Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1973, Side 4

GRASALÆKNIRINN
ekki ihaft tóm til að líta á
Sá maður var ekki til í Raw-
ley, sem trúði því, að Eiffie
Henderson mundi nokkurn
tima ná sér í mann, og sjálí
var Effie rétt um það foil að
igetfa upp aflla von. Efln :það var
nú áður en grasaJæknirinn
kom ti'l bæjarins á ferðaflagi
sínu.
Eaton prófessor var hávax-
inn, fölleitur maður, með ísaum
uð eilííðarbrot í touxunum og
háan gúmmíiflibba um háflsinn.
Híflnn ,gætl hiaifa veritð einum
tíu árum eldri en Effie og eins
gæti hann hafa verið tíu árum
yngri — það var áflíka torvelt
•að igetiai sér tt'fl um aldur hans og
að ráða toað aí máihreimi
hans, hvaðan úr landinu hann
væri upprunninn.
Hann kom akandi til Raw-
'ley, einn rykfylltan morgun-
inn í miðjum ágústmánuði og
tóik að seljta irótiairelflxárjinin sinn.
Þessi rótarefllíxír var gljáainidii
allrameinabót með lakkrís-
bragði, í grænum skrautglös-
um. Þessi glös voru svo í um-
toúðum en u'tain á iþeim bar mesit
á holdugum manni með þanið
brjóst og mikla vöðva og 'hann
var íklæddiur íþróttabuxum.
Eaton prófessor flýsti (því yfir
og ragmanaði 'hvem lifandi
maam að vefenigjia það, að rót-
aréiíxírinn hans lælcnaði hvern
þann sjúkdóm, sem karlmenn
þekktu og auk þesis taflsvert
silangur atf hiinum, seim aðieims
konur þekktu.
Etffie Henderson varð fyrst
til þess að greiða honum einn
dal fyrir eitt glas og einnig
fyrst til þess að koma éftir
öðru .glasi í viðtoót.
Sölupafllurinn, sem Eaton
prótfessor hafði opnað, var aft-
ur í for.uga bílnium. hans. Hann
hafði greitt bæjarstjóranum tiu
krumpaiða eiinis dafl's seðla' fyrir
verzlunarleyfi í Rawley og svo
hafði hann lagt itoílnum á auð-
um illgresisbletti bak við járn-
brautarstöðina. Hann seldi með
aflið sitt úr aftursætinu i biln-
um og tók grænu glösin ,upp úr
kassa, sem var við fætur hans,
jaifnharðiam og •kaupsii'dumir
komu með dalina sína.
Það hafði verið mannsöfnuð-
ur á airfabtettinum kvöldið áð-
ur, en ekki nema fámenni að
hlusta á ræðu hans, þegar
Effie kom, næsta morgun að fá
sér airuniað igOas. Plesitir • voru
þetta negrar, sem áittu ekki til
einn dal samanilagt, en höfðu
runnið á íáfen'gisilminn, sem
lagði frá Iforuga bílnum, og
voru trúaðir á lækningamátt
rótarelíxírsins. Þegar Effie bar
þarna að, viku negrarnir til
hliðar og stóðu áflengdar til að
horfa á Eaton prófessor fram-
•kvæma sölu sina.
Effie 'gekk lað bíliþakimi,- sem
flá niðri og lagði frá sér slit-
i.nm éiuis dals seðiilv sem var
áirika'Kinur og bjiaiut grisja.
—Ég varð bara að koma aft
ur og fá mér annað glas, sagði
Effie o'g brosti við Eatoini próf-
essor. — Þetta sem ég fékk í
gærkvöldi, hressti mig svo vel,
að ég hef ekki verið jafnhress
á aMri imiintni lífsifæddri ævi.
Það er ekki til toetra meðal í
öllu landinu, og ég toýst nú
við, að ég sé toúin að reyna
þau flest.
— Afsakið frú mín, sagði
Eaton prótfessor. — Þáð eru'
mö.r:g huinidrua hlönidur á mark-
aðinum'í dag, en ekki nema
einn rótarelíxír. Og þér mund-
uð gerd mér mikinn greiða, ef
þér vilduð framvegis nefna
þetta hjálpræði mitt sínu eina
hvers kyn's isjúkdómum. Og al--
veg er það sérstaMega gott fyr
ir þroskaðar konur, frú mín.
