Lesbók Morgunblaðsins - 30.06.1974, Side 12

Hendur hennar eru bognar og
afmyndaðar. Hún hefur verk í
öllum liðum. tbúðin er hrein og
nokkuð stór. Þar eru myndir af
fjarskyldum ættingjum, af einka-
syninum og af nýlátnum eigin-
manninum. Hún fær tár í augun,
er hún minnist á hann. Konan er
lágvaxin. Hárið er þunnt. Á milli
örsmárra lokkanna sér í hársvörð-
inn. Augun eru dapurleg, en lifna
við ef eitthvað vinalegt og glað-
legt er sagt. Hún tifar um íbúðina
örstuttum sporum og getur ekki
tekið upp neitt þungt.
Við og við stynur hún lágt.
Lykt af nýbökuðu brauði leggur
frá eldhúsinu. Klukkan slær á
veggnum. Þess á milli bergmálar
tif hennar í þögninni. Loftið er
fullt af einmanaleika. Hér er of
hreint, of mikil regla á öllu.
Konan setur á sig gleraugun,
tekur þau af sér á ný og stynur.
Svo reynir hún að brosa. Hún vill
endilega fylgja lækninum til
dyra. Hann sýnist ennþá yngri og
glæsilegri en venjulega og hún
ennþá minni, er þau standa hlið
við hlið.
Honum tekst að dylja óþolin-
mæði sína.
Bíllinn stendur fyrir utan
húsið. Farið er að rökkva. Töfrar
ljósaskiptanna hylja borgina og
sundin. Göturnar eru ennþá votar
eftir regnið, sem dundi yfir fyrr
um daginn og blandaðist lauffall-
inu. Nú eru allir stigir og gang-
stéttarnar vfða huldar haustlaufi,
sem treðst undir fótum fólksins,
sem flykkist heim að vinnu lok-
inni.
Hann ekur hratt. Sýnir enga
tillitssemi i umferðinni. Rennir
að lokum bílnum inn í hið venju-
lega stæði á þriðju hæð í bíla-
húsinu í miðborginni.
Dyravörður hótelsins ber háan
hatt. Hann stendur við glerdyrnar
og bugtar sig og beygir. Dyrnar
opnast og Iokast í sífellu. Kalt
haustloftið streymir inn. Eldur
logar glatt í arni rétt innan við
dyrnar. Rauðar lampahlífarnar
varpa hlýlegum bjarma á óhlýlegt
umhverfið; hvítbláan marmara og
krómaðar stengur.
Hann sezt og leggur hendina
yfir augu sér. Fáir eru komnir í
matsalinn og þjónarnir hafa ekki
mikið að gera. Þungur glæsileiki
salarins er óvingjarnlegur í þögn-
inni. Allt bíður þeirrar stundar,
að glatt fólk komi talandi og hlæj-
andi inn í salinn, setjist að borð-
um og horfist i augu.
Hann er djúpt sokkinn i
hugsanir sínar. Það eru ekki vel-
komnar hugsanir. Hann getur
ekki losnað við þær. Þær ásækja
hann. Umskiptin eru of snögg.
Tómleg íbúð — veik, gömul
kona — myndir af látnum
ættingjum — hús gleði og pen-
ingavalds — fagurra kvenna —
manna, sem tekizt hefur að klifra
upp eftir stiga þjóðfélagsins með
mismunandi aðferðum.
Hann heyrir í huga sér rödd
litlu konunnar með þunna hárið.
„Dagarnir eru svo langir, læknir.
Þeir eru oft svo langir. Hingað
kemur samt daglega kona, sem
býr í næsta húsi, en við eigum
ekki skap saman. Ég get ekki
hugsað mér að hafa hana hang-
andi yfir mér. En ég vil samt ekki
særa hana.“
Andlit hennar birtist fyrir hug-
skotsjónum hans. Baugarnir
undir augunum og viprurnar við
munninn. Hvað getur hann gert
fyrir hana?
Við hlið hennar birtist mynd
dyravarðarins með pípuhattinn.
Allir leika sitt hlutverk. Er dyra-
vörðurinn kemur heim, tekur
hann ofan hattinn og glæsileiki
gistihússins fellur af honum
fyrirhafnarlaust.
