Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1970, Blaðsíða 4

BÖKMENNTIR
OG LISTIR
FRA
MÍNUM
BÆJARDYRUM
SÉÐ
SMÁSAGA EFTIR
TRUMAN CAPOTE
Ég veit svo sem hvað
sagt er nm mig, og hvort
þið Iialdið með þeim eða
mér, það er ykkar mál.
Mín orð standa gegn orð
um Júníkar og Ólafiu-
Önnu, og það ætti ekki
að vera erfitt fyrir
hvern þann sem er með
fiilhmi sönsum að sjá
hvor aðilinn hefur rétt
fyrir sér. Annars lang-
ar rnig; bara til að borg-
arar U.S.A. viti stað-
reyndirnar í málinu, það
er allt og sumt. Og
hérna eru þær:
Stanreyndir: Á þessu
herrans ári, sunnudag-
inn 13. ág;úst, reyndi
flúníka að drepa mig með
sverðinu sem pabbi
heimar notaði í Borgara
styrjöldinni og Ólafía-
Anna gekk berserks-
gang með fjórtán þuml-
unga langan biirhníf í
höndtinum. En frá þessu
segir betur síðar.
Allt byrjaði þetta fyr-
ir sex mántiðum síðan
þegar ég giftist Möggu.
Það var fyrsta vitleysan
sem ég gerði. Við Iétiim
gifta okkur í Mobile eft-
ir aðeins fjögurra daga
kynni. Við vorum bæði
sextán og hún var að
heimsækja frænku mína,
Georgíu. Núna, þegar ég
hef tíma til að hugsa ntái
ið i rólegheitum, þá
fatta ég hreint ekki
hvernig ég gat fallið fyr
ir stelpu eins og henni.
Hún er ekki sæt, hún
er enginn kroppur og
töm eins og tunna í höfð-
inu. En hún er hlondína,
kannski það sé svarið.
Jæja, við erum ekki bú-
in að vera gift nema
þrjá mánuði þegar
Magga rýkur til og verð
ur ólétt: vitleysa númer
tvö. Þá fer hún að væla
um það að hún vilji fara
heirn til mömntu. Það
hefði svo sem verið ailt
í Iagi ef hún hefði átt
einhverja raömniu, en
lrún átti enga, bara þess-
ar tvær frænkur,
'Iiiniku og Ólafíu-Önnu.
Nenta þarna fær hún mig
tii að segja upp alveg
svaka fínni skrifstofu
mannastöðu hjá Cash og
Carry og flytja hingað
út að Aðmtrálamyllu, sent
er ekkert annað en and-
skotans hola í veginum,
hvað sem hver segir.
Daginn sent við Magga
fórum úr lestinni við LN
vörugeymslurnar rigndi
eldi og brennisteini —
og haldiði að nokkur
hafi komið til að taka á
móti okkur? Ekki
hræða!. Og ég sent var
búinn að blæða fjörutíu
og einu senti í simskeyti!
Kominn hingað með kon
una kasólétta og svo er-
um við látin arka sjö
mílur í hellirigningu.
Annars bitnaði það mest
á Möggu, því ég er slænt
ur í baki og gat ekki
borið nema litinn hluta
af dótinu okkar.
Ég get ekki neitað því
að húsið hérna hafði
áhrif á ntig, þegar ég
sá það fyrst. I>að er stórt
og gult og nteð ekta
súlnaskyggni að framan,
og allt í kringunt garð-
inn standa Japonikatré,
bæði rauð og hvít.
.Júníka og Ólafía-
Anna liöfðu séð okkur
koma og biðu í forstof-
unni. Ef þið bara gætuð
séð þær báðar. 1 hrein-
skilni sagt: ég er viss
um að það riði ykkur að
fullii. Júníka er gríðar-
ntikill fitulilunkur nteð
rass sent hlýtur að vega
að minnsta kosti tiu
tonn. Þarna þrantmar
hún umhverfis luísið
hvernig sent viðrar I
fornaldarlegum nátt-
slopp, sem hún kallar
kímónó, en er bara skit-
tigur flónelsnáttsloppur
og ekkert annað. Svo
tyggur hún skro, en
reynir þó að láta eins og
fín frú: spýtir í launti.
Hún er alltaf aó þvaðra
unt það, hvað hún hafi
lilotið góða menntun, en
það gerir hún ttara til að
ergja mig, þótt ég, per-
sónulega, láti mig það
engu skipta, þvi ég veit
fyrir víst að hún getur
ekki einu sinni lesið
skrítlu án þess að stafa
hvert aukatekið orð.
Eitt niá hún þó eiga —
þegar peningar eiga i
hlut er hún svo fljót að
leggja saman og draga
frá, að það er enginn
vafi á því livað hún
hefði fyrir stafni ef hún
ynni í Washington, D.C.
