Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1973, Page 12

Grasa-
læknirinn
Framh. aí' bls. 4
hafði kvoikt aftur 1 vmdilstúfn
uan 'Og nú athugaði hann Effie
betur.
— Þér skiljið, Eaton próf-
essor, að isvona ættuð þér ekki
að tala við mig, sagði hún og
leit undan. — Þér þekkið mig
ekki nógu vel til þess að kalla
mig „kæru ungu mey“. Þetta er
í fyrsta sinn sem við erum sam
an ein, og . . .
__ Hvað er íþetta! Bkki datt
mér í hug, að svona Æalleg ung
stúlka Slægi hendinni _ á
móiti heiiðiarl'agri: ia®dáun;
isaigði' haran og mældi
han.a frá hvirfli tfl iljai, um
teið og hiaoMV brá grönum og
tók í iblússuna hennar. — Það
ef svo sjatdan :sem mér gefst
færi á að. sjá svona töfrandi
unga stútku, að ég hlýt að hafa
sleppt mér sem snöggvast. En
nú, þegar við erúm orðimfavort
öc-’íú kur.íf.agt; þá-erégý't'Jum,,
áð ýður ’ef það ekki ógeðfeUt,
þó að ég sýni yður aðdáun og
hoUustú. Eða hvað ?
— Ó, Eation prófessor! sagði
Effie- og tókst öll á loft. —
Finnst yður virkilega ég vera
falleg? Það enú svö rríargir
búnir að segja þetta sama áður,
að það var orðiið hvorsdagsiegt
en þér er.uð fyrsti imaður, sem
segir það á sivoma. töfrandi
hátt.
Hún reyndi að hopa á haíl,
en stóð þegar fiast upp við bii-
irm. PráfesspT'inn g,eikk einu
skrefi nær, svo að hún komst
ékki undan. Henni héfði nú ver
ið sama um það, öf henni hefði
ekki legið svo mjög ‘á að at
huga blússuna sína betur. Hún
vissi, að eitfihvað Maut að vera
athugavert við hana, af því að
prófessorinn haföi ekki haft
augun af þrjóstinu á henni, síð
an hann fór út úr bílnum og
gekk ti'l hennar. Hún fór að
velta því fyrir sér, hvort hún
hefði ekki átt að fara í öll und
irfötimi, siem hún fór í tii kirkj-
unnar á sunnudögum.
— Góða stúJfeá rr.nri'. Ég er
ekki i nokkrium einaista vafa
um fegurð yðar. Meira
áð segja finnst mér þér vera
indælasita stútka, sem ég hetf
nokkurn tíma hitt á öllum ferð
am minum um ökkar ágæta
land — frá strönd til strandar,
norður frá Vötnum og suður að
Flóa.
— Mér finnst ég svo ung og
heimsk í návist yðar, Eaton
prófessor, sagði Effie og
strauk yfir blússuna á brjóst-
inu. — Mér finnst rétt eins og
Eaiton prófesscr smeri sér
snöggit við og seildist ;í aftur-
sætið eftir gtasi aif rótarelíx-
ir. Hann beit lí tappann og dró
hann upp í snatri og rétti gtas-
ið að Effie.
— Þessi er iupp á minn kostn
að, kæra ungfrú, sagði hann. —
Stingið þér það bara út og sjá-
ið svo til, hvort þér verðið þá
ekki ennþá hressari.
Effie tók við græna glasinu,
leit á myndina áf sterka mann-
inum í glímubuxunum.
— Ég drakk úr glasinu, sem
ég keypfii í gær;kvöldi, saigði
húni — Ég drakk úr því áður
en ég fór að hátta og ég hresst-
ist svo rniikið, a,ð ég gat baxa
ékki leigið kyrr. Ég varð að
setjast fram í forskála og
syngja dálitla stund.
— Það hefur aldrei verið til
neitt hollara. . .
— Við hvaiíiai sjúikdcm á
þetta meðal sérstaklega?
— Rótaretíxírinn á við
afflt sem að manmimum gemg-
ur. Og sannast að segja,' ber
hanm af öliiu sem hressingar-
meðal, svona almennt tekið. En
svo er auk þess enginn sá sjúk-
dómur til, sem læknavísindin
þekkja, að hann lækni hann
ekki.
Effie lyfti glasinu og tæmdi
það í botn.
