Lesbók Morgunblaðsins - 14.11.1976, Blaðsíða 5

ræðu augnaráði, en hálflukt
hægra augnalok hjartaknúsarans
titrar eilítið og þó ógnvekjandi
(Það var f reyndinni dálftið
slappt á Valentino). Skyndilega
slær hann manninn til jarðar með
ofnu svipuskafti og tekur við
dömunni, sem hann snýr f hægan
tango, sem hann hafði svo oft
dansað á sýningum, og bæði
sveigja þau hnén á lostafullan
hátt ... Dansinum lýkur með þvf,
að hann þrýstir vörum sfnum að
hennar með ofsa og látum.
Ahorfendur voru þegar f stað
gegnteknir af hrifningu. En upp
frá þessu einkenndist ferill
Valentinos af þeim sterku tökum,
sem nokkrar konur, sem gæddar
voru frábærum sköpunargáfum
og viljastyrk, náðu á honum. Ein
þeirra var June Mathis, höfundur
handritsins að „The Four
Horsemen". Hún stakk upp á hon-
um f aðalhlutverkið og jafnvel
jók við það fyrir hann, meðan á
upptöku kvikmyndarinnar stóð,
og leyfði honum atriði, sem gáfu
honum tækifæri til að sýna alla
sfna tækni sem kvennamaður á
tjaldi. Það má öruggt telja, að
hún hafi ekki gert það vegna ást-
ar á honum.
Hugmyndin um náin kynni
milli þeirra June Mathis, sem var
38 eða 39 ára, þegar Valentino var
rúmlega tvftugur, hefur oft verið
rædd, en er nær örugglega röng.
Hún hallaðist meira að sfnu eigin
kyni — og um fram allt hneigðist
hún að andatrú og miðilsstarf-
semi, sem mjög var f tfzku á árum
eftir fyrra strfð og blóðbaðið þá.
Og sennilega er það fyrir áhrif
frá henni, sem Valentino tók að
fá áhuga á sambandi við fram-
liðna og þroskaði með sér miðils-
hæfileika, og það er einnig hugs-
anlegt og sennilegt, að er June
Mathis valdi Valentino f hlutverk
Julios, hafi hún engu sfður verið
undir „handleiðslu** að handan
en að hún hafi látið stjórnazt af
fagþekkingu eða mati á kynþokka
hans. En hvað sem þvf Ifður, þá
var það hún, sem kynnti hann nú
fyrir hennar eigin verndara, hinu
framandlega, rússneska aðskota-
dýri f amerfskri kvikmyndagerð,
hinni kynvilltu Alla Nazimova,
sem var stjórnsöm og skapmikil
með afbrigðum. Duttlungar henn-
ar voru lög f kvikmyndaverinu,
þangað til hún setti á svið
„Salome" eftir Oscar YVilde og
sótti alla leikarana f raðir kyn-
villtra, en sú mynd gerði hana
bæði vald- og gjaldþrota.
Þegar veldí Nazimovu stóð með
sem mestum blóma, hélt hún um
sig hirð hæfileikakvenna og með-
al þeirra var Natacha R:mbova
konan, sem það átti fyrir að liggja
að verða önnur eiginkona
Valentinos. Fyrri kona hans var
minni háttar leikkona, Jean Ack-
er að nafni, og var einnig meðal
skjólstæðinga Nazimovu. Það er
enginn vafi á því, að Jean Acker
hefur fundizt hún vera úti f kuld-
anum, þegar hún tók bðnorði
Valentinos. En hann bar það fram
f bráðræði, þegar hann var farinn
að örvænta út af þvf, að hann
skyldi ekki þegar f stað fá annað
jafnvinsælt hlutverk, eftir að
hafa skotizt upp f stjörnuhimin-
inn svo skyndilega með sfnu
fyrsta aðalhlutverki. Þetta var
hjónaband tveggja einmana
sálna, og þegar þvf varð ekki
frestað lengur að fara í hjóna-
sængina, var Jean Ackcr allri lok-
ið. Hún læsti að sér og hleypti
brúðgumaniim Valentino ekki
inn brúðkaupsnóttina.
A sama tfma og töfrar hans á
tjaldinu gagntóku kvenfólkið, var
nýi „Elskhuginn mikli“ að þola
þá óhæfu og þá smán að heyra
eiginkonu sfna, sem hann hafði
verið giftur f nokkrar klukku-
stundir, smella dyrunum að
hjónaherberginu f lás að innan-
verðu og kalla til hans fyrir utan,
að gifting þeirra hefði verið
hræðilegur misskilningur.
Valentino reyndi svo að leiða
hugann frá þessu áfaili með þrot-
lausri vinnu og varð nú enn háð-
ari viljasterkum konum en áður.
