Lesbók Morgunblaðsins - 09.11.1985, Side 9

LESBÓK MORGUNBLAOSINS 9. NOVEMBER 1985 9
sem hafði farið til Perú, og óskaði upplýs-
inga. Kaninn sendi loks svarbréf þar sem
talin voru upp mörg atriði sem átti að
varast. Þjófnaðir voru algengir, líkams-
árásir mögulegar, vopnaðir bandittar jafn-
vel uppi í fjöllum og síðast en ekki síst, að
fjöllin væru stórhættuleg. Sum okkar
kiknuðu eðlilega svolítið f hnjánum. Við
reyndum samt að lesa milli línanna eitt-
hvað jákvætt.
Ég var auðvelt skotmark kvöldið fyrir
brottför, þegar kunningi hringdi og spurði:
„Heyrðuð þið ekki fréttirnar?" „Nei hvað?“
Hann grafalvarlegur: „Það er skollin á
borgarastyrjöld í Perú.“
Ég seig saman og vældi ámátlega:
„Takk.“ Síðan gláptum við Anna Lára
stjörf á allar sjónvarpsfréttirnar en ekk-
ert kom fram. Það skyldi þó aldrei hafa
verið ... Síminn hringdi aftur: Skellihlát-
ur. „Trúðir þú þessu?" Ég: „Neeeei."
Síðustu pjönkurnar voru komnar á sinn
stað. Bakpokarnir voru ægilegir tilsýndar,
samt var allt í lágmarki. Perðafatnaður
var sá sem við stóðum í, annað aðeins
nauðsynlegur hlífðarfatnaður á fjöllin.
Þeir, sem ekki stunda fjallgöngur, geta
vart ímyndað sér allan þann útbúnað sem
þarf í svona leiðangra. Það eru klifurllnur,
ísaxir, snjófleygar, þungir fjallgönguskór
sérstaklega einangraðir, og svo jöklatjöld,
svefnpokar og prímusar. I heild vó þessi
lágmarks búnaður rúmlega 30 kg á mann.
Við flugum með Arnarflugi til Amster-
dam þann 23. maí. Þar í borg býr frænka
önnu Láru, Áslaug Ásgeirsdóttir, og mað-
ur hennar, Halldór Bjarnason.
Þau leyfðu okkur góðfúslega að hertaka
heimili sitt þennan sólarhring í borginni.
tók í göngunum. Vitlaust númer á hliði
hafði verið uppgefið ... Aftur hlaupið af
stað. Þangað komin uppgefin og lafmóð,
ekkert um að vera, bara fullt af fólki sem
beið átekta og við biðum í 2 tima.
Loksins fórum við í loftið. Millilent í
Barcelona og þegar komið var til Madrid
um nóttina var vélin til Perú farin, en sú
næsta átti að fara eftir viku. Nú lágum við
í því, ekki var verkfallið Iberia að kenna.
En þetta heiðursfólk kom okkur fyrir á
hóteli á sinn kostnað og breytti miðunum
til Argentínu og þaðan með perúönsku
flugfélagi áfram.
Næstu nótt (26. maí) flugum við yfir
Atlantshaf, alls 14 tíma flug. Milllent i Rio
de Janeiro í Brasilíu. Þangað þótti okkur
gaman að koma, enda stoppað í heilan
klukkutíma. í Buenos Aires sáum við fram
á að þurfa að hírast við þröngan kost í 6
tíma, því við höfðum ekki vegabréfsáritun
fyrir Árgentínu.
En þá beið okkar þar enskumælandi
ljúfmenni frá Iberia-flugfélaginu og út-
vegaði okkur áritun átakalaust. Hann
þekkti knattspyrnuliðið Val, hvernig, það
sagði hann ekki.
Næst á dagskrá var flugið til Lima með
Aero Peru. Konan sem tók við farangri
okkar var frá Perú. Hún gaf góð ráð og
heimilisfang gistihúss í eina þokkalega
hverfi Lima fyrir ferðamenn en að öðru
leyti er borgin ansi sjúskuð fyrir vestræn-
an smekk, í fyrstu atrennu a.m.k.
