurinn
varð hamstola við að komast að raun
um virðingarleysið af hálfu Indra í
sinn garð. Hvernig dirfist hann að gera
þetta! Ég veiti honuim þá sæmd að g.efa
honum blómsveig, sem mér hafði verið
gefinn, en hann er svo ósvífinn að fá
fíli sínum blómsveiginn að leikfangi,
hugsaði vitringurinn. I reiði sinni for-
mælti hann ekki aðeins Indra heldur
einnig öllum guðunum. „Megi þeir allir
missa afl sitt og verða þróttlitlir eins
og dauðlegir menn“, mælti hann. Þegar
vitringurinn hafði bölvað guðunum,
hélt hann heim, en enn sauð reiðin í
(honum.
Skömmu síðar bar svo við, að Bali,
foringi illu andanna, réðst á guðina í
himnaborg þeirra, og styrjöld hófst milli
guðanna og illu andanna. Styrjöldin
stóð mánuðum saman. Ef allt hefði
verið með felldu, hefði guðunum veitzt
auðvelt að ráða gersamlega niðurlög-
um fjenda þessara, en nú var svo skipt
um giftu að þeir áttu sjálfir í vök að
verjast, þar eð þeim var aflfátt vegna
formælingar vitringsins. Horfur guð-
anna voru ískyggilegar.
Þ egar fram liðu stundir, tóku
guðirnir að óttast, að þeir biðu lægra
hlut, ef þeir lægju áfram í ófriði við
illu andana. Þeir áttu því fund með
sér og ræddu vandamálin. Það varð að
ráði að skjóta málinu til Síva, eins af
þrem æðstu guðunum, og biðja hann
fulltingis. Þeir héldu á fund Síva og
spurðu hann, hvað þeir ættu til bragðs
að taka. En hann var ekki þess umkom-
inn að veita þeim fulltingi. Formæling
vitringsins var svo gífurlega öflug. Þeir
héldu á fund Brahma, seim var einn
af voldugu guðunum þrem. En hann
kunni ekki heldur ráð við formæling-
unni, sem hafði orðið að áhrinsorðum.
Loks héldu þeir til Vishnu, hins þriðja
af guðunum miklu þrem. Vishnu var
í fastasvefni. Þeir tóku því að syngja
lofsöngva til þess að vegsama hann, og
smám saman sungu þeir sterkara. Um
síðir vaknaði hann við, hve þeir voru
skjálfraddaðir. Þeir sögðu honum frá
vandræðum sínum. 1 fyrstu kvaðst
Vishnu ekki heldur vera svo máttkur,
að hann gæti leyst úr vandræðum
þeirra, en síðan velti hann málinu fyr-
ir sér um stund. Eftir það mælti hann
verða meira en það var, áður en vitr-
— og ljómaði af vizku:
„Aðeins ein leið er út úr ófæru þess-
ari. Þið verðið allir að bergja á ódáins-
veig, guðadrykk. Þá mun ykkur vaxa
ásmegin, svo að afl ykkar mun jafnvel
verða meira en það var, áður en vitr-
ingurinn bölvaði ykkur.“
„Hvar er ódáinsveig að finna, drott-
inn minn?“ spurði Indra og var mjög
áhyggjufullur.
„Þið verðið að strokka mjólkurúthaf-
ið mikla, eitt úthafanna sjö, sem lykja
um jörðina, og verði ykkur þess auðið,
mun veigin fást úr djúpunum“, anzaði
það, nema þeir fengju að bergja á guða-
drykknum líka. Aðrir vildu hverfa að
því ráði að illu andarnir fengju að
dreypa á guðaveiginni fyrir aðstoð
sína. En þá hrópuðu nokkrir guðanna:
„Sé það látið henda, verða illu andarn-
ir enn máttkari en vér guðirnir“.
Indra taldi ekki vera Viturlegt að leyfa
illu öndunum að bragða á guðaveiginni,
en eigi að síður var hann þess full-
viss, að þeir myndu ekki hreyfa legg
né lið guðunum til hjálpar, nema þeir
fengju því framgengt.
egar guðirnir rökræddu þetta
mikla vandamál, birtist Vishnu allt í
einu meðal þeirra á þinginu, og sagði,
að þeir skyldu bjóða illu öndunum
þátttöku í að strokka úthafið með þeim
skilyrðum, að þeir hrepptu hluta af
guðadrykknum. Vishnu kvaðst síðan
myndu bjarga málinu, koma á vett-
vang og rétta hlut guðanna með ein-
hverju móti, ef þeir yrðu í vanda stadd-
ir.
Því næst fóru guðirnir fram á það
við illu andana að þeir gerðu banda-
STROKKUN ÚTHAFSINS
Vishnu, og þegar hann hafði skýrt frá
þessu, sofnaði hann aftur, jafnfast og
áður en svefnfriði hans var raskað.
Nú áttu guðirnir við þann vanda
að etja, hvernig þeir gætu strokkað
mjólkurúthafið. Þeir hlutu að verða
sér úti um afarsterka og stöðuga strokk-
bullu til þess að geta hafizt handa.
Einn guðanna lagði til að þeir rifu
fjallið Mandara upp með rótum, og
hinum guðunum fannst það vera snjall-
ræði. En málið vandaðist þegar í ljós
kom, að guðirnir einir saman voru
ekki nógu sterkir til þess að lyfta
fjallinu. Enn. settust guðirnir á rök-
stóla. Einn þeirra réð til að illu önd-
unum væri boðin þátttaka í að strokka
mjólkurúthafið. Sumir guðanna and-
mæltu því, sögðu, eins og rétt var, að
illu andarnir myndu aldrei samþykkja
lag með sér um þetta, og gleyptu þeir
við því. Styrjöld milli guða og illra
anda lyktaði um sinn, meðan banda-
lagið varaði. Liðsafli beggja sa'mein-
aðist og undirbjó rækilega að strokka
mjólkurúthafið. Fjallinu Mandara var
rykkt upp með rótum, og smám saman
var það flutt í áföngum og sett í mitt
mjólkurúthafið. Þá urðu þeir að verða
sér úti um nægilega langt reipi. Hug-
kvæimist þá einhverjum að höggorm-
urinn mikli, Vasuki, myndi til þess
henta. Þeim tókst að veiða höggorminn,
og var honum því næst njörvað um fjall-
ið, þannig að strokkbullureipi mynd-
aðist. En ekki drápu þeir hann.
B rátt var öllum undirbúningi
lokið til þess að strokka. Glatt var á
hjalla, og beðið var í ofvæni eftir að
guðadrykkurinn veitti ódauðleika öll-

