Lesbók Morgunblaðsins

Ulloq
Ataaseq assigiiaat ilaat
Saqqummersitaq pingaarneq:

Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1970, Qupperneq 3

Lesbók Morgunblaðsins - 01.02.1970, Qupperneq 3
Adam Barnard, kona hans og' synír. María Barnard heldur á Cristian. Þessi mynd var tekin er Barnard utskrifaðist 1 iæknis- fræði frá háskólanum í Ilöfðaborg. Síðasta myndin, sem tekin var af fjölskyldu Barnards saman, áður em lijónin skildu. staulaðist á fætur og reikaði út. Er ég hafði jafmað mig að- eins fór ég út í sjúfcraihúskap- ellu og hugsaði ráð miitt. Ég rökræddi stíft og Xen.gi við sjálfan mig, þa.r til ég komst að niðurstöðu. Ég var ekki ein- faldlega hræddur við blóð eða neitt slíkt. Það var hitt: ég þoldi ek’ki að sjá fólk lúba í lægra haldi fyrir dauðanum, fólk, sem átti SuliXan rétt á því að njóta lifsins eins o>g óg sjálfur. Hin einfalda lokanið- urstaða varð sú, að ég yrði að berjiast og gMma við dauðann, sem ógnaði þessu fóiki, hvað sem það kostaði, og gefast aldrei upp fyrr en ötl vonværi úti. Það væri hið einfalda mankimið og tilgangiur, siem mér bæri að keppa að og starfskölil un min fæli í sér. — Það var á fimmta árimu að Miohiel Rossouw, æsku vim nr minm hringdi og sagðist vera staddur á heilsuihæXi þar skammt frá. Hann var orð- inn berklaveikur. Þetta hljóm- aði ótrúiega. Ég fór á vett- vang. Miohel var dauðvona. Hann talaði um berniskubrek okkar og ég átti erfitt með að verjast gráti. Ég heimsótti hann ein,s oft og ég giat, þótt tíminn væri naurnur. Kvöld eitt lágu þessi skilaboð beima: — Michel lanig,ar að tala við þig. — Ég hafði komið heim klukk- an þrjú að mótitu o,g var ör- þreyttur. Ég fann skilaboðin og hringdi þegar í býtið morg- uini-nn eftir, Miöhel var dá'inn. Hann hafði þarfnazt mín og ég hafði ekiki komið. Það rann upp fyrir mér hvað raunveru- leg vinátta var: að geta hriin,gt í vin sinn um hánótt og beðið hann að koma hvernig, ssm á stóð. Ekki að'eins, þegar allt lék í ly,ndi og nógur var tím- inn. — Það var skömmu eftir allt þetta, að Barnard hitti tilvon- andi eiginkonu sína, Louwtjie í fyrsta sinni. Hamin fór að heim sækja vinstúlku sína, sem lögð hafði verið inn á spítalann; Louwtjie lá þá í næsta rúmi og sást lítið af henni nema aug- un. Bairnaird varð smátt og smátt æ hrifnari af Louwtjie og þegar hún komst á faetur lét hann verða sitt fyrsta verk að bjóða henini út. Það fór ákaflega vel á með þeim og þau hittust reglulega síðasta námsáir Barnards. Er Barnard útskrifaðist voru Louwtjie og foreldrar hans viðstödd. Móðir hans vatr ákaflega stolt að sjá, en föðuir hans vöknaði um augu. Barnard minntist þess, er þeir kvöddust forðum og hann bað guð þess, að sér gengi vel, til að faðir hans yrði ekki fyrir vonbrigðum. Barnard hafði stað ið sig. En hans biðu nú stærri verkefni, en nokkru sinni fyrr. Hann fór nú að vinna á Groote Schuuir sjúkrahúsinu. Hann bjó í læknabústað rétt bjá, en Louwtjie í hjúkrunar- kvennaheimili skammt í burtu. Þau hittust oft og voru ákaf- lega ástfangin. Og um sumarið bað Barnard Louwtjie að gift- ast sér. Hún sagði já og hann seldi litla bláa Austinbílinn sinn til að geta keypt trúlof- unarhringa. Eftir sex mánaða starf var homium boðinn annar eins æfimg artími í annarri grein. Þetta var kostaboð og aðeins gert úrvalsnemendum. Með Barnard vann einn yfirlæknir og tveir undirlæknar. Annar þeirra var Pikkie Jouberlt, sem síðar kom við sögu. Samkeppnin var hörð. Stúdentamir gripu hvert færi sem gafst til að sýn,a hæfni sín.a. Einn morguninn fjarlægði Barnard gallblöðru úr sjúkl- ingi einn síns liðs. Þetta var mikil frumraun; hin mesta, sem nokkur læknastúdent á þessu stigi hafði gent fram að þessu. Bamard var svo spenntur, að hann sat heila nótt yfir sjúkl- ingnum, ef eitthvað skyldi fara úrskeiðis! Og nú tók alvaran við. Stríðið milli lífs og dauða færðist æ nær. Skömmu eftir þetta varð Bannard að segja litlum snáða, að það yrði að taka af honum annan fótinn. Hann tók kveinstafi drengsins ákaflega nærri sér, en aðgetrð- in var nauðsynleg, ef bjarga átti drengnum. Þegar þetta æf- ingartímabil var á enda var Barnard boðin önnur staða á fæðingardeild annars sjúkra- húss. Hann tók boðinu og létti nokkuð. Hann vildi hcldur hjálpa lífverum í heiminn, en