Lesbók Morgunblaðsins - 28.11.1971, Síða 5

Lesbók Morgunblaðsins - 28.11.1971, Síða 5
þessari frásögn til að lýsa þeirri ferð sem tók tvo daga. >ó má nefna rómaða staði, svo sem Banff og Lake Louise, sem er í svipaðri hæð yfir sjó og Heklutindur og laðar til sín gesti víðs vegar að. Skammt vestar eru vatnaskil og við tek ur fylkið British Columbia. Það á sér firna auðlegð skóga, sem viða ná til hæstu tinda og standa í slíku brattlendi, að lít il von er að nýta þá. Töluvert skyggði það á ánægju ferðar- innar, að víða geisuðu miklir skógareldar og reykjarmistrið frá þeim byrgði að mestu alla útsýn á stórum svæðum. Við þetta bættist ofsahiti, allt að 35 stig á C. Einnig má nefna hinn fræga Okanagandal, þar sem frekar hrjóstrugu landi hefur verið breytt í viðáttu- mikla aldingarða með áveitu- vatni. Chilliwak er nokkuð óvenju- legt bæjarnafn enda kojmið úr indíánamáli og þvi miður veit ég engin deili á merkingu þess. Þessi bær er í fögrum og frjó- sömum dal með háreistan fjaila hring, er nefnist Fraserdalur, um 80 km fyrir austan Van- couverborg á Kyrrahafs- strönd. Þar vissi ég af kunn- ingja mínum, Gunnlaugi B. Jó- hannson, er ég kynntist sum- arið 1968, er hann kom til Is- lands í ferðahóp. Ég bað þau að hreinni íslenzlku. Þarna átti ég minnisstæða íkvöldstund og ég fann það einnig greinilega, að nú var ég kominn í gjör- ólíkt umhverfi, raunar loftslag líka. Ofsahiti undanfarinna daga var horfinn, það var mýkt i hinni hlýju kvöldgolu og mér fannst næstum, að ég fyndi i henni einhvern vott af angan frá hafinu vesturundan, sem ég átti nú loksins að lita augum næsta dag. Næsta morgun stóð fjalla- hringurinn tær og fagur vörð um dalinn, hæstu tindamir lið- lega 3000 m, og þá kom Davíð Eggertsson, gamall vinur frá Siglunesi, akandi frá Vancouv er til að sækja mig og hjá hon um og Sesselju konu hans gisti ég á meðan ég dvaldi í þeirri fögru borg. Þar er raunar sannmæli að segja, að ég hafi gist þar en naumast meira, því að í borginni og nágrenni henn ar beið mín fjöldi vina og kunningja frá fomu og nýju. Þeir kepptust um að bjóða mér heim, aka með mig um allar trissur og greiða götu mína á allan hátt. Og þeir voru aldrei að gera mér greiða, minn var greiðinn til þeirra að lofa þeim að gera þetta. Þennan dag, nokkru fyrir hádegi rann upp hin langþráða stund, ég leit Kyrrahafið augum í fyrsta sinn. Nú var ég búinn að sjá eru fátið. Það fcr því naumast nema eðlilegt, að maður finni þarna fyrir glaðvært fólk með frjálslega framkomu og að af- staða þess til lífsins sé tölu- vert frábrugðin þvi, sem gerist hjá íbúum kanadisku sléttunn- ar. Þetta fólk þarf ekki að þrauka af langvarandi vetrar- hörkur og heldur ekki á stund um horfa á vorgróna akra blása upp í þurrastormum eða skrælna í regnlausri sumar- breiskju. Allt þetta hafa þeir þó staðið af sér, en gjarnan leita þeir vestur í hlýindin með f jölgandi árum. Viðstaða min i þessari feg- urð var þvi miður allt of stutt til þess að ég gæti skoðað mig um eins og hugur minn stóð til, en ég notaði tímann til hins ýtr- asta. Mér tókst t.d. að heim- sækja Vancouvereyj-u, sem er skamm/t undan ströndinni. Þetta er afarstór eyja, um 500 km á lengd, var eitt sinn vax- in mjög stórvöxnum skógi, sem nú hefur látið mjög á sjá fyrir stanzlausri