Lesbók Morgunblaðsins - 14.01.1968, Side 5
um gólf á milli súlnanna. Það rlgnai.
Hún endurtók í sífellu sama lagstúf-
inn.
„Hvaðan hefurðu þetta lag?“, spurði
miaður hennar loks, og settist við borð-
ið fyrir framan arininn.
„J>að veit ég ekki“. Hún leit upp,
undrandi, og lagðd fingur á munn sér,
vantrúuð á svip. Sólin settist.
Blærinn lék um rauðgullið hár frú
K. Húh stóð þarna, kyrr og þögul og
horfði á hafið í fjarska, djúpt og seið-
andi. Gullin augu hennar fylltust tárum.
Það var sem henni rynnu í hug fornar
minningar.
„Augnablik eitt endist ástarvíma“.
Hún söng lágt og þýtt. „En ævina alla
ájtarsorgin".
„Aldrei hefi ég heyrt þetta lag“. Ert
þú að búa það til?“ spurði hann og var
forvitinn.
„Nei. Jú .... nei .... Ég veit ekki“.
Hún hikaði, óttaslegin. „Ég skil ekki
einu sinni orðin — þau eru á annarlegri
tun.gu".
„Hvaða tungu?“
Ulan við sig setti hún kjöt'bitana inn
í hrauneldinn. „Ég veit það ekki“.
Augnabliki síðar tók hún kjötið full-
steikt út úr eldinum og setti fyrír hann.
„Það var bara einhver kjánaskapur,
sem mér flaug í hug .... Ég veit ekki
hvers vegna“.
Hún fór aftur að raula lagið óiþekkta.
Hann rauk upp úr stólnum og út úr
herberginu, ofsareiður.
Seinna kom hann aftur og lauk kvöld-
verði sínum, einn. Svo stóð hann á fæt-
ur, teygði úr sér, horfði á konu sína,
geispaði og sagði: „Eigum við að taka
eldfuglana og skreppa í bæinn og lyfta
okkur upp?“.
„Er þér alvara?“, spurði hún. „Líður
þér rétt vel?“.
„Ég fæ ekki séð að það sé svo óskap-
lega óvenjulegt“.
„Við, sem ekki höfum farið út að
skemmta okkur mánuðum saman“.
„Fja.ndinn hafi það“, sagði hann
gramur, „eigum við að koma eða ékki?“.
Hún varð gagntekin undarlegum
skjáilfta. Hún vildi vera þarna kyrr,
grafkyrr, sitja þarna þögul og bíða þess
að atburðinn bæri að höndum, þetta,
sem hún hafði beðið eftir allan daginn
og v'onað að yrði þrátt fyrir allt.
„Ég....“.
„Þú hefur gott af því“, sagði hann.
„Svona, komdu nú. Hérna er slæðan
þín“, og hann rétti að henni flösku.
„Við höfum ekki stigið fæti út fyrir
dyr svo mánuðum skiptir“.
Úr flöskunni rann vökvi, er teygðist
og varð að bláleitu þykkni og bylgjaðist
um háls henni.
Eldfuglarnir biðu, fagurrauðir, á
mjúkum, ferskum sandinum, reiðuíbúnir
t:l flugs. Hv'ítt fylgiskipið, bundið fugl-
unum m.sð þúsund grænna banda, vagg-
aði fyrir blænum.
Ylla kom sér þægilega fyrir, maður
hennar gaf stuttorða fyrirskipun, og
eldfuglarnir hófust á lof't mót svörtum
himninum.
Maður hennar hóf máls á einhverju.
Hún hafði ekki augun af himninum.
„Heyrirðu hvað ég var að segja?“.
„Nei, fyrirgefðu, hvað?“.
„Aldrei hefi ég tekið eftir þv'í, að
þú værir nokkur sérstakur náttúru-
dýrkandi, en þú virðist hreint og beint
hugfangin af hi.mninum í kvöld“.
„Hann er mjög fagur“.
