Lesbók Morgunblaðsins - 07.07.1973, Qupperneq 16

Andlitsmyndin
Framh. aí' bls. 15
baðströndinni. Mikið var allt
þetta orðið fjartægt nú! Hann
vaknaði snöggt af þessum draum-
órum. Gósseigandinn bafði tekið
til máls.
— Hvað munduð þér viilja fá
fyrir iþessa mynd? spurði hann.
Tónninn var kaerulaus; hann
kunni á því lagið að þjarka um
verð.
— Nú, jaeja, saigði hr. Bigger
og sleit sig nauðugur frá rússn-
esku greifynjunni og himnarik-
inu í Feneyjum fyrir aldartfjórð-
ungi. — Ég 'hef sett upp þúsund
pund fyrir lakari verk en þetta
er. En ég væri til í að sleppa
því fyrir sjö 'hundruð og fimmtíu.
Gósseigandinn blístraði.
— Það er of mikið.
— Já, en kæri herra, sagði hr.
Bigger í andmælatón, — hugsið
yður bara, hvað þér þyrftuð að
gefa fyrir Rembrandt af þessari
stærð og gæðum — tuttugu þús-
und ailraminnst. Sjö hundruð og
fimmtíu er alls ekki of mikið.
Þvert á móti alltof lítið fyrir
svona merkilega mynd. Þér sjáið
þó fliótlega, hversu ágætt lista-
verk þetta er.
— Ég ineita íþví ails ekki, sagði
gósseigandinn, heldur segi ég
bara, að sjö hundruð og fimmtíu
er mi'kið fé. Ja, ég er svei mér
feginn, að hún dóttir mín skuli
teikna. Hugsið yður, ef ég þyrfti
að setja sjö h indruð og fimmtíu
punda málverK í hvert svefnher-
bergi! Hann hló.
Hr. Bigger brosti. — Þér verð
ið líka að minnast þess, að þarna
er um að ræða góða fjárfestingu.
Feneyjamálverk eru sem óðast að
stíga í verði. Ef ég hefði nokk-
urt fjármagn aflögu. . . Dyrnar
opnuðust og hrok'kinkol'lurinn á
ungfrú Pratt kom inn úr dyr-
unum.
— Hr. Crowley langar að tala
við yður, hr. Bigger.
Hr. Bigger hleypti brúnum. —
Segið honum að bíða, sagði hann
önugur. Hann hóstaði og sneri
sér aftur að gósseigandanum. Ef
ég ætti nokkurn ' eyri aflögu,
mundi ég verja ihonum ií Feneyja-
myndir frá átjándu öld. Hverjum
einasta eyri.
Hann velti því fyrir sér, um
ieið og hann sagði þetta, hversu
oft hann 'hefði látið sams konar
orð fa'lla um viðvaningamyndir,
kúbisma, negrah'öggmyndir, jap-
anskrarlþrykkmyndir . . . ^
Loksios skrifaði gósseigandinn '
ávfsun á sex hundruð og áttatíu
pund.
— Þér gætuð lótið mig hafa
vélritað eintak af söigunni, sagði
hann um leið og hann setti upp
hattinn. — Hún gæti verið góð til
að segja kvöldverðargestum und-
ir borðum, finnst yður ek'ki? En
ég vi! hafa hana rétta í öMum smá
atriðum.
— Auðvitað, sagði hr. Bigger,
— sikiptir iþað miklu má'li að hafa
öl'l smáatriði rétt.
Hann fylgdi litla gildvaxna
manninum til dyra. Sælir, sælir!
Og gesturinn var farinn.
Hávaxinn, fölur ungur maður
með barta birtist í dyrunum. Aug
un voru dimm og sorgbitin, svip-
urinn og a'llt útlit Ihans róman-
tís'kt, en um leið dálítið aumkun-
arvert. Þetta var Crowley málari.
Það er svo
langtum
íjárfiagslega
a* Blode
f smidige
hænder
mens De vasker

OPVASK
t BIOLOGISK NEDBRVDELIGT
& 505 g
mmm

dtm-
Palmolive hefur sérstaka efnasamsetningu,
sem veldur því að þér notið minna magn í
uppþvottinn. Notið aðeins smá skvettu ög
uppþvotturinn verður spegilskínandi.
Þannig hafafleiri og fleiri uppgötvað, að
það borgar sig að nota Palmolivé í uppþvottinn.
Reynið það sjálf.
Palmolive uppþvottalögur-gerir hendur yðar
mjúkar og liprar, um leið ogþérþvoið upp.
— Afsakið, að ég lét yður bíða,
sagði hr. Bigiger. — Hvaða erindi
áttuð þér við mig?
Crowley varð vandræðalegur
og hi'kaði við. Hvað honum gat
verið iilla við þetta. — Sannleik-
urinn er sá, sagði hann, — að ég
er ihræðilega uppis'kroppa með
peninga. Mér datt í hug, hvort þér
gætuð ekki. . . gætuð ékki borg-
að mér þetta, sem ég gerði fyrir
yður um daginn. Mér Iþykir leitt
að vérða að ónáða yður.
— Alls ekki góðurinn minn. Hr.
Sigger vorkenndi þessum ræfli
sem gat ekki séð sér farborða.
Veslingurinn hann Crowley var
ósjálfbjarga eins og ungbarn. —
Hvað var það, sem við söimdum
um?
— Tuttugu pund, minnir mig,
sagði Crowley feimnlslega.
Hr. Bigger tó'k upp veskið sitt.
— Við skulum hafa það tuttugu
og fimm, sagði hann.
— Nei, það er alltof mi'kið.
Þakka yður kærlega fyrir. Grow
ley brosti eins og ung stúlha. —
Þér vilduð víst ékki fá nokkrar
af landsilagsmyndunum mifnum,
sagði hann, því að honum óx Ihuig
ur við þetta örlæti ’hr. Biggers.
— Nei, ékkert eftir sjálfan yð-
ur. Hr Bigger hristi höfuðið
vægðarlaus á svipinn.
— Það er ekkert upp úr þessu
nýtízkudrasli að hafa. En ég skal
taka af yður eins marga gamla
meistara og þér vi'ljið. Hann drap
fingri á sléttmó'laða öxlina á lafði
Hurbmore. — Reynið he'ldur við
aðra Feneyjamynd, ibætti hann
við. — Þessi virðrst ætla að verða
útgengileg.