Negrarnir, sem stóðu kring
um biilinn, horfðu iöngunaraug
um á þefita, en áfengásguifuna
tegði út ium umhverfið. Efffie
rétti tómt glasið að Eaton próf
essor, eftir að hafa enn ein,u
sinni iitið 'á myndina á umhúð-
unum.
— Ó, Eaton, prótfessor sagði
toúini oig færöi' sfig nær. 'hoinium,
— ég er strax orðin betri. Mér
finnst rétt 'eins og- ég ætli- að
takast á loft og fljúga eitthvað
í burt.
— Karínski vílduð þér' lofa
mér. . .
— Að gera hvað, Eaton
prófessor? Hvað?
Hann sló öskuna af vindlin-
um með 'litlafingri.
— Kannski vilduð þér lofa
mér alð ifylgja yðlur heim, saigði
hann. — Nú strax. Það er næst
um kominn matartími og ég æfil
aði að ‘fara að loka, þangað til
síðidiegis elf þér vil'jið leyfa
það, væri mér ánæigja að
aka yður heim í bílnum mín-
um. Þér segið mér bara til veg
ar og svo getum við lagt strax
af stað.
— Þér eruð svo rómantísk-
ur, sagði Effie og snerti arm
hans með hendinni. Mér finnst
rétt eins og ég sé einhver
stelpubjáni við hliðina á yður.
— Þér ætlið þá að ,lofa mér
aið fýllgja yðíur heim?
— Já, auðvitað ætla ég það.
— Komið þér þá hérna meg-
in, sagði. hann og hélt upp
hurðliMm og greip um teið fast
í arm henni.
Þegar þau höfðu komið sér
fyrir í framsætinu, leit Effie
á Eiaitiani práfessor.
— Alveg er ég viss ,um, að
þér hafið átt 1 fjöida ástar-
ævintýra með ungum stúlteum,
víðs vegar um landið.
— Öðru nær! sagöi hann og
setti í gaiig. — Þetta er í
fyrsta skipti, sem ég hef borið
það við að gefa mig að fagra
kyninu. Þér skiijið, að ég gef
mig aliiam að þvii að fraimleiða,
dreitfa og seilja róitaireillíxirinin.
En þegar svona stendur á, læt
ég auðvitað fúslega draga mig
frá viðskiptaáhyggjuiium.
Sannast að segja, ted ég nær-
vem yðar ihér í foílnum mínum
meisita hei'ður. Ég hef oift ó,skað
þess, að ég gæti. . .
— Er ég fynsta stúlkan, sem
þér háfið dregið yðiur eftir?
— Þó það nú væri, sagði
hann. — Vissulega!
Eaton pröfessor ók últ af litla
,arfa'Mefitii,nium óg sneri ibáíín'um
U'pp etftir giöltiunini, í lájtit heim itúi'
Effiíe. Þalð voru nú e,kikii nema
tvær hiúslengdir þamgað, og á
ieiðánni mteltii hMoiruigt þeirra
orð af vörum. EMe var að svip
aisit lum iti'l að sj'á, tovort Ifólk
sæi hana aka með Ea'tion prótf-
esslor í bíilnum hans, o|g hann
hátföi 'ailllan hu'gann vúð að is'týra
gegnuim lausian sandinn. Þegar
þau komiu þangað, saigði. Elffie
toonaim að Heggja Iblílta'um við
dyrnar sMo að þau ,geótiu stigið
úr toonium foetait 'inn li húBið.
Þau sltiigiu úít oig 'Bffie igekk
á undan inn um (flordýrnar o|g
inn 1 stofuna. Hún drá gllu'gga
tjaidið upp 'Uim noklkra þumto
untga io|g 'dusitaði af sótfanum.
Eaitiom práfessor stóð á
miðijiu .göltfi io|g ieit órólégiu'r út
',um i'iffi'U rifuna rundir 'giugga-
tfjaldin.u og hlus'taði vandlega
eftir hljóðum, sem gæfu tii
kynna, að þarna væri ffleira
manna í fhúsiniu.
— Setj'izt þér bana hémia hjá
mér í sófann, isaigði Efflfie. — 'Élg
vei.t, að mér er alveg óhæitit
einni hjá yðu.r, Eafion. práfess
or. Effie 'loteaiði augumum oig
nau’t þess. aö þykjalst vera dauð
torædd við Eaton ipnófflessor.