Undir karlmannlegri stjórn
Nazimovu lék hann f „Camille**,
en Natacha Rambova teiknaði
búninga og leiktjöld.
Natacha Rambova hét reyndar
upprunalega Winnifred
Shaughnessy og var fædd f Salt
Lake City. Hún átti að hafa strok-
ið úr heimavistarskóla f Englandi
og lent f Rússlandi keisaratfm-
ans, þar sem hún komst f ballett-
flokk Kosloffs. Hún var frábær
teiknari búninga og leikt jalda, en
sjúklega sjálfselsk, montin og
metnaðargjörn.
Þegar kvikmyndun „Camille"
var að ljúka, var Valentino orðinn
innilega ástfanginn af Natacha
Rambovu. Hann hreifst af brenn-
andi áhuga hennar fyrir smá-
atriðum, hinni fáguðu, evrópsku
menntun hennar, yfirburðum
hennar á hinu listræna sviði.
Hann féll fyrir konu, sem hugsaði
eins og maður. „Elskhuginn
rnikli" var sjálfur dreginn á tálar,
ginntur, ffflaður — til fullnustu.
Þau giftu sig, eftir að Valentino
hafði fengið skilnað, en bráðlæti
hans var slfkt, að giftingin fór
fram, áður en skilnaðurinn gengi
f gildi. Hann var þvf tekinn fastur
og ákærður fyrir tvfkvæni, sem
var harla broslegt, eins og málum
var háttað, en kæran var brátt
tekin til baka.
Hjónaskilnaðurinn varð ekki
Valentino til vansa á neinn hátt.
Þegar fyrri kona hans bar fyrir
rétti: „Hann sló mig með kreppt-
um hnefa, svo að ég hálfrotaðist",
þá stundu milljðnir kvenna um
heim allan og hefðu óskað þess
heitast, að þær sjálfar hefðu mátt
verða fyrir slfkum „ástaratlot-
um“ af hendi hinnar nýju kvik-
myndast jörnu, sem lék aðal-
hlutverkið f „Syni Arabahöfð-
ingjans", er fór sigurför um
heiminn. Það var myndin, sem
tryggði Valentino einkaleyfi ævi-
langt á þvf að vera „Elskhuginn
mikli“. Hún skapaði fmynd hans
sem hins rómantfska skeifis, sem
nemur á brott konu f þrælkunar-
skyni og af öðrum illum kvötum,
sem sfðan vfkja allar fyrir hinum
betri manni, er f honum býr, með
þvf að hann verður ástfanginn af
hreinu hjarta f konunni, sem
hann rændi.
Hin nýja kona Valcntinos hafði
gert mjög Iftið úr þessari mynd
„The Sheik“, fitjað upp á nefið og
kallað hana ómcrkilegt rugl. Það
lofaði ekki góðu fyrir hjónaband-
ið. Og ein af ástæðunum fyrir
ósamkomulagi þeirra síðar meir
var einmitt viðleitni Natacha
Rambovu til að beina Valentino
inn á brautir hinna evrópsku,
„listrænu" kvikmynda eins og til
dæmis „Monsieur Beaucaire",
sem hann lék f, en hún var ofhlað-
in fburði og olli aðdáendum hans
einnig vonbrigðum. Natacha
hafði veg og vanda af búningum
og leiktjöldum þeirrar myndar.
Ef til vill leit hún á samband sitt
við hinn fræga eiginmann sinn
sem leið til að framkvæma áform
sfn og svala metnaðargirnd sinni
sem sviðsetjari og stjórnandi.
Hún tók vissulega starf sitt fram
yfir hjónabandið, sem hún taldi
geta orðið hæfileikum sfnum
Framhald á bls. 15
Rudolf Valentino og
fleiri hafa stuðlað
að þjóðsögunni um
latneska elskhugann,
sem átti að vera öllum
öðrum fremri. En
uppá síðkastið hafa
ýmsar. skeleggar kon-
ur næstum gengið af
þessari þjóðsögu
dauðri. Niðurstaðan er:
SÁ ÍTALSKI
ER HRIFN ASTUR AF
SJÁLFUM SÉR
CASANOVA er fallinn af
stalli. Rykinu hefur verið
þurrkað af hinni ftölsku
fmynd kvennagullsins
Casanova, en f tvö hundruð
ár hefur hver ftalskur karl-
maður gert tilkall til þess
nafns. Leikstjórinn frægi,
Frederico Fellini, er að
gera kvikmynd um hann.
En öðruvfsi en ftalskir
karlmenn vilja hafa mynd
hans.
„Leiðfnlegur, sjálfbirginslegur
náungi, sem flfkaði glysi og
skarti. Þannig var Casanova f
mfnum augum". segir Fellini
hæðnislega. Og ennfremur:
„Hann var merkikerti, sem
lyktaði af svita og púðri og þóttist
alltaf vita betur. Ég spyr: Hver
getur elskað slfkan skfthæl?"