þar sem þeir búa stoff-
ið tii. Ekki þannig að
hún eigi ekki nóg af
peningum! -Auðvitað seg
ist hún enga eiga, en ég
veit betur, þvi dag einn
fann ég fyrir tilviljun
nærri þúsund dollara
falda í blómsturpotti
öðru megin við súlna-
skyggnið. Ég tók ekki
sent, þótt Júníka segi að
ég hafi stolið hundrað
doliura seðli, það er sví-
virðileg lýgi frá upphafi
til enda. En auðvitað er
allt heiiagur sannleikur
seni Júnika segir, því
það er ekki lifandi sála
i Aðmírálamyllu sent get
ur staðið upp og sagt að
liún skuldi henni ekki
peninga, og ef hún segði
að Kalli Karson (blind
ur, níutíu ára gamall fá-
viti, sent ekki hefur stuð
ið í fæturna siðan 18!I#i)
hefði lagt hana á bakið
og nauðgað henni, þá
mundu allir í hreppnunt
sverja að það væri satt,
nteð hendina á stafla af
biblíuin.
En Óiafía-Anna er nú
samt verri, það veit sá
sem allt veit. Eina bótin
er sú að hún er ekki eins
slænt á taúgum og Jún-
íka, þvi hún er fæddur
háifviti og ætti eigin
lega að vera undir lás og
slá. Hún er horuð eins
og beinagrind, hvít í
framan og nteð yfir-
skegg. Ef hún ekki læð-
ist unt húsið og tálgar
spýtu með eldhúsbredd-
unni sinni, þá er luin að
brugga einltver andskot
ans launráð, eins og til
dæmis það sem hún gerði
við frú Harry Stellu
Sniith. Raunar var ég bú
inn að lofa að segja það
engtun, en þegar sótzt tr
eftir lífi manns, ja þá tii
helvítis með öil loforð,
Frú Harry Stella
Smith var kanarífugl
Júníkar, skírður eftir
einhverri kerlingu frá
Fensakóla sem býr til
Ibihvern kínalífselexír
sem Júníka tekur við
gigt. Jæja, dag einn
heyrri ég þennan svaka
gauragang i setustof-
unni. Og þegar ég fer að
athuga málið, Iivað sé ég
þá nema Ólafíu-Önnu
að reka frú Harry
Stellu Smith út unt op-
inn gluggann og dyrnar
á fuglabúrinu upp á
gátt. Ef ég hefði ekki
rekist inn einmitt á
þessu augnabliki, þá
hefði kannski aldrei
komist upp um hana.
Auðvitað varð kerlingin
strax hrædd um að ég
segði Júníku frá þessu
og fleipraði öllu útúr
sér, sagði að það væri
ekki guði þóknanlegt að
loka dýr inni á þennan
hátt og þar fyrir utan
þyldi hún ekki sönginn I
frú Harry Stellu Smith.
Jæja, ég fann einhvern
veginn tii með Iienní, og
svo gaf hún mér tvo
doltara ef ég hjálpaði
henni að sjóða santan
sögu handa Júníku. En
ég hefði auðvitað ekki
tekið við þessuin pening
um ef ég hefði ekki
haldið að það ntundi
friða samvizku hennar.
Fyrstu orðin sent Jún-
ika sagði þegar ég steig
fæti minum inn í liúsið
voru þessi: „Svo þetta
er það sem þú fórst á
bak við okkur nteð og
giftist, Margrét?“
Margrét: „Já finnst
j>ér hann ekki myndar-
legur, Júníka frænka?"
Júníka skoðar mig frá
toppi til táar: „Segðu
honunt að snúa sér við.“
Og meðan ég sný
I hana baki segir hún:
„Ja það cr þá aldeilis
brúðguminn sent þú hef-
ur valið jtér, barn. Þetta
er ekki einu sinni karl-
ntaður!"
Annað eins hef ég nú
bara ekki lieyrt á minni
lífsfæddri æfi. Ég er að
vísu ekki liár vexti, en
ég er heldur ekki full-
vaxinn ennþá.
„Hann er víst karl
maður," segir Magga.
Nú er komið að
Ólafíu-Önnu, sem staðið
hefur þarna með niunit-
inn svo galopinn að flug
urnar gátu ferðast iint
ltann að vild: „Þú heyrð
ir hvað systir mín sagði.
Hann er enginn karlntað
ur. Að þetta viðrini
sktili vera að slá um sig
og þykjast vera maður.
Nú hann er ekki einu
sinni karlkyns!"