Lúin fórum við enn í loftið. Santiago-
flugvöll í Chile gistum við í hálfa klukku-
stund. Hugsandi um ókyrrð þá sem ein-
kennt hefur stjórnmál Chile heyrðist einn
okkar muldra eitthvað um að hann væri að
mér vatni. Rútan stoppaöi i smáþorpum á
leiðinni en alltaf mjög stutt. Þar kom að
því að ég gat ekki beðið lengur, stökk fram
og sagði við ekilinn: „Urinar, por favor",
síðan út. Ég var ekki fyrr búinn að koma
mér fyrir en krakkaskari þyrptist að mér í
húminu og kallaði: „Gringó, gringó ... “
Gullfoss og Geysir, ekkert dugði, rútan var
meira að segja komin á hreyfingu. Flaut.
Ég hundskaðist aftur inn og neyddist til að
halda í mér allt til Huaraz. Indíánarnir
hafa óskaplega gaman að stríða hvorir
öðrum og sérstaklega gringóum.
Inn í Huaraz ókum við seint um kvöld.
Þar sem rútan stöðvaðist var allt krökkt af
fólki, fólki með handvagna og hjólakerrur.
Gistið hér, gistið þar, borðið hjá okkur,
allir vildu sinn skerf frá nýju túristunum.
Samkeppnin var geysihörð því ferða-
mannatíminn var ekki byrjaður. Hollend-
ingur hafði vísað okkur á stað í Huaraz:
Edward’s Inn. Þangað fórum við með bíl,
þótt ekki væri leiðin löng.
Það voru engin vonbrigði að koma þang-
að, allir óskaplega elskulegir. Eduardo
eldri og fjölskylda ráku staðinn. Við feng-
um eitt stórt herbergi fimm saman.
Sonurinn Eduardo yngri talaði ágæta
ensku og var mjög hljálplegur. Þegar
þurfti að útvega asna og essreka, bíla til að
kQmast í afdali og kaupa vistir var Edu-
ardo yngri alltaf reiðubúinn.
Markaðurinn í Huaraz var engum líkur.
Ys og þys fram að hádegi, þá dró úr. Um
kvöldið lifnaði allt við á ný. Hitinn yfir
daginn var óþægilega mikill svo flestir
nota tækifærið til að hvílast.
Á milli ferða átum við eins og vitlaus
værum, síðan leituðum við uppi „búllur"
hafði upp á ferðalaginu, eflaust góðum
nætursvefni og góðu fólki að þakka. Rétt
fyrir hádegi stigum við upp í tvo „skrautl-
ega“ leigubíla og ókum greiðlega að rútust-
öðinni, því það átti að fara klukkan tólf.
Þessi 15 mínútna ökuferð var sú háskaleg-
asta sem ég hefi lent í. Ekið var á gang-
stéttum þar sem götur voru tepptar um-
ferð og allt á fleygiferð, fólk varð bara að
forða sér. Rútan var rétt að renna af stað
þegar við ruddumst með allt draslið inná
stöðina.
Ferðin tii Huaraz tekur átta tíma, ekið
er í gegnum eyðimerkur alveg við sjóinn,
síðan hnitar vegurinn upp dali og brattar
fjallshlíðar. Á leiðinni út úr Lima keyrð-
um við framhjá kröfugöngu sorphreinsun-
armanna. Vegna þess að lítið er um Vest-
urlandabúa á þessum tíma ráku þeir aug-
un í hvít andlitin í rútunni. „Gringó,
gringó," var hrópað.
í einhverri stundarvitleysu rétti ég upp
krepptan hnefa og hrópaði slagorð, i hljóði
að vísu.
Mikil hrifningaralda fór um göngumenn
og var eins og þeir færðust í aukana.