„Mér var að detta í hug ....“, sagði
maður hennar íhugandi. „Mig langar til
að tala við Hull,e í kvöld um það, hvort
við gætum ekki farið, svosem vikutíma,
ekki lengur, til Biáfjalla. Þetta er bara
hugdetta ....“.
„En vib rorum aiarei svona snemma
árs“.
„Við hefðum gott af loftslagsbreyt-
ingu. Hvíld og friður, skilurðu. Og bú
hefur engin sérstök áform á prjónun-
um, er það? Þá förum við, ekki satt?“.
„Nei“.
„Ha?“.
„Nei“, endurtók hún ákveðin. „Ég fer
ekki“.
Hann horfði á hana. Þau þögðu. Hún
sneri við honum baki.
í dögun gægðist sólin inn milli
krystalsúlnanna og eyddi smám saman
þykkni því er Ylla lá endilöng á og svaf.
Aila nóttina hafði hún legið þarna í
loftinu, uppi yfir lausu gólfinu, á mjúku
skýjaþykknisteppinu, sem veggirnir
gáfu frá sér um leið og hún lagðist út
af til svefns.
Nú lækkaði þykknið óðum og eydd-
ist. Loks rumskaði Ylla á þröskuldi
vakningarinnar. Hún opnaði augun.
Maður hennar stóð yfir henni og
horfði á hana. Svo var sem hann hefði
stcðið þarna stundum saman.
„Þig va-r aftur að dreyma", sagði
hann. „Þú talaðir upp úr svefni og hélzt
fyrir m-ér vöku. Ég held, a-ð þú ættir að
fara til lséknis".
„Það tekur því varla. Þetta er ekk-
ert“.
„Ekkert? Þú talaðir án afláts í alla
nótt“.
„Er það satt?“. Hún settist upp.
„Um hvað var þig að dreyma?“.
„Um þessa vél. Hún kom aftur utan
úr geimnum og lenti hérna. Risinn steig
út úr henni og kom að tala við mig.
Hann- gerði að gamni sínu við mig og
hló. Hann var mjög skemm-tilegur“.
Hr. K. snerti eina súluna^ og u-pp
gau-s heitt vatn, mettað sjóðandi gufu,
er eyddi á svipstundu kuld-anum í
an-drúmislö'ftinu .
„Og s-vo“, 'hélt kon-a hans áfra-m,
„sagði þessi maður m-eð undarlega nafn-
ið> þessi Natani-el York, að ég væri
falleg .... og .... kyssti mig ....“.
„Ha“, sagði maður hennar og sneri
sér frá henni í bræði.
„Sv-ona hef ég aldrei séð þig fyrr“,
sagði hún, og var hálft í hvoru hneyksl-
uð, en hafði þó í aðra röndina gaman
aí. „Það skeði svo sem ekkert m-eira
eða merkilegra en það, að þessi Natan-
ie! sagðist m-yndu taka mig með sér og
fljúga m-eð mig brott til stjörnu sinnar.
Nú, það er blátt áfram hlægilegt“.
„Hlægilegt, jú, ég held nú það“. Það lá
við að hann mis-st stjórn á s-ér. „Þú
hefðir átt a-ð heyra til sjálfar þín, hvern-
ig þú talaðir við hann, . sön-gst fyrir
hann og skem-mtir honurn — í alla nótt.
Drottinn minn. Já, þú hefðir heldur
betur átt að heyra til þín“.
„Yll, æptu ekki svona.
„Og í þessum draumi —“ hann greip
um úln-lið hennar, „átti eldflaugin ekki
að lenda í Grænad-al? Ha? Svaraðu“.
„Jú, .... jú, reynda-r".
„Og hún átti að koma síðdegi-s í dag,
ekki satt?“.
„Jú, jú, það minnir mig — en þetta
var bara draumur".
