Lesbók Morgunblaðsins - 06.09.1970, Blaðsíða 5

yicw vom svo CTSfuiTeg-
ir að svara strax), en
sanit er luin áskrifamli
að átta kvikmyndablöð-
um. Eftir því sem frii
Beiancey á pósthúsimi
segir, er það eini póstur
inn sem luin fær, fyrir
titan Litla Kvennablað-
ið. Kerlingin er alveg
sjúklega hrifin af Cary
Cooper og á eina komm-
óðu og tvær ferðatösk-
tir fullar af myndum af
honum.
Nú er staðið upp frá
borðum. Júnika staul-
ast að glugganum, gláp-
ir yfir í trén og segir:
„.Tæja, fuglarnir búnir
að stinga höfðinu undir
væng, tími til að fara í
rúmið. Þú verður i gamla
herberginu þínu, Mar-
grét; þessi herramaður
sefur í bakhúsinu."
I>að tók nú að minnsta
kosti minútu að meita
þetta.
„Og hvað,“ sagði ég
loksins, „ef ég má g.»r-
aist svo djarfur að
spjTja, hafið þið á móti
því að ég sofi hjá lög-
legri eiginkonu niinni?"
T>etta kom þcim báöum
til að skrækja.
I>á tók Magga af skar-
ið: „Hættiði, liættiði! Ég
þoli þetta ekki lengur!
Farðu ástin mín og
sofðu hvar sem þær
segja þér að vera. Við
sjátim svo til á
morgun ..."
•Túníka: „hað skyldi
þó ekki vera að barnið
hafi eitthvað vit í koll-
inum þegar allt kenmr
til alls.“
„Aiiminginn litli,“ seg
ir Ólafía-Anna, tekur ut
an um Möggu og leiðir
hana burtii, „auminginn
litK, svo ung og svo sak-
laus. Nú skulum við fara
og gráta svolítið upp við
öxlina á Ólafíu-Önnu
frænku."
Maí, júní, júli og bróð
urpartinn af ágúst lief
ég nú legið og bráðnað i
þessu andskotans bak-
húsi án þess að geta
nokkuð að gert. Og
Magga — liún hefur
ekki eiinu sinni opnað
munninn til mótmæla,
hvað þá meira.
Þessi lihiti Alabama er
mýrlendur, með moskitó-
flugum svo eitruðum að
þær gætu drepið buffaló
ef þær fengju tækifæri
til þess, að maður minn-
ist ekki á stórhættulega
fljúgandi vatnafiska og
lieil lierfylki af rottum,
nógu stórum til að ilraga
vagnalest héðan og t.il
Timbúktó. Ef það væri
ekki vegna Georgs litla,
þá væri ég löngu farinn
að sleikja rykið á þjóð-
vegunum. Ég held að við
Magga höfum ekki feng-
ið að vera ein saman í
fimm sekúndur sam-
fleytt síðan þarna um
kvöldið. Önnur hvor
kerlingin heldur alltaf
vörð, og í vikunni sent
leið ætluðu þær alveg
vitlausar að verða þegar
Magga læsti sig inni á
herberginu sínu og ég
var hvergi sjáanlegur.
Sannleikurinn er sá, að
ég hafði verið að horfa
á negrana sekkja baðm-
ullina, en af hreinum ill
vilja lét ég eins og við
Magga hefðuni verið að
gera eitthvað af okkur.
Og eftir þetta bættu þær
Á meðan æðir Jún-
íka um herbergið
og lemur eins og
vitlaus út í loftið
með sverðinu hans
pabba. Mér tókst
einhvern veginn að
komast. upp á pían-
óið. Þá klifrar Jún-
íka upp á píanó-
stólinn og hvernig
þessi hrörlegi stól-
garmur hélt uppi
ferlíki eins og henni
það er mér hulin
ráðgáta.
Bluebell á vaktina.
Og allan þennan tíma
hef ég ekki einu sinni
átt fyrir sígarettum.
fara og fá mér vinnu.
„Af liverju fer ekki ræf-
illinn litli og fær sér
eitthvað lieiðarlegt
starf?“ Eins og þið haf-
ið eflaust tekið etfir, þá
mér dag og nótt um að
talar lu'in aldrei beint til
mín, og þó er ég oftast
aleinn í návist liennar
hátignar. „Ef það væri
einliver bógur í honum,
þá niundi liann reyna að
vinna fyrir brauði
konu sinnar í stað þess
að troða út gúllann á
minn kostnað." f þessu
sambandi finnst mér að
þið ættuð að vita að ég
hef Iifað á leifum og úr-
gangi í þrjá mánuði
úrgangi í þrjá mánuði
og þrettán daga og hef
tvisvar farið í skoðun
tii Ðr. Carters. Hann er
ekki viss um nema ég sé
með skyrbjúg.