Hvern fjandann var ég að gera?, ég mundi
allt í einu hvar ég var staddur. Best að
hafa sig hægan.
Þegar nær dró fjöllunum fannst okkur
allt breytast til hins betra, húsin snyrti-
legri og fólkið virtist meira sátt við tilver-
una. Allt bar þó vott um efnislega fátækt.
Við brunuðum nú eftir hásléttu í um
3000 m hæð. Eftir var rúmlega 2 klukku-
stunda akstur og mér var mál að kasta af
Fjallið Huscarán, séð frá þorpinu Muscho.
Anna Lára kemur úr einni
markaðsferðinni í Huaraz.
Fjallið Alpamayo er óneitanlega
fagurt og tindurinn, sem þau félag-
arnir klifu er einn ísveggur og heldur
óárennilegur.
Þarna gátum við keypt það litla sem á
vantaði s.s. pillur til að sótthreinsa
drykkjarvatn.
ALLT í pati
Við vöknuðum seint daginn eftir, síminn
hringdi. Það var Halldór og færði hann
okkur þau tíðindi að verkfall væri á
Schiphol-flugvelli, en hann er skrifstofu-
stjóri hjá Arnarflugi og því vel upplýstur
um þessi mál.
Óðagot. Hjól heimilisins voru 'þjóðnýtt
og þau Anna og Þorsteinn fóru til að
kaupa filmur og rafhlöður. Síðan í ofboði
út á flugvöll. Eftir nokkurra tíma rugl
komumst við upp í rútu með allt okkar
drasl og áleiðis til flugvallarins í Brussel.
Sem betur fer var álagið á starfsfólki
þar svo mikið að enginn rukkaði fyrir yfir-
vigt, en það er hið eilífa áhyggjuefni
fjallamannsins. Arnarflugsmenn höfðu
sýnt þessu góðan skilning og það sem eftir
var ferðarinnar reyndist starfsfólk Iberia
líka skilningsríkt og afburða lipurt.
Við vorum varla búin að koma okkur
fyrir á fríhafnarsvæðinu þegar birtist á
skermi að vélin okkar væri rétt ófarin í
loftið. Það var skeiðaö af stað svo undir
hverfa. En það fór betur en á horfðist og
við komumst til Perú um kvöldið að mestu
óhorfin.
Hálfóstyrk vegna hugsaniegra morð-
ingja og ræningja fórum við inn í flugstöð-
ina í Lima. Allt gekk ótrúlega vel; í tollin-
um var okkur ýtt orðalaust gegn með for-
gangshraða, þegar þeir sáu klifurlínur og
ísaxir á bústnum bakpokunum. Á meðan
voru venjulegir túristar háttaðir.
f myrkrinu tók á móti okkur herskari af
náungum, sem virtust allt fyrir alla gera,
aðallega ná af þeim dollurum. Upp í leigu-
bifreið fórum við, ævaforna af Volkswagen
Minibus-gerð, fleiri flutu með og var ansi
þröngt á þingi. Leiguvagna þessa kalla
þeir Collectivo, því í þá er safnað meðan
þess er nokkur kostur og lengur í rauninni.
Ekið var fyrst í gegnum miðborgina og
virtist í myrkrinu engu ofaukið í frásögn-
um af niðurníðslu hennar. En heldur rætt-
ist úr er við nálguðumst útverfið Miraflor-
es, þángað sem okkur hafði verið vísað.
Það eru greinilega til miklir peningar í
Perú, gallinn ér bara sá að þeir safnast
fyrir í fárra höndum og í Miraflores er
þeim eytt að hluta til. Ríkidæmið þar
stakk mjög í stúf við það sem annar staðar
blasti við. Nú komum við aö gistihúsinu
góða og vorum ekki lengi að koma okkur í
svefninn.
ÁTTA TÍMA FERÐ TIL HUARAZ
Um morguninn var heldur farið að
slakna á taugaspennunni, sem hlaðist