brytja þær niður á skurðar- barðinu. Þessu starfi fylgdi mikill erill og önn. Barnard hafði unnið þarna nokkurn tíma þegar Pikkie Joubert hringdi í hann eitt kvöldið og bauð hon- um að starfa með sér í Ceres. Joubeirt hafði tekið að sér að annast sjúklinga læknis, sem var í leyfi og komst nú varla einn yfiir verkefnin. Barnard bar þetta undir Louwtjie, sem leizt vel á fyrirtækið. Viku síðar gat hann gefið Joubert jákvætt svar. Þó læddist að Barnard einhver grunur um, að hann væri að gera skyssu, en hann gerði sér samt ekki nógu ljósa greiin fyirir þvi, hvemig í henini lægi. Þetta var mikil breyting á högum þeirra. Cer- es var lítill staður miðað við Höfðaborg. Sambandið milli læknis og sjúklinga var nán- ara. Þetta bauð upp á mörg tækifæri til að kynnast mann fólkinu. Hann sló til og stuttu síðar var hann setztur að í bú- stað læknisins ásamt Joubert. Sími var á náttborði beggja og hantn hringdi strax áðuir en Barnard var búinn að virða hann almennilega fyrir sér. Þa-nnig hófst ný ömn. Þeir skiptu jafnt með sér verkum, tekjum og öllu sem um ræddi. Þeir ákváðu, að sá skyldi hreppa húsið, sem fyrir kvænt ist. Joubent tapaði því veðmáli, því að Barnard og Louwtjie giftust skömmu síðar. Joubert bjó áfram hjá þeim og var hjá þekn í fæði. Alltaf þótti BarnaTd jafn hart að sjá dauðann sigra. Hann tók eitt sinn á móti barni, sem fæddist fullkomlega heil- brigt, að því er virtist. Barn- ard var áhyggjulaus og móðir- in glöð og ánægð. Barnard og Louwtjie fóiru í bíó um kvöld- ið. í miðri sýningu er hann kall aður í símann. Bamið er farið að eiga erfitt um andardTátt. Banmard hraðaði sér á vett- vanig og gerði allt, sem í hans valdi stóð en órangurslaust; barnið dó — og hin þungu spor á fund móðuirinnar féllu íhans hlut. TJm þessar mundir átti Lou- wtjie von á barni. Hún fór til Höfðaborgar hálfum mánuði fyr ir barnsburðinn. Allt gekk að óskum og hjónin eignuðust ljómandi fallega dóttuir. Um sama leyti varð Bamard ljóst, að Ceres var ekki framtíðar- vinnustaður hans. Hann varð að komast eitthvert þangað, sem hann gæti sannað hæfi- leika sína. Hann var í þessum hugleiðingum, þegar læknirinn fyrmiafndi, sem kominn var úr fríinu, tók af honum ómakið, með því að gera félag við Jou- bert um læknisumdæmið og til- kynna Barnard kurteislega, að þeir þörfnuðust hans ekki leng ur. Lítið var í málinu að gera. Barnard hafði haft von um starf við Groote Schuur, en nú virtist ekkert útlit fyrir að úr því yrði heldur. Hann sagði Louwtjie fréttirnar ekki strax. Hún var komin vel á leið með annað barn þeirra. Upp úr þessum vandræðum ákvað Bamard loks að reyna að verða félagi konunglega skurðlæknafélagsins, en það yrðu honum mikil meðmæli, hvar sem hann sækti um starf. Til þessa þurfti mikla vinnu og tíma. Bamard ákvað áð reyna það á mettíma. Hann settist við námsbækurnar á ný og las öll- um stundum — jafnvel í járn- brautarlestimni heim og að heim an. Hann dvaldist á söfnum og í tilraunastofum og vann eins og óður maður. Loks var hann reiðubúinn að halda til Lond- on og taka fyrsta prófið. En þá var Louwtjie komin svo langt á leið, að hann gat ekki yfir- gefið hana. Hann settist niður og athugaði sinn gang. Útlitið var fremur svart. Hann hafði misst starf sitt í Ceres. Hann komst ekki að á Groote Schuur. Hamn var atvinnulaus. Hann komst ekki einu sinni til Lond- on að sanna heiminum hæfi- leika sína. í fyrsta sinni á æv inni virtust honum öll sund lok uð. Margrét Jónsdóttir Bræður erum vér Dagarnir styttast, dinima tekur óðum, döpur er nóttin þeim, er sjúkir vaka. I fríðu limi fuglar engir kvaka, flogið er sumar burt á vængjum liljóðum. Sumarið liðna átti lítið yndi, eygló, þú gafst svo smátt af geislum þínum. Grænkaði þó og greri í mælti sínum gjörvallt hið fagra ættjarðar strindi. Ófriður geisar, eldsprengjur falla, örbjarga lýður kveinar eftir brauði. Gimsteinar ljóma. Sumir safna auði. Sorgblandinn kliður fer um veröld alla. Hvítir og svartir, brúnir, blakkir menn berjast og hlíta margir líkum kjörum. Þrautanna bikar bráðum fullur er. „Öll skepnan stynur“ og að eyrum enn aflvana hrópið berst frá þjáðum vörum. Boðorðið fagra: Bræður eruin vér! nóv. 1969. 1. Æebrúar 1970 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.