Lesbók Morgunblaðsins - 11.03.1973, Blaðsíða 7

I.
Við lékurn okkiur á hólnuim
sunnain við 'bæinn oMkar, sem
er undir Uffðiiniii.
(Það var komið vor og viö
teyigðum lólfana á mötti sóQinnii.
Dýrðindi lóunnar barst úr
lotfti, sem 0|g iniður vatnanna úr
suðri. Við vissium að 'Guð var
Itil. Slá, isem hafði skapað 'him-
in og jörð á sex dögum. Og
siiðaöta 'atr'iði'ð i hinni miMiu
sköpun lyhr sóiin, 'er við nú
iþöklkiuðum toonuim.
I kjölfar vorsins kom sum-
arið. Vaidaitaka þess var svip-
iminini en vorsins, sem bylti
'vetrdnum. Qg þó ivar það itlimi
slátltiu'mann'siins, sem skar gras-
ið við röt. É|g itó'k igrasáð i fang-
áð og 'fann að það var rakt idg
þungt. En þegar sóíin: síkein í
nokkra daga varð það meðlfœri
legt. 1 sllku veðri Ikom Æóiíkið
undir IhOliðinni ú't á Itúinin sín.
GÓð hey og igioltlt veðiut-
,'far iskapaði be'tri litBsa'flkomu pg
aukna vinnu.gleði. Ég réttá
fram Ihendur minar. Guð h.afði
igefið mér þsér itil einhvers. En
þá varð ég þess vissutega var
að fömgin miin voru minni en
hinna. Það varð til þess, að éig
var ekki með öllu sátltur við
Guð, að idaigsverki ll'olknu, oig
að vera minnsbur allra á bæn-
um.
Ég vanð furðuldltáð var við
komu haustsiinis. Það laigð-
isit svo mjúkilega á. HMðim söln-
aði svo bæglt, að varlla mátti
sjá. ÁlþreifanlegU'Stiu skiáin
tniil'i sum'ars og h'austs, voru
'þegar síðasta heylfangið var
borið inn í Möðu. 'A'nnars var
fólllkið igttaðlsinna eftir igöltlt ög
-gjöíuHt sumar óig igierðá eér öaiga
mun. Hanmónikan var itekáíi af
hiM'U og allir komu saman i
„Hjallliin'um" við 'ána, og stiigiu
danis ánn í hausitnóltitiln a.
N'Oikkruim dögium efltir dans-
inn, var sauðfé só'tlt á fijlöJlán
og metið oig rnælt til láisetningis
eða firáiLags. 'Faráð var með tfrá-
lagisfé i toaiU'ps'tað. Janrnur þéss
hvein í eyrum, því þann dag-
inn var margt aðstoiMið.
Or kaupsitaffinum var toomið
með 'blóð og mör tíi sOiátur-
igerðar ,ásam,t maitvöru afci.
Þetta var innleggs- og úttekt-
■artími bóndans. Hann vissi
’heimitiur af ifjálli '0|g heytfeng af
sumri. Og eftir iþv5 igait matar-
forðinn orðið meiri eða minni.
0,g þessa sömu daga fór ló-
an ,að vera í ifllbtokum.. iHún var
að mfinguim undir fluigið miitola
suður í sólarlöndi'.n. Qg við
hlupum suður itúnið' isyistir mdrn
og ég, og á lóuhóp sem flaug
'U:pp. 0,g ég S'aigði við hana:
„Það væri 'gaman að hafa
vængi eins og lóan. Þá gætum
við ftagið saman s,uð,ur yffir höff
in til sólarlanda." En þá bara
hdó hún, tólk d höind miina oig
leiddi miig heim.
Og enn 'tlliuigiu íiU'gilar á hausiti
'Suður yfir byggðúna. Það voru
svanir á stoipulegu odda’fllugi.
Það var sa'gt, að þeir leiltuðu
vatoa, sem aldrei frysu.
En hvað um það boðuðiu þess-
ir fannhviltu Ikvatoarar hausfls-
ins okkur veturinn.
Og vetiurinn íkom með fann-
ifergii i 'hliðinia. Það var reynt
að reka til beiitar, þótlt snjó-
þuin'gt væri. 'En dagamir vOmu
situttir 'Qg IkVöttldin lönig, sem oig
nætumar. Ðk'ki sizt ef ibylur
buttdi á þekjunni. Þó gerðdsit
attCitaf eitltlhvað, sem ollá.
tilbreytinigiu.
Það bar stundum að gest
langt að. Ef hann var þurfal-
ingur fékk hann að vera. Bænd
urnir undir hlíðinni voru ekki
vanir að úthýsa.
Ferðalanigair þessir eða
landshornamenn, hjálpuðu offlt
itili. Þeir óifu vaðlmiálli og iþælfðu
eða bánu vatn í hiús og bæ. Elf
þeir vor.u góðir uppllesarar
spöriuðu þeiir ekki rödd islma á
'kvöH'dlvötounni. Annars 'toiom
sjaMnast sá saimi ár hvent, þó
aö kæmi það fyrir. Og ef ein-
hver þeirra dó hjá okkur, fékk
hann útför á kristilegan hátt.
Söngurinn var að minnsta kosti
sá sami, en ræðia klierksáins ,m.un
styttri en ef um járðeigna-
bóinidiai hefðá verið að ræðia.
Jólin voru stærsti viðburður
vetrarins. Það var .raiunair
ekká mitoið sunigdð né tfarið rtil
kirtojiu. En þau voriu h'aldin i
ifiullri virðingu 'þess mann's, sem
isagt er að fæðzt hafi á Betli-
hemsvöllum. Og öllum var gert
eiitíhivað til. EWki, siður þurfa-
ilángum en öðrum. En oktour
börnunuen tókst ekki að sjá
mennina, — sem átitiu að Ikorna
af fljölluinium um þetta 'leytd,
sem „Valli" lands'ho.rnamað-
tur var svio Iflróður um,
II.
Við börnin höíum sitælkk-
að og fært teitoa okkair út fyr-
ir túnið. Við nöíflum stooðað
steina við ána og langt uppi í
htt'ið. Oig ittnit 1jölda bttóma, sem
við höifum greint o|g pnessað.
Einnig Ihöfum við Jagt leið otok
ar að lindinni viö Hottitamýr-
ina, eintaum þe'gar tovöldar. í
lindinni treður brúnkluikkan
marvaða og á hiotltunum
,i krinig brosir blómskrúðið við.
Uimhverfið er heillandi og
igott að vera þar imeð iframitíð-
ardrauma sina, sem kannstoi
aldrei rætast. Einnáig getiumi við
stundium speglað otolkur i lind-
inni.
Frainhald á bls. 15.