Lesbók Morgunblaðsins - 12.09.1981, Blaðsíða 7

— Þaö var eitthvað fullorðinslegt í hægu
göngulagi hennar, talsvert eldra heldur en
hún sjálf, að maöur segi ekki virðulegt. —
Svo var líka um vöxt hennar. Hún var
nokkuð mikil um mjaðmir en hafði granna
fótleggi og netta fætur — hendurnar voru
fínlegar og drifhvítar. — Hann sá þetta allt
í einni svipan út undan sér — eða öllu
heldur fann þaö þegar þau gengu hliö viö
hlið heim veginn. — Það sem festist þó í
huga hans framar öðru var andlit hennar
— bjart á hörund, þó veikur roöi í kinnum
— skipti vel litum, nefið lítið og vel lagað,
munnurinn fríður, varir hennar rjóöar,
ólitaðar, mátulega þykkar...
Þau gengu hægt og ræddu saman um
daginn og veginn, feröalagiö, veöriö —
landslagiö og það sem fyrir augun bar. —
Húsfreyjan — læknisfrúin— stóö úti á
hlaði þegar þau komu heim til aö fagna
gesti sínum, bauð henni inn í stofu en
Þormóður fór upp í herbergi sitt og tók til
við lesturinn. En hann þurfti að einbeita sér
við hann fyrst í stað. Lítill, rjóður munnur í
umgerð fríðleika andlitsins komst einhvern
veginn á milli hans og bókarinnar, sem lá
opin fyrir framan hann. Þessi munnur var
líka opinn, mátulega opinn til aö gefa koss
á heppilegum tíma í mildu húmi einhvers
síösumardagsins. — Já hver veit...
Hann sá hana ekki við kvöldmatinn. Hún
var þreytt eftir feröalagið — hafði lagt sig
og læknisfrúnni fannst ekki rétt aö vekja
hana. — En þau hittust strax morguninn
eftir þegar hann var staddur úti á hlaöi
skömmu fyrir hádegiö. Þá var hún að koma
af morgungöngu og þau uröu samferöa inn
í matinn. Svo fór kynning þeirra vaxandi
með degi hverjum. Þaö var eins og þau
væru alltaf aö hittast, þó aö hvorugt þeirra
ætti neitt erindi þar sem hitt var. —
Svo var það eitt kvöld. Það var víst
hálfum mánuöi eftir aö hún kom — komiö
fram yfir miðjan ágúst — það var farið aö
veröa milt húm þegar á leiö kvöld, milt og
mjúkt eins og flos. — Hann haföi verið að
vinna við ritgerð um kvöldið og svo þegar
hann var búinn með 3ja kaflann — í
lauslegu uppkasti að vísu, fékk hann sér
frískt loft. Þaö var hressandi veöur, hafði
rignt um daginn en nú var stytt upp, loftið
var hreint og tært en hvítir þokubakkar
niöur um miöjar hlíðar. Honum varö reikað
um túniö, sem nú var búið aö hiröa, farið
að beita kúnum á hána. — Þær lágu allar
jórtrandi væröarlega út undir giröingunni
fjærst bænum. Hann staðnæmdist um
stund og naut blíðu og kyrröar náttúrunn-
ar.
Svo gekk hann í hægðum sínum heim-
leiöis. Það voru víst allir háttaðir, nema
læknirinn frændi hans var eitthvað aö
starfa í aþótekinu við hliöina á sjúkrastof-
unni í austur-enda hússins. Þar var Ijós í
glugga. Hann fór gætilega til aö vekja ekki
neinn. — Það marraöi í gömlum stiganum.
Þetta var áður en farið var að steypa allt í
hólf og gólf.
Svo þegar hann ætlaði inn til sín, kom
hún út úr baðherberginu þar sem hún haföi
verið að snyrta sig undir nóttina. Þau
nálguöust og það var máske vegna þess aö
þau sáu ekki hvort annað nógu vel í
rökkruðum, gluggalausum ganginum aö
þau snertust eiginlega alveg ósjálfrátt. Svo
komu þau hvort til annars. Hann tók
varlega utan um mitti hennar, og hún lagði
hendur sínar mjúklega upp á axlir hans. —
Svo kysstust þau. Hann fann opnar varir
hennar, heitar og votar, læsast utan um
munn sinn. — Áhrifin af kossi hennar
hrísluðust út um hann allan. — Þaö varð
langur og heitur, yndislegur koss. Þau
þurftu ekki aö segja neitt, þaö var eins og
varir þeirra hefðu nóg að segja án allra
oröa. Hann lokaöi augunum og þaö
mynduðust gráir blettir í myrkrið, sem
stækkuðu unz þeir fylltu allt sjónsviöiö unz
hún kom fram í þaö eins og hún væri
leikkona, sem léki á móti honum, en hann
fann samt aö þaö var bara leikur — það
mundi aldrei vera alvara lífsins — heldur
eitthvað óraunverulegt, það átti og mátti
ekki blandast saman viö hiö raunverulega
líf hversdagsins.
