Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1981, Blaðsíða 13

skriftastólnum, fram á kirkjugólf. Fólkiö,
sem hafði beðiö fyrir framan stóö á
fætur meö galopinn munninn. Prestur-
inn opnaði huröina á stólnum í miöjunni,
kom framfyrir og ýtti kollhúfunni aftur á
hnakka. Hann var hræðilegur. Þá kom
Nóra hlaupandi fram ganginn.
„Bölvaður asninn þinn,“ sagöi hún.
„Ég mátti svo sem vita þaö að svona
færi. Ég heföi átt aö vita að þú mundir
veröa mér til skammar. Maður má ekki
líta af þér eitt augnablik."
Áður en ég haföi tíma til aö komast á
fætur og bera hönd fyrir höfuð mér
haföi hún gefið mér rokna löðrung. Viö
þaö kom mér til hugar að ég var svo
furðu lostinn aö ég haföi gleymt aö
hljóða, svo fólk gat haldið aö ég heföi
alls ekki meitt mig og þó lá ég þarna,
sennilega stórslasaður. Ég rak upp
skaðræöisöskur.
„Hvaö gengur eiginlega á?“ hvæsti
presturinn og var nú orðinn fjúkandi
aftan prestinn og rak út úr sér tunguna
aö mér, en mér var alveg sama. Mér var
þaö Ijóst frá þeirri stundu er presturinn
opnaöi munninn aö hann var stórgáfaö-
ur. Þegar ég haföi tíma til aö hugsa sá
ég enn betur aö þaö væri rétt. Þaö
sagöi sig sjálft aö maður meö sjö ára
syndir haföi meira aö segja en fólk sem
skriftaði vikulega. Þaö voru glæpir
heillar ævi, eins og hann hafði sagt.
Skriftirnar hjá gömlu konunum voru
bara smávegis rabb um Helvíti og um
biskupinn og um iðrunarsálmana. Þær
þekktu ekkert annað. Ég fór aö skoöa
samviskuna og ef ég sleppti öllum
þessum vandræöum meö ömmu, þá var
hún ekki svo slæm.
Þegar kom aö mér leiddi presturinn
mig inn í skriftastólinn, opnaöi hlerann
sín megin svo ég gat séö hann gegnum
rimlana.
„Jæja, vinur,“ sagöi hann. „Hvaö ertu
kallaður?“
faöir,“ bætti eg viö fullur sjálfsmeö-
aumkunar. „Hún veit aö mér er illa viö
hana og hún gefur Nóru tíkalla, en mér
gefur hún aldrei neitt og pabbi heldur
alltaf með henni og flengir mig, og eitt
kvöldið var ég svo öskureiður aö ég
vissi aö ég mátti til aö drepa hana.“
„Og hvaö ætlaöiröu aö gera viö
líkið?“ spuröi hann ákafur.
„Ég var aö hugsa um aö höggva hana
í stykki og aka henni burt í hjólbörum,
sem ég á,“ sagði ég.
„Sveiattan, Jacky," sagöi hann.
„Veistu aö þú ert hræðilegur krakki?"
„Já, ég veit það, faöir," sagöi ég, því
ég var alveg á sama máli. „Ég reyndi
líka einu sinn[ aö drepa Nóru meö
búrhnífnum. Ég var undir boröi og hitti
hana ekki.“
„Er það stelpan, sem var að lemja þig
áöan?“ spurði hann.
„Já, þaö er hún, faðir.“
„Einhverntíma ræöst einhver á hana
þögnin var rofin og ég heyrði drunurnar
í strætisvögnunum á veginum, var ég í
sjöunda himni. Ég vissi nú aö ég mundi
ekki deyja um nóttina og ganga aftur og
gera brunabletti á húsgögnin hennar
mömmu. Þaö heföi valdiö henni þung-
um raunum og hún haföi nóg fyrir,
vesalingurinn.
Nóra sat á handriðinu og beið eftir
mér og hún varö súr á svipinn þegar
hún sá prestinn meö mér. Hún var
vitlaus af öfund, því þaö haföi aldrei
prestur fylgt henni út úr kirkjunni.
„Jæja,“ sagði hún kuldalega þegar
presturinn var farinn. „Hvaö lét hann þig
fá?“
„Þrjú Maríuvers,“ sagöi ég.
„Þrjú maríuvers,“ endurtók hún og
gat ekki trúað þessu. „Þú hefur þá
ekkert sagt honum.“
„Jú, ég sagöi honum allt,“ sagöi ég í
einlægni.
„Líka allt um ömmu?“
Mynd: Eiríkur Smith
JM’M'VrJ
■ MPV'H'r
reiður og þeytti Nóru til hliðar. „Hvernig
vogaröu þér að lemja barnið svona,
forsmánin þín?“
„En faðir, ég hef ekki friö til að iörast
fyrir honum,“ hrópaöi Nóra og skáskaut
augunum upp til prestsins.