Hennii 'leiið næsitum enn betur en
í ©ærtkvökii,. þegar toún drakk
tfýrsta 'giasið atf ■ rátarel'íxiimum
ag f ór isíiðan að hláltta,
•- — o.g 'þetlta. er æittfaráðal-
ið? S'puirðti hahn:
— Talið.þér etekent «m nema
sj'álfan. ‘yður. . . og miig, sagöi
Effie. Viiduð þér ekki ibara
taíla uim okkur?
Eaton prófflessör tfór aðráasit,
nú er Ihann var orðinn viss <um,
að þaiu .væru ein i jtoúisiniu.
— Kannsiki. . . saigði prólftesls-
orinn og itoéltf átfram . að. itoorfa
undir 'bliússuna á Bffie —
kannski vifduð þér 'totfa mér að
rannsaka, tovað a,ð yöur geng-
ur. Þér skilijið, að ég er úíttfar-
inn í iæknaviilsindiunium, og ég
iget alveg sagt upp á hár,
hversu mörg glös atf ró.'tane,láx-
ir þér þurfið við yða,r sér-
’Staka sjúkídótmi. 'Þvii að auðviit
að þurtfa sumir sjútoliingar
fleiri iglös en aðirir.
Effie 'feiit sem snögigtvasit úit
'um gilluigigann oig sneri sér síð-
an að 'prófess om um.
— Ég þartf lekíki að. ... ?
— Nei, nei, sagði toann,
það er aiils ekki nauðlsynleglt,
en annans getið þér haft það
eins o|g þér vii'jið. Ég get bara
— Eruð þér aiiveg viss
um, að þaö sé alULt i iaigá, prólf-
essor?
—• Fortakslauisit, srviairaði
hann.;— Alveig láreiöanllega.
Eflfie sléttltaði úr blús'siunni
með höndiuMum, skaut Ifram
öxllunum. Eaifion próiflessior iaut
að toenni og greip hönd toenn-
ar.
Hann toélt 'i hana lí noikkr-
ar sekúindiur, en sieppt'i htenni
síðan, effltir að 'hafa þreiifað á
slagæðinni, en þrýsti, eyramu
,að brjióstinu á henni. Hljant-
að í ihenni hamaðilsit.
Efltir isltundarkorn. rátlti; prólf-
essiordnn ,úr isiér, losaði um hnút
inm á háistoinidinu staiu og þenr
aði sviítann af efri vörimmii með
'handarbakinu. Það var heifit í
stofunni og engin lloifltrœisiting,
þar eð dymar voru. lolkaðar.
— Kannsiki er ég foúinm að
isegja yðiur'. . .
-s- Nei, þéir eruð etoki búinn
að segja mér það, svaraði hún
■með ákafa, um leið og hún
spennti fasit- greiipar og horföi
niður Jyrir sig og stillitá andar-
dnáittinm. — Æ, isegið mér það,
Eaition iprlóifessor!
'Hann tf iltlaði v'ið íúltisaiumiimm á
Wlú.sS'Unni h'ennair. — Kannsiki
'hefðuö þér gaman af að heyra,
að ráfiairellixírinn er eimia al-
toliðia liaéknislylfið, sem mú er á
imairlkaðhum. Og aiuk Hæknihgar
máttar sins a'lmennit tekið, hef-
ur ráfflajreilíiX'íriirm ýmsa kosti
ítil að bera, sem (flesitar Ikonur
sækjast eftiir á miðjium al'dri og
þar ýfir. Með öðhum orðum
veiitir hann 'kiattlunum nýjan
'kralft —- þeim, sieim mesta þörf
■ina hafa á nýjú fjöri- Ég er al-
veg viss um, að þér miunuð
fimna þennan dláisamlega yng-
ingairlméltlt, sem hamn htefur Itil
að toera, svlo að þér berið ekki
við að láta hiann vanta á heim-
iMnu. '1 istuttu miál'i' get ég sagt,
án þess að verða tv,ilsaiga, að. .
Effie 'lagði' tfirá isór bllúlsisuna.
— Vil'jið þér, að ég faæi...,
— Já, blessaðar gerið þér
þ'að,‘ fflýfiti toann sér að svara.
— Niú, eins og ég var að segja
— O/g úr þessu -Hlilka, prótfess-
or? Dífca þes'su?
Eafion pr'öfessor rðtti út
'hönd og ikleip 'hana offluríMltið.