Lág tónlist berst að eyrum
hans. Þá man hann eftir Dís. Hún
er ekki komin ennþá. Hann lítur á
klukkuna. Skyldi hún annars ekki
ætla að láta sjá sig. Sumir njóta
þess að láta aðra bíða. Hún hefur
alltaf hingað til getað þurrkað í
burtu allar óþægilegar minningar
frá vínnudögunum, en nú tekst
henni það aðeins að hálfu. Hann
sér fyrir sér sólbrenndar, grannar
axlir hennar. Hann heyrir yfir-
lætislegan hláturinn og hugsar
©
um, hvernig hún kastar kæru-
leysislega til höfðinu, þegar eitt-
hvað leiðinlegt berst í tal. Hann
er ekki lengur eins frelsaður og
áður frá áhrifum utanaðkomandi
lífs.-Hann finnur, að nautnin er
að renna út á milli fingra hans án
þess að hann geti nokkuð að því
gert. Hann gefur þjóninum bend-
ingu.
Sumir láta bíða eftir sér.
Aðrir bíða eftir því, að tíminn
líði i einmanaleik og vanlíðan.
Hrafn Gunnlaugsson
HULDA
(ég hafði ekki ort ! margar vikur).
Þú drepur á urrandi hreyflinum. Allt er hljótt. Aðeins gnauð
vindsins við gluggana. Skýin undir vængjum okkar eins og
kuðluð bómull. Skyndilega missum við flugið. Sjóndeildar-
hringurinn stingst kollhnís. Ég spyrni ! gólfið með vöðvað öskur
! hálsinum og magann á flögri langt fyrir ofan. Hundaþúfur og
pollar bólgna i æðandi fjöll og úthöf. Jörðin rFfur i sig himininn.
Þá ræsirðu hreyfilinn, sviplaus eins og áður og lyftir flugunni
aftur I fang vindanna. En þótt líkami minn rísi úr dýfunni,
heldur heilinn áfram að hrapa, hraðar, hraðar. Ég finn hann
splundrast á jörðinni langt fyrir neðan og ég flýg áfram með
tóma höfuðskel.
ELIAS
(við gistum eyðibýli á úteyju)
Ég hrökk upp við höggdofa sprengingu, og siðan vein og
vængjaslátt. Sundurtættar veiðibjöllur féllu framhjá glugg-
unum á báðar hendur og á eftir fylgdi drlfa af fiðri. Málningar-
hreistur hrundi yfir svefnpokann minn. Ellas stóð hokinn við
dyrnar og handfjatlaði tvlhleypuna. Örmjór grár reykur synti i
öðru hlaupinu og öskrið i fuglinum fyrir utan bergmálaði i
suðandi hlustum minum. Þá byrjaði barningur einhvers staðar
utan á þekjunni svo dundi i bárujárninu. Óteljandi haglagöt
depluðu i loftinu eins og stjörnuhiminn. Elias kipraði loðna
hvarmana, blés reyknum úr hlaupinu, lét dyrnar i hálfa gátt og
rölti út.
Ég stökk upp úr pokanum og ætlaði á eftir honum, en steig
ofan á glerflis og hrasaði á gólfið. Blóðið fossaði úr hælnum. Ég
náði glerflisinni úr sárinu og hoppaði á öðrum fæti út. Sól-
sterkjan sveið i augun. Elias var að hlaða. Hann kastaði tómu
skothylki I átt til min og sagði eitthvað, en hellan fyrir eyrum
minum drekkti orðum hans. Limlestir mávar hröktust F dauða-
teygjum um hlaðið, og i þakrennunni hékk stærðar veiðibjalla
og sneri aftur og aftur upp á brotinn væng eins og hún vildi
slita hann af sér.
Elias ræskti sig nokkrum sinnum, safnaði kjaftfylli og gleypti
hrákann. Þa rölti hann beint undir ufsina og mundaði byssuna.
Fuglinn brauzt ofsalegar um við nálægð mannsins, og þar sem
Elias stóð hefði hann auðveldlega getað teygt i hann hlaupið.
Ég hlýt að hafa einblint á aðfarirnar, þvi að um leið og grár
fiðurstrókur þyrlaðist f tvöföldum hvelli upp i loftið, fékk ég
glýju i augun.
Þegar ég leit aftur upp, dinglaði stór tægja i rennunni og
rauðbrúnn blettur teygði sig fram á hvitkalkað bakskeoqiðy
Elias var horfinn.
Kristinn Magnússon
BJARNI MATTHÍASSON
DOM-
KIRKJU-
HRINGJ-
ARI
Tekur um kaðal og klingir,
komin er heilög stund;
öldungur uppi i turni
aldrei seint kemur á fund.
Kirkjan við Kirkjustræti
kærleika boðar og von;
búinn er bjöilum að hringja
Bjarni Matthiasson.
Gamall og hokinn í herðum
hraðgengur leið sina fer;
traustur sitt verk að vinna
vildi hann kjósa sér.
Mun þeirra daga minnast
margur og segja frá.
Enginn mun oftar hann lita,
aðeins leiðið hans sjá.
14. marz 1974