Lesbók Morgunblaðsins - 12.09.1981, Blaðsíða 3

Bragi Asgeirsson
sérstöku lakki á léréft og rúllaöi mynd-
unum svo upp og setti í sérhönnuö
hylki. Aö öörum kosti heföi hann oröiö
aö rjúfa gat á þakið og fá kranabíl til aö
lóðsa þær niöur.
Ég vil nú giska á, aö erfitt veröi aö
flytja andrúmiö og stemninguna frá
gömlu vinnustofunni í þá nýju en
umhverfisbreyting er jafnan til góös.
För okkar Tryggva á fund Erró
reyndist fyrir klaufaskap hin flóknasta
og var þaö í eina skiptiö, sem viö
villtumst í neðanjaröarlestunum
(Metró) og jafnframt í eina skiptiö sem
viö spuröum til vegar í Metró og fórum
eftir því. Við vorum því í nær þrjú korter
á leiðinni en áttum í raun róttu einungis
að vera í 10—15 mínútur. En fátt er svo
illt, að ekki fylgi því eitthvaö gott. Er viö
Tryggvi kófsveittir vorum æöandi á milli
stööva og biðum á einni skiptistöð eftir
lest, veröur mór litið á mann, er sat á
bekk í námunda viö okkur, og segi svo
við Tryggva. Enn eitt dæmiö um þaö
hve margir eiga tvífara í Parísarborg,
því að þessi þarna er svo sannarlega
líkur Einari Þorsteini Ásgeirssyni, arki-
tekt, og um leiö lítur maðurinn til okkar
og í Ijós kom, aö sá var nú einmitt
maöurinn. Var hann himinlifandi aö sjá
okkur og slóst í för með okkur fullur
áhuga og var meö okkur fram á kvöld.
Náunginn, sem er aö stjórna leik-
brúöu meö fiðlu, sýndi ótrúlega leikni í
fingrafimi, lét hann fiölusnillinginn leika
klassísk lög á fiölu sína og vakti enda
óskipta athygli og hrifningu áhorfenda á
einni skiptistöðinni.
Mér tókst að taka nokkrar myndir á
vinnustofu Erró og ég held, aö skýr-
ingartextar séu óþarfir, því aö myndirn-
ar tala sínu máli. En til nánari glöggvun-
ar þá eru þeir Erró, Einar Þorsteinn og
Tryggvi á neöstu mynd í fremri röö.

9 HUF DES
onaié rue B«r!
wn mm
Ný árás á
„menningar
helgina“
Einn af sjálfskipudum menning-
arpostulum vorum ku nýlega hafa
fundiö upp oröiö „vídjót“. Það
skýrir sig væntanlega sjálft sem
og afstaöa hins haga oröasmiös
til þeirra sem hagnýta sér sjón-
varpsefni á myndböndum. Til aö
koma í veg fyrir misskilning vil ég
taka þaö fram, aö ég á ekki
myndsegulband sjálf og sjón-
varpstækið mitt er ekki tengt
neinu vídeo-kerfi. Oft geri ég
góðlátlegt grín að þeim, sem sjá
hvorki daginn né veginn fyrir
sjónvarpsglápi og mér finnst þaö
ábyrgðarhluti að láta börn og
unglinga horfa á hvað sem er í
sjónvarpi. En þaö er líka ábyrgð-
arhluti, að loka augunum fyrir
tækninýjungum eða skella fávita-
stimpli á þá sem vilja tileinka sér
þær. Eða jafnvel að taka svo djúpt
i árinni að ætla að banna þær með
lögum eins og vinkona mín ein vill
láta gera.
Við vorum nýlega að spjalla
saman um sjónvarp, myndbönd
og Nordsat og hún kvaðst vera
þess fullviss að öll þessi fjölmiðl-
un myndi innan tíðar ganga að
tungunni dauðri. Fólk væri hætt
að lesa bækur, hætt að velta fyrir
sér leyndardómum lífs og tilveru,
en léti mata sig gagnrýnislaust á
ómerkilegustu afurðum auðvalds-
heimsins. Henni var svo heitt í
hamsi að mér stóð ekki á sama.