Etff ie s'krilklti og strauk hönd-
umum um brjóstið, rétt einis og
hún væri að slétita-'úr skyrfcu-
bolnum.
■ — Þér eruð viist ékki með
eina .etíxiírflösteu itií- í vasanum,
práfessar?
Ég. er hræddur um ektoi,
því m/i'ður, sagði hann, — en
út:i í ibillnuim im'ínum eru notakr-
ir fiullir kasisar. Bf ég imlá, œtla
ég aff skreppa út Og • • .
— Eteki aö nefna! Kagiði, Bftfie
uim ieið og hún greip í hand-
legginn, á honum ioig dró hann
niður á isiófann tii sín. — Æ,
Eaton 'prófessor, þér megið
eteki ytfirgefa miig núha!
— Gotit og vcl, sagði hann og
setitist áftiur niður >h|já henmi.
— Og nú, eins og ég var aö
siegjia hafur ráifcarellíxíránn yfir
nátlbú'riulegan læikninga'mátt pg
— Á ég að fara úr þessu
iika? Ög þessu?
— Já, 'aiuðviitað. Þess eru emg
in daairni, að ró'tarelíxírinn toafi
bnuigðizt, en alfltur á mlólbi.. . .
— Á ég þá ekiki að vera í
neinu ?
— Nei, aiuðvitað ekki. Þar eð
é'g er 'dlolktior í læfcnavfeindum,
■auk margs teonar annarrar
kumnáfcbu mlimmair, þarf ég að
hafa algj’örlega frjláltear hend-
ur. En ef yffur .finnisit þér ekki
gieta tnúað mér algjlörllega íyrir
yður, væri teanniski betra ef. . .
— Æ, tfari'ð þér ©tetei! æpti
Effie og drá Ihann afflfcur niður
á sófann. — Þér viltið, að ég
hef ótalkmarikaða tnú á tounm-
áltltu. yðar. Ég véit, að þér
miunduð aldrei...
— Afdrei gera hvað? spurð-i
hann Og leit aftiur á hana.
— '0, Bation prófesteor. Ég er
nú aldrei annað en atelpu-
bjiáni.
— Got't og vel, siaigði, hapn.
— Ef þér ‘vil'jið ieggja yður al
gjörlöga í mfoar hendur, gét ég
haldiið áfram sjútedlóms'greinir g
unni. Bn anmans. . .
— Ég var foara að s,trí:ða yð-
ur, 'Baition príóifesisor, saigði EJff.ie
og þrýsti hönd hans. — Viltan-
lega treys'ti ég yður. Þér eruð
svo sfcerteur maffur og éig veit,
að þér munduð aldrei fara að
neyita aflsmunar við vesæla
unga stúlteu, elims og mig. Ef
þér vil'jið ekki hjálpa mér
miuhd'i ég iíklega hlaupa bu,rt
með sjálfa rniig.
■— Auðlviibaið, sagði hamn, _______
Ef þér niú viljlð 'halda áfram
að fara úr. . .
— Þaff er <ekki annað eft
ir en þefcta, saigði Etffie. — Er-
uð þér 'váss um, að það sé alttft
ílagi?
— Auðvi'tað.
— Já, en mér tfinmsit ég bara
eilfithvað svo .. . þer.
Það er etelki nema eðtti'leg til-
tfinndmg, saigði hann, touigigandi.
— Un,g stlútea, sem héfur
aldrei áður. . .
— Aldrei áður, hvað?
— Ja, einis og ég var að
s.egja.. .
— Mér ifinnisit ég yeröa eiitt-
tovað svo skritin. Enuð þér víbb
— Alivpg handviss. Hárvttlss.
— Mér hafiur alidrei áðuæ lið-
ið svona. Það er rétft öimis og. . .
— Þér steuliuð bara legigjia yff
ur al'gjörlega í imimar hendUr,
fa'gra mær, Og ég fiul'lvilsBa yð-
ur um, áð étekient. . .
Alls óvæn't var sitoifuhurð-
inn.i nú torundíð upp og toráðlr
Eiflfie — hann Burke — kom
inn. Burtae var löigregliuþjönn-
imn þarna á sltaðlniumi.
—- Er maiturinn til, Elftfie?
S'.purði Burke, þar sem hann
sfióð í dyrunumi og reynd'i .að
venja auigun við dimmnuna, sem
Framhald á bls. 15.