„Jæja, faröu samt og iörastu eöa ég
læt þig fá meiri skriftir," sagöi hann og
rétti mér hendina til aö reisa mig á
fætur. „Ætlaðir þú ekki aö koma til að
skrifta, væni minn?“ spuröi hann mig.
„Jú, faöir," sagöi ég snöktandi.
„Jæja,“ sagði hann viröulega. „Svona
stór og röskur strákur, eins og þú,
hlýtur aö hafa hræöilegar syndir á
samviskunni. Eru þetta þínar fyrstu
skriftir?"
„Já, faöir,“ sagöi ég.
„Alltaf versnar þaö,“ sagöi hann
dapurlega. „Allir glæpir ævinnar. Ég
losna líklega ekki viö þig í allan dag. Þú
ættir aö bíða meðan ég hlusta á gamla
fólkið. Þú getur séö þaö á þeim að þau
hafa ekki mikiö aö játa.“
„Já, ég skal bíða faöir," sagöi ég og
þaö vottaði fyrir ánægju í röddinni.
Mér leiö miklu betur. Nóra var fyrir
„Jacky, faðir,“ sagöi ég.
„Og hvaö amar aö þér, Jacky minn?“
„Faöir," sagöi ég og hugsaöi aö þaö
væri best aö losna strax viö þaö versta,
meöan hann var í góöu skapi. „Ég var
aö ráögera aö drepa hana örnmu."
Þetta virtist koma honum á óvart og
góöa stund sagöi hann ekkert.
„Drottinn minn góöur," sagöi hann
loks. „Það væri hroöalegt að gera þaö.
Hvernig gat þér dottiö það í hug?“
„Faöir," sagöi ég og vorkenndi sjálf-
um mér. „Þetta er agaleg kerling."
„Er hún þaö?“ spuröi hann. „A hvern
hátt er hún svona agaleg?"
„Hún drekkur bjór, faöir," sagöi ég
og vissi vel, afþví mamma hafði sagt
þaö, aö þaö var höfuðsynd og ég vonaði
aö þetta fengi prestinn til að hallast
heldur á sveif meö mér.
„Aö hugsa sér," sagöi hann og ég sá
aö hann var hneykslaöur.
„Og hún tekur í nefið, faöir,“ sagöi
ég.
„Já, þetta er slæmt, Jacky," sagði
hann.
„Og svo fer hún um allt berfætt,
meö búrhníf og hittir hana,“ sagði hann
leyndardómsfullur. „Þú hlýtur aö vera
mjög hugaður. Okkar á milli sagt, þá er
margt fólk, sem ég vildi fara svona meö,
en ég mundi aldrei þora þaö. Það er
ægilegur dauðdagi aö vera hengdur."
„Er þaö, faöir,“ spuröi ég í fyllstu
einlægni. Mér hafði alltaf litist svo vel á
hengingar. „Hefuröu séö nokkurn
hengdan?"
„Fjölda marga,“ sagöi hann alvar-
legur. „Þeir dóu allir öskrandi.“
„Asnar," sagöi ég.
„Já, þaö er hræðilegur dauödagi,“
sagöi hann mjög sannfærandi. „Margir
þeirra, sem ég sá höföu drepiö ömmur
sínar, en þeir sögöu allir aö þaö heföi
ekki.borgaö sig aö vera aö því.“
Hann hélt áfram aö tala viö mig í tíu
mínútur og gekk svo meö mér út úr
kirkjunni. Mér þótti afar leitt aö skilja
viö hann, því hann var langskemmti-
legasti maöurinn, sem ég hafði nokkru
sinni hitt, tengdan trúmálum. Þegar við
komum út úr skugganum af kirkjunni
var sólskiniö eins og æöandi brim viö
ströndina. Ég var dasaöur. En þegar
„Já, líka allt um örnrnu."
(Hún vildi helst geta fariö heim og
sagt að ég heföi gert falskar skriftir,
dregið undan.)
„Sagöiröu honum aö þú hefðir ráöist
á mig meö búrhníf?" spurði hún og
gretti sig.
„Já, svo sannarlega gerði ég það.“
„Og hann lét þig bara fá þrjú
Maríuvers?"
„Já, þaö var ekki meira."
Hún lét sig síga hægt niöur af
handriðinu meö furöusvip. Hún skildi
hvorki upp né niður. Þegar viö fórum
upp tröppurnar aö þjóöveginum leit hún
á mig efablandin.
„Á hverju ertu aö smjatta?" spuröi
hún.
„Karamellu."
„Gaf presturinn þér karamellu?“
„Ójá, þaö geröi hann.“
„Drottinn minn dýri,“ sagði. hún
biturlega. „Sumir eru alltaf heppnir. Þaö
er ekkert gagn aö því aö reyna aö vera
góð. Þaö væri alveg eins gott fyrir mig
aö vera stórsyndari eins og þú.“
Ragnar Þorsteinsson þýddi.