ásókn skógarhöggs- manna. Mér tókst ekki að heim sækja höfuðborg fylkisins, Victoria, á suðurenda eyjarinn ar, en sú borg er rómuð fyrir mikJa fegurð og veðursæld, enda eftirsóttur dvalarstaður eftirlaunafólks. Þar er töluvert slangur af fólki af islenzkum ættum og einna kunnastur af eftwsjá en þó vitandi þess, að enn sterkari bönd tengdu mig við eyjuna norður í Dumbs hafi. Mér datt í hug hann nafni minn á Saurum, sem bjó í sátt og samlyndi við tvær konur, þótti vænt um báðar og vildi hvorugri sleppa. Isiendingafélagið á staðnum, The Icelandic Canadian Club of B. C. tðk mig raunar að sér þennan dag. Einn af forystu- mönnum þess, Konni Anderson, kom strax um morguninn ásamt konu sinni, Violet, akandi á bif reið sinni, buðu mér upp i og báðu mig ráða ferðinni. Einu hafði hann þó ráðstafað, hádeg isverðarboði hjá Erik Erikson, lögfræðing; þar var einnig mættur Óskar Sveinson báðir embættismenn í félaginu. Þessi stund varð mér til mikillar ánægju, þennan síðasta dag minn í Kanada, þvi að kynni min af þessum mönnum styrktu trú mina á framtíð íslenzkra þjóðernissamtaka í Vestur- heimi. Allir eru þessir menn fæddir vestra og íslenzkukunn átta þeirra er töluvert glopp- ótt. En áhugann fyrir landi feðra sinna skorti þá vissulega ekki né heldur viljann, til að leggja af mörkum óeigingjamt starf til að viðhalda tengslum við það og menningu þess. Eig inkonum þeirra má ég sannar lega ekki gleyma, en engin fyrir margra ára blindu, og þakkaði mér fyrir orð min á svo tærri og hreimlausri ís- lenzku, að ég næstum viknaði við. Ti'l Seattle komum við ekki fyrr en kl. tvö um nóttina, það var setið yfir 'kaffiboila á hót- elinu dálitla stund, svo kvöddu þau hjónin og lögðu af stað í sína þriggja stunda ökuferð heim, stuttur svefntími hjá þeim nóttina þá en dæmigerður endir á þeim móttökum og fyr irgreiðslu er ég hafði notið í þriggja vikna Kanadaferð. Mínum síðasta viðkomustað í Norður-Ameriku, Seattleborg, verð ég að gera einhver skil, enda er borgin sjálf, borgar- stæðið og allt umhverfi hennar eitt hið fegursta, er ég hefi aug- um litið, hefur jafnvel vinn- inginn yfir Vancouver. Borg- in stendur innarlega við geysi mi'kinn, vogskorinn flóa, Puget Sound, á töngum og landræm- um milli hans og fagurra vatna. Fjalllendi er til allra átta, mest af því er skógi vaxið en upp úr gnæfa tígulegir, snæviþakt ir tindar. Hæstur þeirra er Mount Rainier, um 4200 m á hæð. Mér gafst tækifæri til að horfa út yfir borgina og um- hverfi hennar ofan úr hinni frægu „Geimnál" eða Space Needle, sem var reist i tilefni heimssýningarinnar i borginni árið 1962. Þetta er stálgrínda- Vatnspóstur við bæ Stefáns G. Stefánssonar, skálds. Við minnisvarðann um Stefán G. Stefánsson, Rósa dóttir skáldsins stendur tii hægri, en með henni eru greinarhöfundur og kona hans. Hér er yfirleitt flatt um að litast. Myndin er tekin við járnbrautarstöðina í Heritage Park. hjónin um að lofa mér að koma við hjá honum, ef hann væri heima, og gerðu þau það fús- lega. Þetta var gert en með þeim afleiðingum, að ég var kyrrsettur þar, það kvöld, komst ekki til Vancouver eins og ég hafði gert ráð fyrir. Það átti einnig að hertaka þau Walleweinhjónin en þau reyndust erfiðari viðfangs en ég. Þau höfðu ákveðið að aka nokkuð áleiðis austur þetta kvöld og höfðu undirbúið álcvéðinn gististað á leiðinni vestur. Þvi voru þau nú kvödd með miklum virktum og innilegu þakklæti. Gunnlaugur var áður bóndi í Geysisbyggð í Nýja-íslandi en nú eyðir hann sínum efri árum í hlýviðri Kyrrahafsins, skrifar skorin- orð lesendabréf til ýmsra blaða um heimspólitík og kveður fast yfir Kanada, frá Ganderflug- velli til Vancouverborgar og gat tekið undir einkunnarorð- in: „Ad mare usque ad mare.