Lesbók Morgunblaðsins - 22.12.1969, Blaðsíða 9

bálgmað og vonu. orðnir að
itveimiux gtóru'm og viðlunstyggi-
legiurn blóðtoeppiuim. Þarsieim
hainn kunni vel til hjálpar í
viaiögium, dró hairn þegar með
lauisu höndinni uppúr vasa sin-
um túpai aí sérasmyrsili og raiulð
amyrslinu af leikni á vánga
enigilisins sem aftur urðu hvit-
iir einsog snjór og rjóðir af
gleði. Og enigiliinn kyssti hann
á kknnina, svo hann varð að
þuirrka sér með ömuigri handar-
hreyfíngu, en aliir emgiarnir
brustu í fagnandi þakkarsöng:
— Blessaðuir, að eilíf’u veri
(hann bliessaður sem gerir
kraftiaverk.
Munrnur herm'annsins fylltiist
af hræðilliegum hermann.aiblóts-
yrðum, en blótsyrðin sátu fiöst
Og svi'ðu á túngunni. Hvernig
gat hann ferugið af sér að
skamma þá, bláu augun þeirra
voru svo saMeysigleg, raddirn-
ar svo barnsil'ega glaðar, að það
var honum ómöguJe'gt að segja
íLLt orð í þeirra garð.
— Þetta hlýtur að vena eins-
bonar englatallsmáti, á sama
hátt og við höfum okkar sér-
staka talsmáta í fluglherniuim,
huigsaði hanrL. En auðheyrt er,
að þeir hafa ekki enmþé fund-
ið upp púðrið, en maðiur verð-
ur heldiur ekki en,giiU, ef mað-
uir hefur fuilila fimm.
— Við skuium mæla til vin-
áttu með okkur, sagði bann,
rifrildi eiur aðains af sér leið-
indi, og er ekki 'haft að orði, að
Guð líti eklki á heiiianm heldiur
á hj artaði.
En í stað þess að taka í fram-
rét-ta hönd hams og innsigla
æifilánga vináttu, liutu þeir
höfði og snéru við honuim baki,
og jafnvel þó faifegu engla
vænginnir yxu þar, fannst hon-
um þetta óikurteisi.
Harnn knýtti að þ;kn hnef-
ana og hrópaði: — Er hermað-
ur kannski ekki naegilega fínn
fyrir ykkur frið'arenglas'lekti,
þíð seim yrðuð sendir heim við
hvaða nýiiðasikoðiun sem væri.
Engiarnir svöruðíu ekki, þeir
grétu háistöflum oig með þúngium
ekka, svo hsnmaðlurinn iðraðist
hör*ðu orðanna. Þó gat hann
ekiki feragið sig tl að verablíð-
máll þegar í stað: — Nú, já.
Það er svosem skiljanlegt þó óg
sé örllítið æs'tur í augnablikinu,
en fyrirgefið mér nú, fyrir-
gefiði.
— Ó, herra, fyrirgef oss vor-
an’ slkiuilidir, við homfðum á þig og
augu okkar ættu að Ijóma eins-
og sólir. Segðu okkur, eru
hjörtu okkar orðin að iskliump-
um af að flljúiga alian þennan
óratíma milJi himiins og jarðar í
misjöfmum veð'ruan? Hvers-
vegna vill guð efcki vita af
okkur framar, hversvegna hef-
ur hann iæst hliðum 'himnanna,
hve'rsvegna gerir hann oikkur
ekki fnamar út að færa
m an n,kyn,i nu faign aðaTboðlsikap?
Sendir hann þig, son sinin, til
jarðar vegnaþess hann hefur
ekki len guir brúík fyrir okkur?