Þó kannaðist ég við eitt og annað
af því sem hún sagði, og minntist
þess, aö sumu afþví hafði ég sjálf
brugðið fyrir mig í eina tíð. Þá var
ég ung og reiö og sannfærð um aö
ráðamenn þjóðarinnar ætluðu vís-
vitandi að eyðileggja tunguna og
selja landiö. Þá var Víetnam-
stríðið í fullum gangi, bandaríski
herinn sá einn um miðlun sjón-
varpsefnis hér á landi og fjöldi
manna stóð í þeirri bjargföstu trú,
aö það væri lokaskrefið i þeirri
viðleitni að gera íslendinga að
andlegum undirlægjum árásar-
veldisins mikla. Framhaldinu lýsti
svo Ingimar Erlendur Sigurösson í
islandsvísu sinni, og mér fannst
það næsta raunsönn framtíðarlýs-
ing — íslenzkan yröi innan tíðar
bönnuð og þjóðhollum íslending-
um dreift út um hvippinn og
hvappinn í hinum stóra heimi.
Þetta var vitaskuld löngu áður en
við Ingimar Erlendur fórum að
skrifa fyrir Moggann.
Af þessu leiðir að ég get mæta
vel skilið áhyggjur manna af því
að íslendingar hafa nú aðstöðu til
að fá andlegt eöa andlaust fóður
hvaðanæva úr heimi. Hins vegar
hefur reynslan sýnt að móðursýki
og áköll eftir boðum og bönnum
eru ekki rétt viðbrögð. Keflavík-
ursjónvarpinu var að vísu lokað
góðu heilli, en þá hafði líka þorri
manna misst á því áhugann vegna
tilkomu íslenzka sjónvarpsins.
Ýmsir höfðu þó einnig lýst sig
andvíga íslenzku sjónvarpi, því að
það myndi á skömmum tíma gera
þjóðina ólæsa og vitlausa. Þar
höfðu sjálfskipaðir menningar-
frömuðir sitthvað til málanna að
leggja. Eigi aö síður jukust útlán
bókasafna eftir að sjónvarpið tók
til starfa, leiklist í landinu hefur
sjaldan verið með meiri blóma en
undanfarin ár og sama má segja
um flestar greinar skapandi listar.
8 ára gömul grannkona mín var
svo hrifin af sjónvarpskvikmynd-
inni Paradísarheimt að hún hefur
lesið Laxness þindarlaust eftir að
hún var sýnd. Til allarar hamingju
hafa þær reynzt marklausar kenn-
ingarnar um að íslenzk menning
væri svo viðkvæmur gróður, að
hún þyldi ekki erlenda framhalds-
þætti um harðjaxla, glaumgosa og
enskan aðal.
Eigum við þá að láta þessa
vídeo-bylgju ríða yfir án þess að
aðhafast nokkuð til mótvægis? Ég
er sammála menningarvitunum
að því leyti að margt sem flýtur
með henni er hreinasta rusl, eins
og var í Kanasjónvarpinu forðum.
Hins vegar hef ég orðið þá trú á
dómgreind fólks, að það láti ekki
endalaust ofan í sig ómeti, ef því
býðst betra fóður. A sama hátt og
áhuginn á Kanasjónvarpinu dvín-
aði og þvarr eftir að íslenzka
sjónvarpið kom til skjalanna, má
álykta að lengd og bætt dagskrá
þess dragi stórlega úr ásókn í
ómerkilegt efni af myndböndum.
Stóraukið framboð af íslenzku
efni til fróðleiks og skemmtunar
er án efa bezti mótleikurinn, sem
við eigum gegn „þessari árás í
íslenzka menningarhelgi“, svo að
notuð séu vígorð úr baráttunni
gegn Kanasjónvarpinu. Þar er
nefnilega ekki eins auðvelt að
stunda löggæzlu og í venjulegri
landhelgi.
— Guðrún Egilson
3