Það mun vera tilviljun, að
meðan unnið var að þessari
mynd, þessu spellvirki á minnis-
merki f italfu, kom út bók, sem
vakti gtfurlega reiði f landinu. En
þó aðeins meðal karlmannanna.
Konurnar þögðu.
1 bók þessari — „Kynhegðun
ltala“ — er hinum „ftölsku elsk-
hugum" („Latin Lovers") núið
þvf um nasir, sem þeir eiga
erfiðara með að kyngja heldur en
skömmum frá Schmidt, kanslara
Vestur-Þýzkalands, eða þeirri at-
hugasemd Nixons, að þeir séu
„spagetti-ætur NATO“: nefnilega
að þeir séu ömurlegir elskhugar.
Giovanni Caletti, prófessor, 54
ára, hamingjusamlega giftur,
tveggja barna faðir, segir skýrt og
skorinort: „Karlmenn okkar eru
blekking.“
Hinn þekkti kynlffsvfsinda-
maður renndi 1.29 milljónum
svara 2150 ltala gegnum tölvu og
kemst að þessari niðurstöðu f
sinni ftölsku „Kinsey-skýrslu“:
„Menn okkar eru aldir upp til
fjölkvænis. Þeir vilja hafa eigin-
konu, sein hægt er að teysta fasta
ástkonu og ennfremur eiga þess
kost að taka hliðarstökk. En þar
sem þeir eru ekki þessum vanda
vaxnir, elska þeir f flaustri.“
Og kynlffsprófessorinn full-
yrðir ennfremur: „t ást sinni er
ftalski karlmaðurinn fljótur og
skjótur og mikill fleirtölumaður.
Hann hefur minni áhuga á gæð-
um en magni sambanda sinna.
Það er þvf eðlilegt að hlutur
ftalskra eiginkvenna verði rýr og
að það gerist æ oftar, að þær geri
sér upp fullnægingu aðeins til að
gleðja manninn og leiðist til
sjálfsfróunar, eftir þvf sem þær
eldast."
Þetta eru harkalegar ávftur
sem Caletti, prófessor rökstyður
með tölum: 48 af hundraði eigin-
kvenna viðurkenna að þær geri
sér upp fullnægingu. 22 af
hundraði karlmanna og 19 af
hundraði kvenna Ijúka „ást á
ftölsku" á fimm mfnútum. Nær
helmingurinn eða 44 af hundraði
ná markinu á milli fimm og
fimmtán mfnútna.
Nær tveir þriðju hlutar karl-
manna telja náin kynni fyrir
hjónaband mikilvæg. Um þessa
tölu segir prófessor Caletti:
„Þessu ber að taka með varúð.
Það gerir Itölum ekkert til, þó að
nágrannakonan sé ótrú. En þeirra
eigin eiginkona á helzt að vera
jómfrú fram að giftingu."
Maria Romano frá Avellino var
25 ára gömul, þegar hún giftist
hinum 27 ára gamla Remo. A
brúðkaupsnóttinni viðurkenndi
hún, að Remo væri ekki sá fyrsti.
Það var dauðadómur Marfu.
t 40 nætur snerti Remo ekki
hina fögru konu sfna. Fertugustu
og fyrstu nóttina tók hann hnff og
drap hana.
Italska „ofurmennið" fer
gjarna á veiðar. En fórnarlambi
vill hann ekki giftast.
„Það er ekki rétt að Italir séu
góðir elskhugar. Þeir hafa aðeins
gaman að sigrinum. En svo þegar
að lokum á að koma að hinni
lfkamlegu sameiningu, eru þeír
svo þreyttir að þeir eru yfirleitt
til einskis nýtir.“
Þennan smánarlega dóm er að
finna f bók, sem nefnist „Italsex",
en f henni lætur höfundurinn,
Costanzo Constantini, útlendar
konur, búsettar f ttalfu segja
sögur af löndum sfnum. Allar
þessar ungu konur höfðu haft
náin kynni af ltölum. Og þær
töluðu ekki allar beint lofsam-
Iega um hinn ftalska karlmann.
Austurrfsk kona: „Þeir haga
sér frekar eins og hvolpar, ekki
eins og karlmenn."
Brazilfsk kona: „Það er
draumur Itala að deyja, meðan á
ástaleik stendur. 1 ttalfu er
haldin stöðug meitarakeppni f
kynlffi án kunnáttumanna.
Finnsk kona: „Itaiski karl-
maðurinn lifir f stöðugum ótta
við að vera ekki álitinn „ofur-
menni“.
Framhald á bls. 13
©