Lesbók Morgunblaðsins - 22.12.1969, Blaðsíða 11

Fjalakötturiim eins og hann lít ur út í dag.
í>aw var venja, aS daginn áður
en skipta átti um myrndir, voru
límdir miðiar yfir auiglýsiniga-
spjSIdin, sem á var I'etrað: „I
síðasta sinn“. Kom það oft fyr-
ir að fóik úr síðarnefnda hópn
um staldraði við þessi auglýs-
ingaspjöld og sagði m.a. setn-
ingar eins og þessar: „Auðvit-
að gat þetta ekki gengíð til
lengdajr“ eða „loksins haettir
þetta heívíti”. — En ný mynd
tók við af þeirri sem hætt var
að sýna og aðsókn að kvik-
myndaisýninguinuim fór stöðngt
vaxandi.
í afmaelisriti bíósins rifjar
Biopebersen upp minningar frá
þessuim fynstu dögum kviík-
myndanna i Fjal'akettinum og
segir m.a.:
„Ef sýndar væru nú myndir
þær sem þóttu framúrakairandi
góðar árið 1906, myndu þær
kalla fram brosið hjá áhorfend-
m Þrábt fyrir það, hve öll
tæki voru lél'eg uim þær mimd-
ir, eru nmargir, sem enn imuna
eftir myndum eins og Vendetta
og Nantaat í Barosllona, sem
sýndar voru er kvikmyndahús-
ið var opnað. „Hvíta rott-
an”, frönsk ein-iþátta mynd var
svo áhrifaimikiil, að meira að
segja rnargir karlmenn urðu að
þerra tárin úr auiguouen að sýn
ingu lokinnL Ekki rná gleyma
myndinni Uppakurðir Dr. Doy-
ens, sem sýnd var sérstaklega
á eftir hinini venjuilegu sýn-
ingarskrá og kostaði aðgangur
að henmi 35 amra. Á meðan
hún var sýnd leið dagilega yfir
40—50 manns og voru þeir
„vaktir til tífs” aftur með Hoff-
mannsdropum. Er hrún hafði
verið sýnd í viku bað Jón
Magnússon bæjanfógeti mig að
hætta að sýna hana og það
gerði ég. Einkennilegt var, að
þeir sem veikastir voru fyrir,
voru allir háir og sterkvaxn-
ir karknienn. Man ég sérstak-
lega eftir togaraeiganda
nokkmm. Hann stakk nef-
inu rétt inn um dyrnar og
horfði á myndiina augnablik.
Þegar hann kom út, bu'ðuim við
honum Hoffmaninsdropa, en
hann sagðist eigi þuirfa þeirra
með. I sömu andránni leið yfir
hann og datt hann ntðuir tröpp-
urnar niður í forstofu en saík-
aði þó ekki. Kvöldið eftir fór
alveg eins fyrir ungum mannL
er starfaði í stjómarráðinu“.
A rið 1913 dó Warburg stór-
kaupmiaður og keypti Peter-
sen öll tækin í bíóinu. En brátt
kom að því að Fjalaköttufrxnn
var ekki nógu stór til að rúma
aMa þá sem vildu komast á
sýningar og keypti Petersen
lóð í Ingólfsstræti og byrjaði
að vinna að byggingu nýs
kvikmyndahúss. Hafði hann
tekið tryggð við nafngift-
ina Gamla bíó, sem festst haifði
við bíóið í Fjalakettinum eftir
tillkomu h-f. Nýja bíós sem var
til húsa í sal Hótel íslands og
hélt hann áfram að kalla fyrir-
tækið Garnla bíó eftir fiultn-
inginn.
Eftir að Reykjavíkur Biograf
teater, eða Gamla bíó var búið
.-nitc V>i«ei
Auglýsing frá ReykjavíkurBiografteater um myndir sem sýndar voru árið J908,
Yaldi húsið og befur það verið
í þeirra eigu síðan.
F
nnþá eir verzlað í húsinu
og á efri hæðunum eru skrifistof
ur. Að öðru leyti er lítið seon
minnir á forna frægð. Samkomu
salurinn bengmálar ekki lengui
ys og þys glaðværra sýningar-
gesta. Leikarar sýna ekki oftar
smillii sánia á fjöium gaiml-a
sviðsins. Ljómi liðdnna daga er
folnaður. Hinn gamJi sýningar-
salur, þar sem íbúar gömiu
Reykjavikur dáðuist að fyrstu
kviikmyndun.um er nú notaður
sem vörugeym,sl!a. í stað prúð-
búinna sýningargesta streymir
niú um dyr margs konar varn-
inguar sem daglega er á boí-
stólum í hinuim mörgiu búðuim
Silia og Valda.
að yfirgefa Fjalaköttinn,
teigðu Góðbemplarar salinn og
faéidu þar fundi sána um nokk-
irrt skeið. En upp á lofti æfðu
félagair úr GlámiLofélaginu Ár-
miarmi. Segir Árni Óla að þá
hafi komið í Ijós að ekki var
svo mjög krækt saman rifjuim á
kettinum, því að stundum vair
stigið þusngt til jarðar og mikl-
ir gíímuskellir. í>ar æfðu þeir,
sem endurreistu frægð íslenzku
glímunnar, HaUgrímur Bene-
diktsson, Sigurjón Pétursson,
Guðmiundur Stefáinsson, Guð
mund'uir Sigurjónsson Hofdal,
Heígi Hjörvar og Magnús Kj-ar
an.
Enn um hríð gekk húsið kaup
'tim og sölum, en um miðjan
febrúar 1942 kaupa Silli og
22. desemibeir 1960
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS