Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1981, Blaðsíða 17

Þessi myndskreyting
er af grískum vasa og
á að sýna, þegar
Theseus vinnur á
Minotárusi.
Minotárus var eitt af
eftirlætisviðfangsefn-
um Picassos. Hér er
ein af mörgum teikn-
ingum hans af naut-
menninu.
skepnan opnaöi gin sitt aö nýju, kast-
aöi hann uppí hana annarri kúlunni og
síðan þeirri þriöju. Þá féll svefnhöfgi
smám saman á Minotárus; hann seig
saman á gólfiö, andaöi þunglega og
brátt lá hann í djúpum svefni viö fætur
Theseusar.
Með fimlegri stungu lagði Theseus
sveröi sínu í hjartastaö Minotárusar.
Hann rakti sig eftir þræöinum unz út
kom úr Völundarhúsinu og engum
haföi tekizt þaö fyrr. Minos konungur
stóö viö loforö sitt; ungmennin frá
Aþenu héldu um borö í skip sitt, en
áöur en Theseus létti landfestum,
laumaöi hann konungsdótturinni Ari-
adne um borö og einnig yngri systur-
inni Faidru, sem ekki vildi skilja við
systur sína.
Á heimleiö hrepptu þau illviðri og
urðu að leita vars viö eyjuna Naxos.
Þegar slotaði veörinu og áfram skyldi
haldið, fannst Ariadne ekki. Hennar var
leitaö um eyjuna, en árangurslaust. Að
lokum þótti einsýnt aö ekki þýddi aö
leita lengur og skipiö sigldi á brott.
En Ariadne haföi aöeins verið þreytt
eftir sjóferöina; hún haföi lagst til
svefns í þéttum skógarlundi. Þegar hún
vaknaði af þeim djúpa svefni, var skip-
ið komið á haf út. Hún kallaði sem
mest hún mátti og grét. En skipið sigldi
áfram og fjarlægöist. Ariadne neri
hendur sínar í angist, reif í hár sitt og
táraöist ákaflega unz skipiö hvarf. Þá
féll hún örmagna til jarðar og missti
meðvitund.
Hún vaknaði viö glaöværa flautu-
tóna og óminn af cymbölum. Brátt sá
hún gylltan vagn; drógu hann tamin
Ijón, en á vagninum stóö ungur maöur
og var sá fegurri en nokkur annar, sem
hún haföi séð. Hann var krýndur vín-
viöarkransi, en stórir skarar af konum
og körlum, allir meö vínviðarkransa,
dönsuöu fagnandi í kringum vagninn.
Þá gaf ungi maöurinn merki og fagn-
aðarlætin þögnuðu. Hann sneri sér aö
Ariadne, heilsaöi og sagöi: „Ég er
Dionysos, guöinn sem veitir mannfólk-
inu gleði vínsins. Örlög þín eru mér
kunn. Verö ert þú meiri hamingju en
hægt er aö öðlast á meöal dauðlegra.
Vertu eiginkona mín og ég mun gera
þig ódauölega".
Ariadne rétti honum hönd sína; hann
lyfti henni til sín upp í vagninn og eftir
mikilfenglega brúökaupsferö yfir jörö-
ina, flutti hann Ariadne með sér upp til .
þeirra bústaöa, sem ævinlega munu
standa.
Allan tímann haföi dapurleikinn ríkt í
Aþenu; allir uröu þátttakendur í sorg
Aigeusar kóngs vegna sonarmissis
hans. Þegar þess var von, aö skipið
kæmi aftur frá Krít, gekk gamli kóngur-
inn á degi hverjum niöur aö hafinu og
rýndi eftir skipinu, sem haföi siglt á
brott með stærstu gleðina í lífi hans og
von ellinnar. Sá dagur kom aö lokum,
aö skipiö sást úti viö sjóndeildarhring.
En þaö var undir svörtum seglum og
kóngurinn örvilnaöist. Hann vissi ekki,
aö í sorg sinni og fári yfir því aö týna
Ariadne, haföi Theseus alveg gleymt
hvítu seglunum, svo sem um haföi ver-
iö talað. Kraminn á hjarta steypti Aige-
us sér í hafiö, sem síðan er nefnt Æg-
iska hafið eftir honum.
En þegar skipiö frá Krít kom til hafn-
ar og Theseus og unga fólkiö gengu á
land, uröu mikil fagnaöaróp meöal
Aþeninga. Litlu síöar komu þeir saman
og útnefndu Theseus til konungs. En
hann syrgöi ákaflega og lengi fööur
sinn, minnugur þess aö meö eigin hugs-
unarleysi hafði átt þátt í dauöa fööurins.
Síöar kvæntist Theseus Faidru; varö
voldugur konungur og afrek hans eru
enn í minnum höfð.
Þýö. Gísi Sigurösson.
fíósa B. Blöndals
Grafirnar okkar
i
Öldin sem malar og malar
úr málmum og fiskum gull.
Öllum gefur hún eitthvað
af ótal hugsjónum full.
Aðeins þeir dauöu öðlast
nú engan sérskilinn staö.
Þeir eiga ekki lengur leiöi
svo legstaðir þekkist að.
II
Menn tíma’ekki’að girða garöinn
um garöinn sem eiga að sjá,
og íslenskur óðalsbóndi
kann ekki lengur aö slá.
Þeim fækkar sem forðum kunnu
að fara meö orf og Ijá.
Þér gjörið þvi kirkjugarðinn
að grænni og sléttri flöt,
hentugan þeirri hendi
sem heldur er vinnulöt.
Frá útbyggð sem fór i eyöi
veit enginn síðar um það,
hvort flötin var grænmetis-garöur
gripa-tún — eða hvað?
III
Það tekur því ekki að eyða
orku né mynt fyrir þá,
sem liggja svo lágt i moldu
og lifendur ganga hjá.
Svo ætlar sér enginn í garöinn
sem enn hefur fótavist.
Og ýmsa þaö ekki varðar,
sem aörir hafa misst.
IV
Þeir dánu eru nú dauöir,
hinn dauði á enga stétt.
Hann á ekki atkvæðisrétt.
Hann er ekki atkvæðisbær.
Við færum þá legsteininn líka,
sem lagöur var þar i gær.
Fyrir einni öld — eða í gær.
Sá dáni er eitt meö þeim öldum
sem eilífðin heyrir til.
Milli lifandi manns og látins
er lengra en aldar bil.
— Það er lengra en aldar — bil.
V
Þeir koma ekki heim í hógum
að heimta steininn sinn.
Þeir gjöra’ ekki kröfu um garðinn,
þótt gangi þar sauðir inn.
Leyfið þeim ekki leiðin,
látið allt vera slétt.
Þeir eiga' ekki atkvæöisrétt.
Þeir eru svo umkomulausir,
að eiga ekki lítinn blett,
eftir á einni stjörnu,
sem einu sinni var.
Eitt sinn þeir ungir gengu
á æskudögum þar.
VI
i tára og grátenda garði,
hver gröf átti þúfu korn.
Þar gjörið þér blómsturgarða
svo grafirnar enginn veit.
Þér svíkiö af sáluðum mönnum
hinn síöasta einkareit.
Svo mikil er múgsálarsléttan
í margri fallegri sveit.
Þar safnað er legsteinum saman,
þeir setja þá út i horn.
Aö veita þeim látnu viröing
er vondur siður og forn.