Lesbók Morgunblaðsins - 04.07.1987, Blaðsíða 15

Lesbók/Kristján Einarsson
Svavar í Ási var haan kallaður þegar hann rak búðina á Seltjamamesi. Sú sigl-
ing endaði með strandi.
Við sigldum út á Ermarsundið meðan flótt-
inn frá Dunkirk var í fullum gangi, lónuðum
á sundinu þar til okkur var snúið til Gíbralt-
ar. Þar lágum við í lengri tíma og síðan er
mér alltaf vel við Gíbraltar.
Það er best ég komi að þessu með hug-
rekkið. Ég er voðalega kaldur. Hugrakkur.
En hugrekki er að mínu mati ekkert annað
en það að geta falið í andlitinu hvað maður
er skít-logandi-hræddur. Hræðslan er nátt-
úrueiginleiki til vamar því að fólk hlaupi út
í opinn dauðann eins og fábjánar. Tilfínning
sem ekki ber að afneita. En hugrekkið bygg-
ist bara á því að láta ekki bera á henni,
halda andlitinu þannig að hinir sjái ekki
hræðsluna í manni.
Og Svavar segir frá skipsfélögum sínum,
mönnum sem hann kynntist á þessum árum,
meðal annars Ólafsvíkur-Kalla.
Þegar við lágum í Kanada, Branten hét
bærinn, var Kalli valinn til að sækja
brennivín. Það voru 70 mílur í næstu vínbúð
eða á annað hundrað kílómetrar. Kalli fer
af stað í leigubíl snemma morguns, keikur
og fínn, tandurhreinn eins og hann alltaf
var þegar hann ekki drakk. Þegar hann
drakk seldi hann hins vegar allt sem hægt
var að selja og varð skítugur.
Klukkan fímm síðdegis erum við komnir
í frí og ekkert bólar á Kalla. Það tekur að
síga í menn og þar sem bærinn var ekki stór
í sniðum tökum við að svipast um eftir hon-
um, en árangurslaust. Allir mjög þurr-
bijósta. Undir miðnættið kemur leigubíll og
viti menn, út úr honum veltur Kalli, með
hálfa flösku af brennivíni. Hvað orðið hafði
af því sem skipshöfninni var ætlað kann
hann enga skýringu á, en talar mikið um
„villtar meyjar í skóginum".
Ég held ég verði að telja mér það til hróss
að hafa komið að einhveiju leyti í veg fyrir
óeirðir vegna kæruleysis Kalla. Það var
hægt að snúa þessu upp í brandara. „Villt-
ar meyjar í skóginum", endurtekur Svavar
og hlær dátt.
Það Lýgur Enginn
UPPÁMIG
Það lýgur enginn upp á mig, það er ekki
hægt, segir Svavar allt í einu og eins og
til útskýringar kemur hann með dulitla
dæmisögu.
— Þegar ég var búinn með fyrstu önnina
í Vélskólanum var ég að leita mér að plássi,
ætlaði að vera á vél. Ég fer í Sambandið
og ráðningarstjórinn skrifar mig niður og
ræður mig. Ég átti að fara á skip sem hét
Jökulfell. Næsta dag hringir ráðningarstjór-
inn og segir: Já, þú varst í haframjöli, mat
og gijónum, og átti þá við matvöruverslun-
ina sem ég var nýhættur með. Þegar ég
jánka því heldur hann áfram: Ja — þú get-
ur farið fyrir mig sem kokkur í tvo þijá
daga. Kokkur! Ég lét hann vita sem var að
ég kynni ekkert að kokka. Engu að síður
lét ég til leiðast og var ráðinn til að kokka
í tvo þijá daga. Þeir urðu að tveim þrem
vikum, því siglt var í kringum landið og
alltaf var ég kokkur.
Allar þær hörmungar sem urðu á þeirri
leið er ekki vert að telja upp. En það má
nefna dæmi. Helga Sigurðar (matreiðslu-
bókin) var með allan tímann og hún lá alltaf
opin í kojunni minni, klefínn var beint á
móti eldhúsinu. Svo átti að vera smásteik
og ég geri alveg eins og Helga segir. Klukk-
an hálftólfkippi ég steikinni út, en fínnst
hún ekki búin að fá nóg og skelli henni inn
aftur. Næst þegar ég lít á hana er allt orð-
ið kolsvart og brunnið. Klukkan er orðin
tólf og ekki um neitt að ræða, ég verð að
demba djöfulskapnum á borðið. Það var
steinhljóð í messanum. Menn fóru að smátín-
ast út. Þeir gengu framhjá eldhúsinu einn
og einn í senn og sögðu: Þakka þér fyrir
matinn, kokkur! Það var eins og þeir væru
að klippa sundur stálvír með kjaftinum,
þannig var tónninn.
Svo vorum við komnir til Sauðárkróks
og það var síðasta höfn á íslandi, skipið
átti síðan að fara til Kaupmannahafnar í
sex vikna klössun. Það voru komnir svita-
dropar á mannskapinn þegar ekkert bólaði
á kokk. En rétt áður en skipið lagði úr
höfn sást flugvél koma úr suðri. Og þar kom
kokkur.
Ég fór í nokkurra daga frí og hugðist
síðan fara í mitt djobb sem smyijari á öðru
skipi. Ég tek gokann minn og labba niður
á bryggjuna. Áhrifin verða þau að skips-
höfnin rífur saman pjönkur sínar og gengur
á land í þeirri trú að ég sé að koma þama
sem kokkur. Þessa sögu heyrði ég og þótt
hún sé ekki alveg sannleikanum. samkvæmt
fínnst mér hún mjög trúverðug. Þess vegna
segi ég að það sé ekki hægt að ljúga upp
á mig, það er alltaf einhver sannleikur í
lyginni.
Höfundurinn er leikkona og hefur um tíma búið
í Svíþjóð.
LÁRUS HELGI LÁRUSSON
Stríðdrekar
ytrwr stríp m om\
strÍÐDrtkftc
m srrdnqii/vFirP
vi-B srutjuin K vfií) veruur
Sigrún Löve, kennari við Flataskóla í Garðabæ, hefur komið á framfæri þess-
ari teikningu ásamt ljóði, sem hvorttveggja er eftir aðeins 8 ára gamlan dreng.
Hann heitir Lárus Helgi Lárusson og á heima í Faxatúni 7 í Garðabæ. Hann
var nemandi í 2. bekk í Flataskóla í vetur og gerði þetta í „ftjálsum tíma“ eins
og það heitir og vakti sérstaka athygli. Sagði Sigrún í bréfí, að fundur utanrík-
isráðherranna á dögunum hafí ýtt við sér að senda það Lesbókinni. Skriftin er
höfundarins og þama kemur fram athyglisvert nýyrði: Stríðdrekar. Trúlega eru
það þesskonar tól, sem höfundurinn teiknar með ljóðinu.
Að halda sambandinu við ísland: Svavar er tíður gestur & bókasafni í Gauta-
borg, þar sem hann getur lesið Morgunblaðið.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 4. JÚLl 1987 15