Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1981, Blaðsíða 22

Sigurdur Skúlason
Þegar fjöllin mín
umhverfðust
Ég man þann dag er fór ég fyrst að heiman
og fjöllin brostu við mér, bernskuvinir.
Við riöum greitt og brátt þau breyttu um svip.
En útþráin mig bar svo hratt á braut
að ekkert tóm um öxl mér gafst að líta.
Svo einnar viku ævintýri hófst:
Ég sveitabarnið sjóinn barði augum
í fyrsta sinn og þef af þangi fann.
Leiksystkin sjávarþorps mér styttu stundir,
öguð af brimsins ógnarvaldi stríðu.
Það bylti sér viö beran sjávarkamp,
albúið fólksins fyrirvinnu að hremma
og færa þorpsins fiskiskip i kaf,
solliö blindri heift við sjógarðshliðin.
Eitt var það sem mér undrun vakti mest:
sjálf Ingólfsbúðin, sneisafull af vörum.
Mér svelgdist á er sá ég allt það góss.
Þar héngu ýmis ílát niö’r úr lofti
og hillur allar undir ströngum sigu,
en flestar skúffur fullar voru af björg.
Mig heillaði samt harmónikan mest!
Með gjörbreytt viðhorf hélt ég síöan heim
er höfðum við hér vikutíma dvalist,
ylvermd af mestu gestrisni sem gafst.
Hestarnir okkar, heimfúsir að vonum,
hröðuðu sér í norðurátt að vild,
sprettharðir mjög þeir spyrntu hófum mel.
En þegar fjöll mín eygöi eg í nánd
ókunn mér virtust þau úr nýrri átt.
Þá fannst mér eins og fjöllin hefðu reiðst,
fyrir að hafði eg yfirgefið þau
í leyfisleysi og laumast nið’r að sjó,
umhverfst af heift með ýmsum sjónhverfingum.
Mér ægðu þessi undarlegu fjöll,
ófrýnileg meö kryppur út úr bökum.
Nú birtust þau sem umskiþtingar öll,
ólundarleg og grett á brún og brá.
Ég sofnaöi það kvöld meö ærinn ugg,
óskandi þess af hjartans innstu þrá
að fjöllin vildu fyrirgefa mér.
Og sjá, er ég viö sólarris þau leit:
Hin sama, gamla fegurð af þeim skein.
Þá upp rann minnar æsku dýrðarstund
er endurheimti eg þessa heillavini,
hið eina sanna ísland sem ég þekkti.
Úr fjarlægd
Hér vitrast þú mér, fagra fósturjörð,
meó fannahjúp á vetri, grænku í maí.
Og héöan sé ég fjall og djúpan fjörð
sem fanga gljúpan hug minn sí og æ.
Hér öðlast rödd þín, ísland, fagran hljóm
sem agaðist við stílsins listartök.
Sú ægifegurð ekki þolir gróm
né afslátt þann sem leyfir þekking slök.
Hér skilst það vel að ísland, aðeins þú
ert okkar hæli bæði í gleði og nauð.
Það barn þitt, sem ei öðlast á það trú,
er áttavilt og skapferð þess er trauð.
Bjartnætti vorsins, skuggar skemmsta dags
skópu vort eðli fram til sólarlags.
Sigrún Guðjónsdóttir
HLEMMUR
í SMÁSJÁ
Síðan hiö glæsilega biöskýli á Hlemmi
komst í gagniö þarf engum aö leiöast í
henni Reykjavíkurborg. Þar er líf og sí-
felld hreyfing á mannskapnum og alltaf
eitthvaö aö ske. Strætisvagnar koma og
fara oft yfirfullir af farþegum sem er öll-
um til ama og óþæginda, en þess á milli
meö aöeins nokkrar hræöur innanbíls
og þá er gaman aö ferðast með þeini í
góöu sæti horfandi til beggja hliða.
En biöskýliö á Hlemmi, þaö er rúsínan
. .. Þú þarft ekki annað en aö hafa aug-
un opin og þá kemst þú í orðsins fyllstu
merkingu í snertingu við tilveruna eins
og hún er. í allri sinni dýrö eöa ömur-
leika og allt þar á milli.
Á Hlemmi er auövelt aö fyllast þeirri
tilfinningu aö maöur sé staddur í útland-
inu, í erlendri járnbrautarstöð. Fólk aö
koma og fara. Karlmenn og kvenmenn,
ýmist vel til fara eöa miður vel, nánast
púkó eins og maður sagöi áöur fyrr.
Smáverzlanir hvert sem maöur lítur með
sitt af hverju sem gleöur augu og maga.
Þaö er auövelt aö ímynda sér aö
mannskapurinn sé aö koma úr langferð
meö expresslest t.d. frá Spáni eöa Italíu
og ákjósanlegt aö verzla hér á leiö í hót-
elherbergi. Hins vegar vantar hér skrá
yfir hótel borgarinnar ásamt ýmsum
upplýsingum og þaö er ekki nógu sniö-
ugt.
Aö hugsa sér, Hlemmur býður upp á
ókeypis ferðalag, hvert sem hugurinn
reikar og sparar manni þar meö eina og
hálfa milljón gamalla króna eöa fimmtán
þúsund af nýjum krónum. Slíkt ferðalag
mundi í mesta lagi kosta okkur eitt
hundrað nýkrónur eöa tíu þúsund gam-
alla króna ef maður veitti sér einn stöng-
ul af blómum og eitthvert smáræöi meö.
Ég má til meö aö geta þess svona til
nánari skýringa, aö viö hugsum ennþá
aö miklu leyti í gömlum krónum, þó viö
greiðum meö þeim nýju. Tel ég þaö
mjög til bóta fyrir okkar ryöguöu heila-
bú, sem þurfa nú aö vera á stööugri
hreyfingu, hvenær sem fariö er út í búö.
Um leið gerist maður undrandi yfir því,
hvaö vörurnar hafa hækkaö í verði, þó
viö meö aöstoö nýju kronunnar greiðum
mikið lægra verö fyrir þær.
Þaö er margt skrýtiö og ef maður fer
aö brjóta heilann um þetta skrýtna eins
og nýkrónuna, er hætta á því aö maður
veröi snarruglaður. En þrátt fyrir allt er
þetta aö borga minna þó allt kosti
meira, skemmtilegur hugarreikningur.
Þaö er ekki sama á hvaða tíma dags-
ins viö dveljum inn á Hlemmi. Snemma
aö morgni til er bekkurinn ekki eins þétt
setinn og eftir hádegiö eöa seinni part
dagsins. Á morgnana er fólk á hraðferð
í vinnu og hefur engan tíma til þess aö
líta í kringum sig ... þvi miöur.. . Oft er
veðrið svo gott og fallegt og fyrir utan
það ýmislegt aö sjá, aö þaö er þess viröi
aö staldra viö og draga djúpt aö sér
andann áöur en haldiö er áfram.
En mannskapurinn hefur öörum
hnöppum aö hneppa, er hlaupandi á
milli strætisvagnanna og sumir svo sein-
ir aö þeir rétt geta veifaö bless á eftir
vagninum, og eru nauöbeygöir til þess
aö bíöa eftir þeim næsta og mæta of
seint ef þeir hafa ekki efni á leigubíl.
Fyrir utan þetta ástand veröa þeir í
vondu skapi það sem eftir er dagsins.
Þaö getur svosem komiö fyrir að
maður sofi yfir sig og telst ekki óeðlilegt.
Þaö sem furöu mína vekur er, að viö
nánari athugun eru þetta ávallt sömu