Svo skildust þau, án þess aö segja
nokkurt orð, ekki einu sinni góöa nótt og
hvort fór inn til sín.
Þáu voru mikið saman það sem eftir var
sumarsins, þó þannig að ekki urðu aðrir
varir viö samdrátt þeirra, a.m.k. aö því er
þau sjálf héldu. Þau fengu sér göngu þegar
gott var veður, fóru sitt í hvora áttina,
hittust síöan í hvarfi viö fólk og forvitin
augu þess. Lögðust í grösuga laut þar sem
vel fór um þau og lítið bar á þeim. Þetta
voru yndislegir dagar. Hún fór grönnum
fingrum sínum 'gegnum þykkt hár hans,
strauk sterklegan hnakka hans, hjúfraöi sig
barnslega í faðmi hans. Þetta voru dásam-
legar stundir sem liðu í orðlausum munaði.
Það var aldrei minnst á trúlofun eöa
heitorö eða hjónaband eöa neitt um
framtíðina. — Það var líklega vegna þess,
aö þau fundu ósjálfrátt aö þau áttu ekki
sameiginlega framtíð. Það var af tilviljun að
þau höfðu hitzt hér og sú tilviljun mundi
ekki ráöa framtíö þeirra eða örlögum. Þar
mundi annað koma til — almennari, að
maöur ekki segi skynsamlegri aöstæöur,
sem hann vildi ekki aö legöi neinn vott af
inn í þessa snöggu og óvæntu samveru
þeirra. — Þessvegna var framtíöin aldrei
rædd. „Er á meðan er“ var innihaldið í
sambandi þeirra. Það var eitthvaö notalega
áhyggjulaust og óþraktist við það — af því
aö þaö var ekkert verið að huga aö því sem
framundan var, ekki lagðar neinar áætlan-
ir, núið, augnablikiö var þeim nóg. Þetta
var eins og áhyggjulaus leikur ungra barna.
Svo kom síöasti samverudagur þeirra á
læknissetrinu. Hann haföi fyrir löngu
ákveðiö að fara í september. Hann ætlaði
að heimsækja foreldra sína sem bjuggu nú
hjá dóttur sinni og tengdasyni austur á
fjörðum. Hann aetlaði að fara nokkra róöra
með mági sínum eins og hann hafði oft gert
milli sumarvinnunnar og skólans. Vildi
heldur ekki sleppa því nú. Þetta yrði
sjálfsagt í síðasta sinn. Næsta haust yrði
hann vonandi orðinn prestur, máske á öðru
landshorni, óvíst að þá yrði tækifæri til að
heimsækja gömlu hjónin.
Þau kvöddust innilega kvöldið áður en
hann fór. Þau ræddu ekkert um framtíöina,
minntust ekki einu sinni á hvort þau mundu
nokkurntíma hittast aftur. Hann vissi raun-
ar að hún átti heima í Reykjavík, að hún bjó
meö móður sinni vestur á Hrannarstíg. Þaö
var ekki langt frá þar sem hann haföi
herbergi. Þau hugsuðu sjálfsagt bæði til
þess að hittast þó að þau orðuðu þaö ekki,
— kannske — en eitt var víst — þau fundu
það einhvern veginn ósjálfrátt undir niðri
að framtíðin mundi ekki veröa þeirra
saman eöa sameiginleg. Þau voru frekar
eins og tveir einstaklingar, sem mætast og
eru að halda sitt í hvora áttina, en verða
ekki samferða inn í framtíðina.
Svo var þaö einn dag í nóvember;
Útsynningur, gekk á meö éljum og fyrsti
snjórinn hafði gert borgina og umhverfi
hennar haustlegt og grátt, — þá mættust
þau — óvænt — uppi á Túngötu við
Landakotskirkjuna. Þau tókust í hendur án
þess aö segja neitt strax og horföu hvort á
annaö í fyrsta fögnuöi endurfundanna.
Hann sneri viö með henni. Hún var á sínum
venjulega daglega göngutúr.
Hvernig heilsan væri?
Jú, ekki sem verst. — Hún fann aö vísu
til eins og venjulega þegar kólna tók í
veðri. Samt fannst henni, að hún hefði
fundið minna til veðrabrigðanna þetta
haust heldur en oftast áöur. Þetta var í
áttina. Hún haföi haft svo gott af veru sinni
í sveitinni í sumar. Þaö var bæöi líkamleg
og andleg hressing, sagði hún og hló til
hans meö glettnislegu augnaráöi.
Það kom él og útsynningskrapinn breytt-
ist í hörð korn, sem skoppuðu eftir
gangstéttinni og buldu svo hátt á þökunum
að það var eins og þruma. Þau foröuðu sér
undir austurgaflinn á Stýrimannaskólanum
og stóöu þar af sér éliö. Síðan fylgdi hann
henni heim.