Heaimianninin suindlaði svo
viðað heyra þessi orð, að hann
hefði fa.lil'ið í yfirlið ef það
hefði verið möguJegt. Nofckra
stund sveif hanin í þrúgandi
þögn. Haran rieyndi að
beina sjónum sínum frá engl-
uinum og kom þá auga á nokfcur
ku'ninuigleg stjörnumeí'ki, en
stjörnurnar depluðu ennþá svo
óttaslegnar, að hanm gat ekki
haft af þeim auigun, og enigl-
arnir fluigu þétt upp við hann
og horfðu ásakandi í augu hon-
um.
>á byrjaði hjanta hans að
sdá lángtum bl'íðlegar heldren
æskitegt er að mannshjairta slái
og hamn fékk óviðurkvæm'ileg
tár í augun — einmitt þegar
Jloftið varð örlátið volgara þó
það væri ennþá kalt og gaf
þannig til kynna, að hann nálg
aðist jörðu og þyrfti þarafleið-
andi á allri sinni einbeitni að
halda.
— Burtu með yfckur! hrópaði
hanin.
— Fyrirgefðu okkur ólhláðn-
ina herra, ó herra þú mátt ekki
yfiirgefa ofcífcur ánþess að lijá
okfcur teikn, sem við getum
fært Föður þínuim. Þá er eftil-
vM von um, að hainin miskiupmd
sig yfir ofckur. — Sleppið mér,
öskraði hann, því æstir engl-
arnir vildu ekki Mta hann ráða
fallinu, heldiur gripu þéttíngs-
fast í hendur og fætur og fluigu
með hann í lítilli hæð, l'áirétt yf-
ir jörðina. — SJeppið mér, ég
er kominn útaf réttri stefmu.
— Herra, sjáðu við grátum
yfir syndum okikar, — en
herra, — nú þegar þú kemur til
jarðarinnar fulllvaxinn maður,
þá ’hefur þú enga þörf fyrir
þenman stóra knött, sem þú
beddur á, — megum við ekki
færa hann Guði, sem teikn frá
syni hanis?
— Nú verð ég vitlaus, sagði
hermaðuirinn, kaJdiur og rói'eg-
ur, þvi 'hamn reyndi að hugsa
dkýrt, en í einiu vetfángi byrj-
aði alJt lausJlsigt og sem gat á
annað borð bifast í l'ikama
hans að óimast, og tilað láta
ekki í min,ni pokann fyrir
iíkama sínum skellti hann upp
úr, hanin hló svo, að engJarnir,
iseim ekki þekktu hlátur,
störðu á hann áhyggjuifuJJir á
svip, þartii honum tókst að
stynja upp sivaxi milUi hlátur-
tguisanna:
— Ó, þið friðaremgl'aT, sak-
lausu verur, já, takið þara
þennan knött O'g fáið hamm föð-
ur mínum, ef þið þekkið bú-
stað hans, segið að það sé jóla-
gjötf til 'hans og að hamm megi
gera hvað sem honum dettur i
hiug við knöttinn nema glopra
honium niður — og veriði nú
eklki að kasta hornum á mMili
yfckar á Jeiðinni, heldur fáerið
hamm bMðtllega uppí báam himin-
inn einsog hann væri sofandi
barn sem ekki mó vekj a!
Þá tendruðust ljómandi
stjörnur í himn'aauiguma engá-
anna og varir þeimra þrýstu
kossuim á beindur hermannsins.
Árn allra flokkadrátta skipt-
ust þeix í tvær fylkíngar, önn-
uir færði þlundandi sprengjuna
upp til Guðs föðlur, en hin
færði he'rmanninn sem hatfði
áíkafan hjartslátt tl jarðar.
— Sn jóalögin eru hál og köld,
þú gætir faiJlið og slasast _ ilfla,
sögðu þeir og báru augljóslega
takmarkað traiust til failhlífar-
innar á baki hermanmsins. Þeir
settu hanm. mjúklega niðró
hvíta mörkina ánþess sjálfir að
snerta snjóinn, því þeir voru
berfættir, en henma'ðuirinn í
traustum stigvéiaslkóm.