„G-ott og vel“. Hann sleppti af henni
takinu: „Það er eins gott að þú skrökv-
ir ekki. Ég heyrði allt sem þú sagðir í
sverninum. Pn nemair meira aH segja
stund og stað“.
Hún stóð á fætur og gekk til hans.
„Yll“, sagði hún blíðlega, „Yll, ertu
veikur?“.
„Nei, nei“, sagði hann og brosti da-uf-
lega. „Fyrirgefðu góða“. Han-n klapp-
að; henni kindarlega. „Ég hef víst unn-
ið of mikið upp á síðkastið. Það er bezt,
aö ég fái mér blund. Við skulum ekki
tala m-eira um þetta“.
Á hádeginu st-óð sólin hátt á himni
og var brennheit. Fjöllin sin-druðu í
ljosinu.
„Ég ætla að skreppa aðeins frá“,
sagði hún.
„Bíddu hæg. Hvert ferðu?“.
„Að hitta Pao. Hún bað mig að koma.
Það er hérna rétt hjá“.
„í Grænadal, ef ég man rétt“.
Hún greikkaði sporið.
„Mér þykir fyrir því“, sagði hann og
hijóp á eftir henni, „mér þykir veru-
lega fyrir því, en ég steingleymdi því,
að ég er búinn að bjóða doktor Nlle að
kema í dag. Því var alveg stolið úr
huga mér“.
Hann tók um handlegg henni og dró
han-a inn aftur.
„En Pao ....“.
Hann hristi höfuðið.
„Nei. Það er líka mjög langt að fara
fctgangandi alla leið til Pao. Það er
yfir Grændal að fara og yfir Stóra-
skurð og þar niður, ekki satt? Og það
verður mjög heitt. Auk þess mun d-okt-
or Nlle þykja mjög gam-an að sj-á þig“.
Það leið að kvöldi og dioktor Nlle var
enn ekki komin-n. Eiginmaður Yllu
virtist e'k-ki furða sig neitt sérstakalega
á því. Þegar mjög va-r áliðið, muldr-
aði hann eitíhvað, gekk að skáp einum
og tók þaðan vopn eitt óhugna-nlegt út-
hts, langan gulleitan hólk, með sér-
stakri læsingu og einsk-ona-r loftloku.
Hann sneri sér við. Yfir and-liti hans
var silfruð málm-grím-a, svipbreytinga-
laus, gríman, sem hann alltaf setti upp,
þega-r hann vildi leyna tilfinningum sín-
um og lá svo þétt að þunnum vöngun-
um, höku hans og enni.
Birtu ba-r af grimunnni og hann
skoðaði v-opnið ægilega er hann h-élt í
hendi sér. I því suðaði án afláts ótölu-
iegur fjöldi skordýra, gullinna bý-
fiugna er stungu, eitruðu og duttu svo
dauðar nið-ur á sandinn, eins og korn.
„H'vert ertu að fa-ra?“, spurði hún.
,,Ha?. Ég ætla ekki að hanga hérna
eftir doktor Nlle fyrst hann getur ekki
komið á kristile-gum tí-ma. Ég ætla í
smá-veiðitúr. Þá ferð ekki hænu-fet".
Nei“.
Þrí-hyrnd hurðin lokaðist. Yll gekk
endilaga hæðina. Hún tók a-ftur til
v.ð vinnu sína, segulduftið og ávext-
ina, sem tína þurfti a-f krystalveggjun-
um,
Hún vann kappsam-lega og henni
vann-st vel, en allt í einu kom yfir
hana einhver drungi og s-ér til mikillar
undrunar fór hún að syngja þetta fram-
andi og fallega 'lag.
Hún h-élt niðri í sér andanum, stóð
gra-fkyrr og beið.
Óveðrið var í aðsigi og himininn al-
heiður. Ylla gékik um g-ólf í sumarhús-
inu.
Eftir augablik skylli óveðrið á, þrum-
urnar dyndu og yfir færi rykað ský, og
svc þögn, fótatak á gangstígnum, barið
að dyrum á krystalhurðina, og hún
myndi hlaupa fram og opna.