Þi segir Magga: „Þú
virðist gleynta því,
Ólafia-Anna frænka, að
jætta er eiginmaður
minn og faðir barnsins
mins.“
Júníka gaf frá sér ill-
kvitnislegt hljóð, liljðð
sem enginn annar en
hún getur framleitt, og
sagði: „Jæja, en svo mik
ið er víst að jiað er ekk-
ert til að gorta af því.“
Haldiði að það hafi
verið móttökur! Og ég
búinn að segja upp jiess
ari svaka fínu skrif-
stofuniannsstöðu hjá
Casit og Carry!
Þetta er nú samt ekk-
ert á móts við það sem
gerðist síðar um kvöld-
ið. Eftir að Bluebell var
búin að taka kvöldverð-
ardiskana af borðinu
spurði Magga eins
elskulega og Itún gat,
livort við gætum fengið
bíHnn lánaðan til að
skreppa á bíó í Phonex-
borg.
„Ertu alveg frá j)ér,
bartt!" segir Júníka
frænka og eftir tóninum
að dænta, Itefði mátt
halda að við hefðunt beð
ið hana að fara úr kintó-
nóinu sínu eða eitthvað
svoleiðis.
„Ertu alveg frá þér,
barn!“ apar Ólafia-
Anna upp eftir henni.
„Klukkan er bráðum
sex,“ segtr Júníka, „og
ef |)ú heldiir að ég láti
jtennan væskil keyra
svo til nýjan módel 34
Chevrolettinn minn alla
leiðina á þennan af-
vikna stað og til baka,
þá held ég að j)ú hljótir
bara að vera alveg frá
j)ér, barn.“
Og auðvitað kemur
svona talsmáti Margréti
til að gráta.
„Þetta er allt í lagi,
elskan,“ segi ég, „ég hef
keyrt alveg glás af Cadi
lökkum um æfina.“
„Huhlt," segir Júníka.
„Já,“ segi ég.
Júínka: „Ef hann lief-
ur nokkurntíma keyrt
svo mikið sem plóg, j)á
skal ég borða tylft af
engissprettum steiktum í
terpentínu."
„Ég vil ekki hafa að
þú talir til mannsins
niíns á þennan liátt,“ seg
ir Margrét. „Maður gæti
haldið að ég hefði valið
mér einhvern gjörsam-
lega ókiinnugan mann á
gjörsamlega ókiinnugum
stað.“
,Áa, ef skei liæfir
kjafti, þá . . .“ segir
Júníka.
„Þú skalt ekki Iialda
að þú kastir ryki í aug-
un á okkur, væna mín,“
segir Ólafía-Anna með
rödd sem er engu lik,
nema kannski kitmri í
asna.
„Við erum ekki fædd-
ar í gær,“ segir Júnika.
Magga: „Ég vil bara
að jiið vitið það að ég
var löglega gift jiessum
manni fyrir þremur og
ltálfum mánuði siðan, og
jiað verð ég jiar til dauð
inn skilur okkur sund-
ttr. Ef þið trúið ntér ekkl
getið þið spurt hvem
sem er. Ennfreniur, Jún-
Ika frænka, þá er hann
frjáls, hann er hvitur og
sextán ára gamall. Enn-
fremur geðjast Georgi
Far Silvester ekki að
heyra talað til föður
síns á þennan liátt."
Georg Far Silvester er
nafnið sem við ætlum að
gefa barninu okkar, jæg
ar jtað fæðist. Illjóntar
fallega, finnst ykkur
ekki? Annars læt ég mig
j>að svo sem engu skipta
úr j)vt sem komið er.
„Hvernig getur stúlka
getið barn með stúlku?"
segir Ólafía-Anna og
gerir nú nieinta árás á
karlmennsku mína. „Allt
af heyrir maður eitt-
hvað nýtt, ég segi ekld
annað.“
„Og þögn nú,“ segir
Júníka, „og ekki orð
framar unt bióið í Plion-
exborg!“
Magga snöktandi: „Já,
en myndin er nieð Judy
Garland!"
„Skiptir engu, elsk-
an,“ segi ég. „Eiklega
hef ég séð jæssa mynd
i Mobile fyrir svona tiu
árunt síðan.“
„Falleg lýgi eða liitt
þó iieldur!" Itrópar
lÓiafía-Anna upp yfir
sig. „Þú ert jiokkapiit-
ur, ég segi ekki annað.
Fyrir tíu árunt var
Judy ekki einu sinni far
in að leika i kvikmynd-
um.“ Á sinni fimmtiu og
tveggja ára Iöngu æfi,
hefur Ólafía-Anna ekki
séð eina einustu kvik-
mynd (auðvitað segir
hún cnguin hvað luin er
gönutl, en ég sendi ofur-
lítinn bréfmiða á vissan
stað í Montgomery og
4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
6. sept. 1970