— Þér ættuð ekki að vera að
kaflla mig tfrú, sagði Eífie og
laut höfði. — Ég er ekkert ann
að en istú'lkuhjáni og ekki einu
sinni gift enn.
Eatön prófessor þerraði
svitann alf efri vörinni og leit
niður á Effie.
Mikið get ég verið vitlaus,
kæra ungfrú, sagði hann. •—
Þaið er iþó au.ðséð hverju'm þeim
sem Iitur á fríska, unga anid-
litið á yður, að :þér eruð korn-
unlg S'túflflca. Og rót'areiffixíriiin
minn er alveg sérstekiega hent-
•ugur fyrir ungar stúíkur.
Effie sneri sér við, tii þesis
að aðgæta, hvort nokkrir af
negrunum væru nógu nærri til
'þeas að h'aíia heyrt hvað próf
essorinn isagði. Hún vonaði, að
einhver kvennanna úr götunni
henwar kæmi fyrir homí'ð-inógu
— Mér er nú lítið um það
gefið að tala um sjálfa mig, en
finnst yður ég ekki fuilflung til
þess að giiftast, Eaton prófess-
or?
— Kæra unga mær, hélt
hahn' áfram, aftir að hafa
kveikt í vindlinium sinum, sem
haifði drepizt i. •— Rótarelixír-
inn er aiveg sérlega heppileg-
ur fyrir ógiftar stúlkur. ‘Hann
er merkasta uppgötvun lækna-
Vísindanna, siðan Sheimur
byggðist. Ég nláði sjálfur í upp
skriftina að þessu dásam'lega
meðali tojá gömlum Indiánahöfð
ingja í ökkar miklu og glæsi-
legu Vesturrí'kjum og ég varð
að lofa honium því, knékrjúp-
andi, að helga líf mitt — það
sem eftir væri atf því — til að
ferðast um hjá okkar miklu
þjóð og bjóaa 'fram rttisttiaffix-
írinn körlum og konum eins og
yður sem án hans væru ósjálf-
•bjarga og tfarlama.
Hann varð að þagna til þess
að <ná sem 'smöiggvast laind'ain'-
um. Og þá var það, að hann leit
atftur yfir toílihn ög horfði í
fyrsita siiinn á Effie, augfliiti til
. aúglitis. Við hjarmann frá bens
imHHk'tínWi kvö’idið áður, þegar
hópúr manna ruddist að til
þess að ná í meðalið, áður en
uipphalfleiga i ve’iið'tiillboðið yrði
dregið tll baka, hafði hann
hvern einstakan, isem hatfði ré.tt
honum daflinn sinn fyrir eitt
glas. En nú, þegar hann sá
Effie fyrst almennilega, laut
hann út úr hílnum og starði á
hana.
— Ó, Eaton prófessor! sagði
Effie. — Þér eruð svo dásam-
legur maður! Hugsa sér, þvi-
líkur vellgjörðlaimaiðlur maimn-
kynsinis iþér enuð!
Eaton pröfessor hélt; áfram
að glápa á Effie. Hún var svo
sem lagleg á við hverja aðra
þarna í bænum, ekki yfir þrí-
tiugt, og þegar hún hafði funs-
að sig upp, eins og hún hafði
verið að í tvo kiukkutíma þenn
an morgun, áður en hún fór að
heiman, þá höfðu ailir farand-
salarnir sem komu í bæinn
spurt ikaupmennina, hvaða
dama þetta væri.
Eftir nokkra stund brölti
Eaton prófessor út úr bílnum
og gekk yfir til bennar. Hann
Framh. á lbl-s. 12.
sanna og löggiflta nafni. Rótar-
elíxir er nafnið á hinum eina smeimmia tíl þeisS lað heyra, hvað
og élrasiite lœfoncdómi við próifessorinn sagði um hana.
Smásaga
eftir Erskine
Caldwell