„Kjáni geturðu verið“, sagði hún og
álaldi sjálfa sig, harðlega. „Að lá-ta þinn
iðjulausa heila finna svona nokkuð
upp“.
Og þá kom það.
Brunahiti fór yfir, háttbundinn sónn
og þungur og spegilskin á himni af
gla-mpandi málmi.
YUa rak upp óp, stökk á fætur, hljóp
út milli súlnanna og að dyrunum og
opnaði upp á gátt. Hún leit til fjalla.
Þar var ekkert að sjá.
„Asni“, hugsaði hún, „þú og þetta
hugmyndafiug þitt. Þetta var e'kki ann-
að en fugl, lau-fblað, vindurinn eða
fiskur í skurðinum. Seztu. Láttu róaist",
Hún settist. Hvellurinn bergmálaði,
snöggur og skýr. Skordýravopnið ægi-
lega.
Hún skalf og titraði, þaut u-pp og
æpti, æpti hástöfum, æpti eins og hún
ætlaði aldrei að hætta, hljóp í gegnum
húisið og galopnaði útidyrnar.
Nokkru un-dan heyrðist fóta-ta-k. Hún
rétti úr sér og stóð grafkyrr. Fótatakið
nam staðar fyrir framan dyrnar. Hún
leit þangað og brosti. Maður birtist í
dyrunum, Brosið hvarf af Vörum henni.
Eiginmaður hennar kom inn. Myrkri
b:rtu stafaði af silfraðri grímu hans.
Hann gekk inn í herbergið og horði at-
hugull á Yl’u eitt augnabli!k. Svo skaut
hann lokunni frá hvellbyssunni, lét
dauðu býflugurnar detta út, hlu-staði á
hverni-g þær skullu til jarðar, kramdi
þær undir fæti sér og setti tóma byss-
una út í horn.
„Hvað varstu að gera?“, spurði hún.
„Ég var á veiðum, það var nú allt og
surnt. Það getur verið gaman af því
svona endrum og eins. Er doktor Nlle
kominn?“.
„Nei“.
„iHeyrðu — nú man ég ....“, hann
smellti fingrum og gretti sig. „Það var
a morgun, s-em 'hann ætlaði að kotma“.
Þau settust ti-1 borðs. Hún horfði á
matinn en snerti ekki við honum.
„Hvað gengur að þér?“ spurði hann
og leit ekki u-pp frá sjóðandi hraun-
eldinum, er hann stakk kjötinu í.
„Ég veit ekki. Ég er ekkert svöng“.
„Þvi ekki? Hvað kemur til?“.
„Ég veit það ekki. Það er bara svona“.
„Ég var að reyna að muna
„Muna hv-a-ð?“, spurði han-n og dreypti
á Víninu.
„Lagið. Þetta falleg-a lag“. Hún lok-
aði augunum og raulaði fyrir munni
sér, en náði ekki laginu frá því fyrrum.
„Ég hef gleymt því. Og ég sem ein-
mitt alls ekki ' vildi gleyrna þ ví. Ég
vildi óska, að ég myndi það alla ævi“.
Hún lét fallast aftur á bak í stólinn
og fór að gráta. „Ég get ekki meira“,
sagði hún.
„Því græturð-u góða?“, spurði hann.
„Ég veit ékki. Ég veit það ekki, en
ég -get ekki a-ð því gert. Ég er hrygg út
af engu og ég græt að á-stæðulau-su, en
ég græt samt“.
„Þetta verður liðið hjá á miorgun“,
sagði hann.
Hún lokaði augun.um. Það fór hroll-
ur um hana.
„J-á“, sagði hún. ,,Á morgun verði/f:
þetta efla-ust liðið hjá“.
Sóley Kristín Hákonardóttir
þýddi.
SMÁSAGA
Eftir Ray Bradburg
14. janúar 1968
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5