„Ætlarðu ekki að heimsækja mig ein-
hvern tíma?“ —
„Viltu nokkuð vera að láta tefja þig meö
heimsóknum. Ertu ekki aö keppast viö
próflesturinn?
En hvort sem þau ræddu þetta lengur
eða skemur varð það úr, að hún kom til
hans í Ijósaskiptunum nokkrum dögum
síðar. Hann sat snöggklæddur við litla
borðið í kamesinu sínu, — sem hafði svo
takmarkað rúm, að það komst þar eigin-
lega ekkert fyrir annaö en borðið og
stóllinn og dívaninn hans. Eitt hornið var
tjaldað af fyrir fötin hans. Þetta var fyrir
daga innbyggðu skápanna og annarra
híbýlaþæginda. í einu orði sagt; mjög
frumstætt og fátæklegt, í góöu samræmi
viö efnahag leigjandans. En honum fannst
þaö allt birta og vermast af ylnum viö komu
hennar. Hann bauð henni sæti á dívaninum
— sat sjálfur á stólnum gegnt henni. Þau
ræddu saman, fyrst um algenga hluti. Svo
rifjuðu þau upp minningarnar frá liönu
sumri og dvöldu við þær í huganum. En
það var eins og þetta litla herbergi væri of
þröngt fyrir samveru þeirra. Þau komu sér
ekki að því aö nálgast hvort annað. Hún
var þreytt og hana langaði til aö halla sér út
af. En hún kunni ekki við það, henni fannst
það of heimamannlegt, svona í fyrsta
skipti, sem hún kom til hans, þau voru
eitthvað svo undarlega ókunnug hvort
öðru, henni fannst hann vera sér svo
langtum fjarlægari heldur en í sumar þegar
blíða og húm síösumarsins seiddi þau
hvort aö öðru með þeirri kyrrð óg mildi,
sem ríkti í náttúrunni. Þetta var allt svo
ólíkt og öðruvísi hérna inni í þrengslum
borgarinnar meö sínar mjóu götur milli litlu
húsanna meö gluggum, sem minntu á
leitandi augu forvitins fólks. Hann vissi það
— eða öllu heldur fann þaö meö sjálfum
sér — að hér mundu leiðir þeirra ekki
liggja saman, þeirra var ekki framtíðin
nema sitt í hvoru lagi.
Og það fór líka svo. — Þau hittust að
vísu öðru hvoru þennan vetur, en þaö var
nánast af tilviljun og þau fjarlægðust hvort
annað. Hann sökkti sér á kaf í próflestur-
inn. Hann fann, að það var skylda hans —
við sjálfan hann, við foreldra sína, sem af
litlum efnum og veikum mætti höföu stutt
hann á menntabrautinni meöan þau gátu.
Já, það var skylda hans við Guð, ekki sízt
Guð, sem hann ætlaði aö þjóna í kirkjunni
þegar námi hans væri lokið. Hann varð aö
taka tillit til skyldunnar. Þessu mátti hann
ekki bregðast. Hann mátti ekki láta ástina
verða skyldurækninni yfirsterkari. Ástina?
Ef þaö var þá ást. Mundi hann þá ekki hafa
skilið við hana af meiri söknuöi heima á
Hóli og hlakkaö til að finna hana aftur hér
fyrir sunnan. — Svona reikaöi hugur hans
fram og aftur. — Og hann kom ekki til
sjálfs sín fyrr en hann heyrði röddina í
útvarpinu, sem sagöi: „Þessu lífi lokiö.“
En hvað þetta féll vel inn í hans eigin
hugsanir. Hann var einmitt kominn í
huganum þar sem samveru þeirra lauk.
Hún hvarf honum í önnum prófsins og
undirbúningi undir prestsskapinn og alvöru
vígslunnar og .. .
Hann tók ekki eftir því að útfararathöfn-
inni í útvarpinu var lokið. Hann veitti því
ekki heldur athygli aö það var kallað á
hann að boröa. Hann kom ekki til sjálfs sín
fyrr en Soffía kom inn. Hún stóö fyrir aftan
hann, strauk blíðlega um höfuö hans og
sagöi: „Elsku Þormóöur minn, ætlarðu að
láta kjötsúpuna kólna?“
Tómas í Tröð
Leiðrétting:
Þjóðbjörg Þórðardóttir, íbúi í Selja-
hverfi í Breiðholti, vildi koma á framfæri
leiðréttingu um íbúafjölda í hverfinu. í
spjalli við Björn Kristleifsson arkitekt
segir, að íbúar í Seljahverfi séu líklega um
3000 manns. Samkvæmt Árbók Reykjavík-
ur, sem út kom um síðustu áramót, eru
íbúarnir 6299 í Seljahverfi og þeim hefur
sjálfsagt fjölgað síðan. Hins vegar er það
rétt, aö gæsluvöllur er hér aöeins einn og
tveir illa hirtir sparkvellir, eins og fram
kemur í greininni, sagði Þjóðbjörg.
7