Og varðandi vinnuna,
þá veit ég ekki livað
maður með mína hæfi-
Ieika, maður sem haft
hefur fína stöðu hjá
Casli og Carry, ætti að
finna sér til í maura-
þúfu eins og Aðmírála-
myllu. Hérna er bara ein
búð og Mister Tubber-
Júníka hefur legið í
ville, eigandinn, er svo
Iatur að hann líður kval
ir, ef hann þarf að selja
eitthvað. Þá er það
babtistakirkjan Morgun-
stjarnan, en þeir liafa
predikara nú þegar,
gamlan draug sem heitir
SheU og Júníka dró
hingað dag einn til að
athuga sálarástand mitt.
Ég heyrði hann sjálfur
segja að það væri von-
laust með mig.
En verst er þó hvem-
ig Júnika er búin að
fara með Margréti. Hún
er búin að snúa stúlk-
unni gegn mér á svo við
bjóðslegan hátt að yfir
það ná engin orð. Hún
kom henni jafnvel til að
reyna að reka mig
burtu, en á það batt ég
nú enda með svolitlu
klappi á kinnina. Það
skal ahlrei verða að eig-
inkona mín fái að sýna
mér lítilsvirðingu, ekki
meðan ég lifi!
Víglína óvinanna er
þétt og breið: Bluebell,
Ólafía-Anna, Júníka,
Magga og restin af Að-
aðmírálamyllu (ibúatala
342). Bandamenn: engir.
Þannig stóðu málin
sunnudaginn 12. ágúst,
þegar gerð var tilraun
til að ráða mig af dögum.
í gær var allt með
kyrrum kjörum og hit-
inn nógur til að bræða
grjót. Vandræðin byrj-
uðu klukkan nákvæm-
lega tvö. Það veit ég
vegna þess að Júníka á
eina af þessum asnalegu
gaukklukkum sem ætla
alveg að hræða úr manni
líftóruna. Ég var í setu-
stofunni að semja lag á
píanóið sem Júníka
kevpii Iianda Ólafíu-
Önnu. Það er eitt af
þessum göinlii háu,
mesta skrapatól. Júníka
leigði líka lianda systur
sinni kennara, sem kom
alla Ieið frá Columbus i
Georgíu einu sinni 1
viku. Frú Delancey á
pósthúsinu, sem var vin
ur minn, þar til liún
komst að þvi að kannski
væri það ekki ráðlegt,
segir að kvöld eitt liafi
kennarinn þotið út úr
húsinu, með skottið á
milli fótanna, brennt á
stað í Fordinum sínum
og aldrei komið aftur.
Ég er sem sagt að kæla
mig í setustofunni og
ónáða engan, þegar
Ólafia-Anna veður inn,
með hárið eins og svíns-
burst út í loftið og hróp
ar: „Hættu þessuni and-
skotans hávaða eins og
skot! Getur maður ekkl
fengið augnabliks frið?
Og frá pianóinu mínu!
Þetta er ekki þitt píanó,
þetta er mitt píanó og ef
þú lætur það ekki vera,
þá skaltu fyrir rétt,
góði, fyrsta mánudaginn
í september."
Svona lætur hún bara
vegna þess að hún er af-
brýðisöm yfir því, að ég
er fieddiir músikant og
sem alveg frábær lög.
„Og sjáðu livað þú
hefur gert við þessar
ekta fílabeinsnótur," seg
ir hún og æðir að píanó-
inu, „rifið þær næstum
allar upp, af einskærum
illvilja!“
Hún veit ósköp vel að
pianóið var öskuhauga-
matiir, Jiegar ég kom í
þetta hús.
Ég: „Þar sem þú veizt
svona núkið, Ólafía-
Anna, þá þætti þcr
kannski gaman að vita
að ég veit ýmislegt líka.
Hluti sem annað fólk
yrði þakklátt fyrir að fá
vitneskju um. Eins og til
dæmis það livað varð
um frú Harry Stellu
Smith.“
Þið munið eftir frú
Harry Stellu Smith?
Hún þagnaði og leit á
tómt fuglabúrið. „Þú
gafst mér loforð þitt,“
segir hún og verður
purpurarauð í framan.
„Éoforð og ekki Iof-
orð,“ segi ég. „Þú gerð-
ir hræðilegan hlut þeg-
ar þú sveikst Júníku á
þennan hátt, en ef sum-
ir láta suma í friði, þá
getur vel verið að ég
gleymi því.“
Jæja, við þetta labb-
aði liún sig út- eins ró-
lega og elskulega og
hægt var að hugsa sér.
Svo ég fór og Iagöi mig
í sófann, en hann er eitt-
hvert hræðilegasta hús-
gagn sem ég hef séð,
partur af sófasetti sem
Júnika keypti í Atbmta
árið 1912 og borgaði tvö
þúsund dollara fyrir útí
hönd — eða svo segir
hvin. Settið er úr svörtu
og grænu plussi og ang-
ar eins og blantar liæn-
vir. í einu horni stofunn
ar er stórt borð með
Frh. á bls. 12.
(5. seipit. 1070
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 5