“ Skaparinn hefur verið „í stuði“ eins og táningarnir myndu segja, er hann var að ganga írá þessum hluta Kyrra- hafsstrandar Norður-Ameríku, skapa honum landslag, loftslag og aðrar lífsaðstæður Á landi eru þar háreist fjöll og miklir dalir, stórfljót og fjöldi vatna; þar eru firna skógar, frjósöm mold og fjölbreytt dýralif. Ströndin er laufskorin ótal f jörðum og henni skýlir aragrúi eyja, beltaðar sólfáðum sund- um, kvikum af alls konar góð- fiski. Veðurfarið er sjaldan of heitt og aldrei kalt, einna helzt að vetrarregnið geti orðið hvim leitt, það fellur þó oftast lóð- rétt niður, því að sterkviðri þvi er dr. Richard Beck, i ára- tugi mikill leiðtogi í þjóðernis- málum vestra. Eitt kvöldið í Vancouver heimsótti ég Höfn, dvalarheimili aldraðra af is- lenzkum ættum og einn £if þess um stöðum, sem þjóðarbrotið vestra má vera svo hreykið af. Þar sýndi ég myndir og sagði frá íslandi og hlaut miklar þakkir að launum. Mánudagurinn 16. ágúst var siðasti dagur minn í Kanada, að þessu sinni, og þvi er ekki að leyna, að ég bjó við nokkra innri togstreitu þann dag. Árin mín í Kanada höfðu ætíð verið mér hugstæð og landið átt í mér töluverð ítök. Þessi heim- sókn á fomar slóðir, og siðan hin langa ferð um fögur lands svæði mér áður ókunn, höfðu vissulega treyst hin fornu tengsl, ég kvaddi landið með þeirra er af íslenzkum ættum. Þær virtust rækilega smitaðar af áhuga bænda sinna. En þau hjónin létu sér ekki nægja að fórna mér deginum, þvi að eftir kvöldmat lögðu þau af stað með mig áleiðis til borgarinnar Seattle í Banda- rlkjunum, um 230 km vega- lengd. Suður að landamærun- um eru aðeins 55 km og rétt sunnam línunnar er bærinn Blaine. Þar eru töluverðar leif ar af fornri íslenzkri byggð og enn eitt heimili aldraðra. Staf holt. Þar stönzuðum við og ég hafði í frammi mitt venjulega prógram. Þeirrar heimsóknar mun ég lengi minnast, þvi að þar mun ég hafa fengið inni- legasta þakklætið í allri ferð- inni. Til mín kom 94 ára gömul kona, enn með reisn sinna ís- lenzku formæðra í fasi þrátt tum, um 230 m hár, efst á honum töluvert stórt veitinga- hús og gólfið í því snýst, heil- an hring á klukkustund. Þang- að kom ég fyrir ljósaskiptin, náði því að fara fyrst heilan hring í björtu og svo annan á meðan rökkrið var að færast yfir og borgin að skrýðast ljós um. Skyggni var ágætt og af- bragðs matur og þjónusta jók mjög á ánægju stundarinnar. Næsta dag sveif ég með flug vél í austurátt, í fögru skyggni, hátt yfir tindum Klettafjalla og siðan flatneskjum sléttunnar. Svo tóku við hrjóstur heim- skautasvæðanna, haf'isbreiður á sundum og siðast jöklar Baff inslands í jaðri skýjahafs. Svona rétt í kveðjuskyni hafði þetta fagra og viðáttumikla land sýnt mér enn eina ásýnd, er ég haf ði ekki áður séð. 28. nóvember 1971 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.