— Bltessaður, blesisaðlur, — og
kærar þakkir, súnigu englarnir
fagnamdi og tóku rösklega
vængjatök tilað ná félögum sin
um, sem voru þegar á leið til
Guðs. Hermaðurinn hluis'taði á
söng þeirra, en þagar hann var
hljóðnaður, þá halliaði hamn sér
áfram og laut höfði í snjóinn
tiiLað svala enni sínu. Þegar það
dugði ekki, kastaði hanrn sér
endilöngum í snjóinn sem þeg-
ar breyttist í svita.
— Hvað bef ég gert, sbuindi
hann, ég hef gefið einu vetnis-
sprengjuina okkar fyrsta giuð-
inum sem á vegi mínum varð
— dauðsóttinn hefur fengið
mér óráðls, — ég sá sýnir og
trúði þeim — nú er ég kom inm
til jarðar sprengjulauis — eða
var sprengjan eftilvill að ina
hillíng þarsem að ég er ennþá
lifandi?
Hanin brölti á fætur tii'að líta
í kringum sig, þvi maður sér
lengra þegar maður stendur
heldren þegar maður situr, og
skammit frá sér só hamn gap-
andi faUbyssukjafta óvinanna
gína við himni, og jafnvel þó
faJlbyssulhiaupin væru prýdd
grenihrísJum og jólasJaufum í
tilefni dagsinis, varð hann
felmtri sJjeginn og aeitliaðii að
leggja á flótta. En sjá. Þá stóð
hann skyndilega augiiti til aug
litis við eithhvað. Ef dæma
skyJdi eftir óregluJegum útlin-
um og flötum, þá var þetta
mannvera, en enginn mainnJeg-
ur svipdráttur varð þó greind-
ur. AJit var hulið bakvið eitt-
hvað sem annað veifið var
myrk þoka, en hitt veifið titr-
andi ijós.
Von um frelsun laust niðrí
sál hermannsins, þvi sá ókunni
líktist ekki henmanni. E'ftilviM."
var þetta gamaJl friðlsamur
bóndi sem mundi veita honium.
húsaskjól. Hermaðurinn sem
kunni ekki túngu óvinanna bað-
aði út öllum öngum titað gera
sig skiljanJegan, en þá miælti
ókunni maðuirinn til hans á
han.s eigin móðurmáli, að vísu
ekki með fuiUkomnum fram-
burði, hikandi og öðru hverju
rak hann í vörðumar, en með
alúðlieigu MjómfaJ'li:
— Gleðil'eg jól, hermað'ur!
— Brtu fús tilað ,hj.álpa mér?
hrópaði henmaðlu’rinn gl'aður í
bragði og hJjóp til ókuiiuna
mannsine, en félil yfir íshroða
og lá kyrr á ísnum og hafði
aðeins krafta tilað lyfta höfð-
inu.
Þá sá hann, að augu gamJa
mannsins stöfuðu sJikri hlýju,
að hjartað í brjósti hans þand-
ist út og spiengdi einkennis-
skyrtuna á bríngunni. Þó fann
hann ekki fyrir kuldanum.
En nú var taJ'að til hans á
ókunnri túngu — éða var það
banis eigin túnga aðteins borin
róngt fram, — ræðan hl’jómaiði
svo kunnuigite’ga og vakti minn-
ingar frá bannæstou hans og þó
skildi hann ekkert.
— Ég er nú heldiur lítiHL
málamaðUir, sagði herma'ðluirinn,
ég skill þig ekki.
— Áður fyrr s'kilduð þið, var
svarað h'nuggnum rómi, og nú
skiídi henmaðurinn og fannst
alJitíeinu, að hann hefði skilið
meira, þegar hann skildi ekk-
ert.
— Þá skal óg tala þína
túngu, hermaður, þú hefur
glatt mig hjartanltega með jóia-
gjöfinni, sem þú sendir engl-
ana með tiJ mín.
— Ó, Guð, hvislaði hermað-
Fkiamh. á bis. 3,1
22. diesamlbar 1960
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 9