Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1987, Blaðsíða 9

Guðjón Bjarnason og eitt af verkum hans & sýning-
unnií Visual Arts Gallery.
Gata á Waterfront í Brooklyn, þar sem listamenn hafa vinnustofur á loftunum.
Skammt frá þessum stað er aðsetur og vinnustofa Sveins og Brynhildar systur
hans.
rí
lios
i ak-
nn
;on-
dd
af
ul-
þeim. Skólinn rekur þetta gallerí og nemend-
umir geta fengið að sýna þar, en það segir
sig annars sjálft, að í þessum harðvítuga
frumskógi samkeppninnar ganga skólanem-
endur ekki með verkin sín inn í sæmilega
sýningarstaði
Það var ljóst þegar inn kom, að skúlptúr-
ar þeirra Sveins og Guðjóns sveija sig í
ætt þeirrar þróunar, sem hefur átt sér stað
uppá síðkastið með notkun á blönduðum
efnum; málmum, tré, gleri og fleiru. Og
síðan eru gripimir ef til vill málaðir. Guðjón
hafði notað dúk og jámaverk með og er
einfaldara að vísa á myndimar en reyna
að útskýra þessi fyrirbæri með orðum.
Skúlptúrar Sveins vom unnir með blandaðri
tækni: Ýmiskonar form úr stáli, sem Sveinn
setur á ljósnæma húð og varpar þar á ljós-
myndum, sem sitja eftir á stálinu og sumpart
málar hann ofan í þetta eða kringum það.
Einfalt verk og eftirminnilegt og meira sam-
kvæmt hefðinni í höggmyndalist var haus
— sýnilega sjálfsmynd — sem látinn var
standa uppúr geysistómm leirvasa.
Sveinn var um þriggja vetra skeið í Mynd-
lista- og handíðaskólanum og eins og þótt
hefur nánast hin sjálfsagða leið uppá síð-
kastið, hélt hann að því búnu til Hollands,
þar sem hann vann að list sinni í tvö ár.
Eftir það lá leiðin til New York. Þetta er
sem sagt búin að vera bein og frávikalaus
leið hjá Sveini; hann var alltaf viss í sinni
sök. Guðjón hefur aftur á móti komið víðar
við. Hann tók stúdentspróf og var í tvö ár
í lögfræði við Háskóla Islands, en fann sig
ekki þar eins og sagt er og söðlaði um: Fór
í arkitektúr í Providence á Rhode Island og
lauk þaðan prófi í greininni 1984. Þá fyrst
var röðin komin að myndlistinni; hann innrit-
aðist í School of Visual Arts í New York og
á þar nú tvö ár að baki.
Um framtíðaráformin sagði Guðjón: „Ég
er síður en svo búinn að gefa húsateikning-
ar upp á bátinn; ég hugsa mér að vinna við
þær jafnhliða listinni og nú að loknu prófi
fer maður að huga að þvf. Helzt ætla ég
hvergi að setjast að. Mér þykir þó líklegt
að ég verði með annan fótinn í New York
næstu árin. Það að ég er arkitekt og vel
mér skúlptúr, er auðvitað ekki tilviljun. Það
er beint samband og vemlegur skyldleiki
þama á milli. Nú er allt leyfilegt og skúlpt-
úr hefur breyzt geysilega. Oftast er unnið
með mörg efni í einu í sama verkinu."
Sveinn: „Það var engin skúlptúrdeild við
Myndlista- og handíðaskólann, þegar ég var
þar. Þessvegna byrjaði ég á eigin spýtur
að fást við skúlptúr. Þegar utan kom til
Hollands var konseptið mikils ráðandi. Við
grænjaxlamir hittum þá Sigurð Guðmunds-
son og Hrein Friðfínnsson og þeir höfðu
mikil áhrif á okkur. En að sjálfsögðu hefur
margt breyzt síðan; margskonar önnur áhrif
komið og farið. Við emm með vinnustofu í
skólanum og námið er mjög akademískt og
frjálst. Prófessorar koma til okkar tvisvar
í viku, — þeir em listamenn og allir tals-
vert þekktir. Þeir skoða það sem við höfum
verið að gera og hlusta á sjónarmið okkar
og síðan em málin rædd. En um tæknilega
kennslu er ekki að ræða þama í þeim skiln-
ingi, að sérstakar kennslustundir séu fyrir
logsuðu eða glerskurð eða ljósmyndanotkun.
Hinsvegar fær maður leiðbeiningar um allt
slíkt, þegar á því þarf að halda."
Guðjón er búinn að sýna verk sín fímm
sinnum, en alltaf með öðram. Sveinn hafði
áður sýnt heima, á Ítalíu og í Hollandi.
Hann ætlar að reyna að vera áfram í New
York að skólanum loknum og hafa vinnu-
stofu og bústað á loftinu í Brooklyn ásamt
Brynhildi systur sinni. Ég spurði þá, hvort
þeir hygðust semja við gallerí, sem sýnist
vera hin almenna aðferð til að koma verkum
sínum á framfæri.
Guðjón: „Ég held að maður geti ekki reitt
sig á neitt gallerí. Þau em ekki þesskonar
stofnanir. í East Village era til gallerí, sem
listamenn reka sjálfir og það væri ólíkt
þekkilegra að eiga samskipti við þau. Hjá
þessum venjulegu galleríum er þetta einung-
is bísnis; þau vilja selja auðseljanlega hluti.
Skúlptúr er erfítt að selja og þeim mun
erfíðara sem hann er stærri. Annars varð
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 4. JÚLÍ 1987 9