A f\ cr~'
r'-~ f • 2 fr'

—7*-— yg y y rfi . fi})

í5 <o>
> '1 t

um þeim, er hann drykkju. Nokkur
skoðanamunur kom upp um það, I
hvorn enda höggormsins guðir eða ill-
ir andar skyldu halda. Guðirnir æsktu
að halda í haus höggormsins, en illu
andarnir neituðu að halda í sporð hans.
En guðirnir létu undan og færðu sig
að sporði höggormsins. Þar gerðu þeir
rétt, því að við það varð staða þeirra
sýnu betri. Þá er farið var að strokka
hraðara, tók höggormurinn sem sé að
spýja eldi, og var þá ekki laust við að
illu andarnir yrðu miður sin.
En aðra og meiri erfiðleika var nú
brátt við að etja. Botn úthafsins var
gerður úr svo mjúkri leðju, að hún
seig undan þunga fjallsins. Þegar strokk-
að var hraðara, urðu guðir og djöflar
skelfingu lostnir við að sjá, að fjallið
tók smám saman að sökkva dýpra og
dýpra í leðjuna. Guðinn Vishnu veitti
þessu skjótt athygli og breytti sér þá
undir eins í risaskjaldböku. Hann synti
niður í undirdjúpin og skreið undir
fjallið. Skel skjaldbökunnar var grjót-
hörð, og traust undirstaða varð því í
haffor þessari neðan fjallsins, svo að
það gat ekki framar sigið, en strokkun-
in gekk að óskum.
S trokkunin olli svo miklu róti
í úthafinu, að ýmsir, sem frá örófi alda
höfðu legið á hafsbotni, flutu upp á
hafflötinn. Meðal þeirra voru hinir 14
dýrmætu hlutir. Þeir voru nefndir dýr-
mætir vegna töframáttar þess, er þeim
fylgdi. Meðal þeirra var máninn, tré, fill,
kýrin sem gat veitt fólki óskir þess,
víngyðjan, vínskál, vatnadísirnar, grár
hestur, gyðja auðsældar, kuðungur,
kylfa og gimsteinn. Alla þessa hluti
hrifsuðu ýmsir guðanna sér til handa.
En þegar við lá, að guðir og illir and-
ar gæfust upp, þar eð þeir voru að lot-
um komnir af þreytu, kom í ljós vera,
sem virtist vera læknir, og hélt hann á
dýrindisskál með guðadrykknum þráða
í — og hélt henni uppi með báðum
höndum.
Þegar guðir og illir andar sáu skálina
með guðadrykknum í, hættu þeir undir
eins að strokka og þustu allir að skál-
inni. Gerðist mikill troðningur, oln-
bogaskot og hrindingar, svo að ýmsir
misstu fótanna. Að lokum veitti illu
öndunum betur, hrifsuðu þeir skálina
og struku á brott með hana. Guðirnir
voru svo skelfdir, að þeir vissu ekki
sitt rjúkandi ráð. Ekki var aðeins um það
að ræða að illu andarnir skirrðust við
að láta þá hafa sinn hlut af guðaveig-
inni, heldur mundu þeir æ síðan verða
hálfu máttkari en þeir sjálfir. Á með-
an þessu fór fram, höfðu illu andarnir
samt ekki tekið að skipta guðaveiginni
milli sín, þar eð þeir gátu ekki komið
sér saman um, hver fyrstur skyldi
bergja á henni.
E kki fór framhjá guðinum Vishnu
hver vá vofði yfir, og var hann skjótur
til úrræða. Þegar illu andarnir voru að
kífa innbyrðis um guðadrykkinn, sáu
þeir allt í einu töfrandi fagra unga konu
mitt á meðal sín. Hún var búin dýr-
indisklæðum og 'hlaðin gimsteinum, sem
sindruðu í birtunni og hringlaði í við
hvert skref, sem hún gekk. Hún horfði
á þá alla feimnislega, og við lá, að þeir
gleymdu guðadrykknum í návist henn-
ar. Einn þeirra hrópaði: „Þarna kemui
ráðning vandamálsins upp í hendurnar
á okkur. Við höfum verið að senna um,
hver eigi að fá að dreypa fyrstur á
guðaveiginni. Látum okkur bjóða þess-
ari undursamlegu konu, sem stendur
mitt á meðal okkar, fyrsta smásop-
ann, og biðjum síðan hana að skipta
veiginni milli okkar.“ Allir hinir féllust
á hugmynd þessa, og það varð að ráði,
að illu andarnir báðu ungu konuna að
útbýta guðaveiginni meðal þeirra eins
og hún taldi bezt henta. Þá lét hún tiJ
leiðast.
Unga konan (sem var raunverulega
Vishnu, er hafði brugðið sér í konu-
líki) tók skálina með guðaveiginni og
Framhald á bls. 14
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
31. júlí 1966