Lesbók Morgunblaðsins - 30.08.1997, Blaðsíða 12

ELÍAS MAR
HVAÐ VILL SÁ
SEM RÆÐUR?
Þau eru öll dáin og burtkölluð á undan mér leiksystkinin mín af Grundarstíg 8, Halli, Tryggvi, Rannveig, Stella, Elías nafni minn með engilhárið og reyndar fleiri þessi fjörmiklu og hraustu böm sem uxu upp í skjóli fjölskyldunnar og áttu bæði pabba og mömmu þau eru öll horfin á braut,
en ég veslingurinn sem hvorki átti pabba né mömmu og kúrði undir verndarvæng draghaltrar völvu sem fædd var í stjórnartíð Friðriks kóngs sjöunda
ég hjari þó enn. Júlí 1997.
Höfundurinn er skáld í Reykjavík.
ÞÓRA INGIMARSDÓTTIR
í KIRKJUNNI
Kvöldið er komið köllum við inn Hverfulir
komdu nú með árabátinn
góðurinn minn tímar
Kvöldið er komið klukkurnar hringja Hverfulir tímar
Skarar inn hersingin stundin er eilíf
Drottinn minn gefðu einmitt þessvegna
að árabáturinn Stundarkorn leggjumst
komi (nú) með fenginn sinn við í grasið, finnum svalan andvara af hafi
Hálfluktum augum Ieika um húð okkar
horfum í tómið og leikum okkur að því
Bylgjurnar byltast að blása í ýlustrá
bláar að vana Reynum að uppgötva liðna stund er sífellt
Stjörnurnar tindra er að smjúga okkur úr
trylltar mana mánaskinið fram greipum
Takmark okkar er einfalt
Drottinn - lát nú koma en um leið ótakmarkað
fenginn þinn í þakklátri bæn Að geta sagt bömum okkar hversu Ijúfar stundir voru hér
við lofum þig hér á árum
Herra áður
heimsins og hafsins Bregður kannski fölva
- skapara alls hvers á endurminningar
sem gert er á jörð eða verða þær stórkostlegri Að leika sér í hafi
Kveiktu nú lífið að hafa séð og sjá
Drottinn minn á knerri morgunroðann gylla fjörðinn
- Komi nú báturinn okkar að eiga sér leyndarmál
f' meðal steinanna í fjörunni.
Höfundurinn er ung skáldkona i Reykjavík.
EF VEL er að gáð má sjá kórinn hægra megin í Aidu-leikmyndinni í Arenunni í Verona.
Þrisvar sinnum stærri hópur tók þátt í uppfærslu óperunnar á Aidu hér um árið og var
við það að sprengja utan af sér húsið.
SUNGIÐ
UM SUMAR
EFTIR SOFFÍU KARLSDÓTTUR.
f
Kór Islensku óperunnar fór í sumar í tíu daga tón-
leikaferó til Italíu. Kórfélagar voru fimmtíu auk
stjórnandans Garóars Cortes, píanóleikarans
Johns Beswick og einsöngvarans Olafar Kolbrúnar
Haróardóttur. Einnig slógust nokkrir makar
kórfélaga meó í förina.
--------------------sJ._________________________
AÐ MORGNI 9. júní var flog-
ið frá Kéflavík til Mílanó,
með millilendingu í London
og ekið þaðan til fyrsta
áfangastaðarins, Riva del
Garda, sem er við norður-
enda Garda-vatnsins. Ekki
gekk alveg áfallalaust að
komast frá Mílanó þar sem nokkrar ferðatösk-
ur höfðu orðið viðskila við hópinn í London.
Eftir nokkra bið og sannfæringu flugvall-
arstarfsmanna um að töskurnar, sem glatast
höfðu, yi’ðu sendar til Garda-vatns daginn eft-
ir var haldið út í rútur. Þar beið fararstjóri
ferðarinnar, Andrea, tvístígandi enda farinn
að örvænta um hvað hefði orðið af hópnum
sem hann átti að fylgja næstu tíu daga. Þegar
hann komst að því hvað hafði valdið töfínni
brást hann vel við og sagðist verða í sam-
bandi við flugstöðina og myndi fylgja því eftir
að töskumar kæmust á áfangastað. Það kom
á daginn að Andrea átti eftir að reynast hópn-
um betri en enginn. Hann var alltaf vakandi
yfir þörfum kórsins og þóttj ekki tiltökumál
að breyta útaf fyrirfram skipulagðri dagskrá
ef það hentaði hópnum betur.
Það var töfrandi leið sem ekin var eftir vest-
urströnd Garda-vatnsins til bæjarins Riva del
Garda. Tekið var að rökkva og ljósadýrð hinna
fjölmörgu litlu bæja, sem raða sér meðfram
vatninu, spegluðust í kyrrlátum vatnsfletinum.
Lúnir en eftirvæntingarfullir lögðust ferða-
langamir til hvílu að kvöldi fyrsta dags ferðar-
innar. Dagur rann upp og Garda-vatn með
sinni stórkostlegu fjallaumgjörð bauð gestum
sínum góðan dag. Veðrið var dýrðlegt, gróður-
inn skartaði sínu fegursta og með bros á vör
tíndust sumarklæddir kórfélagar hver á fætur
öðrum út í góðviðrið. Fyrsta kóræfingin á ít-
alskri grundu átti senn að hefjast.
Innan dularfullra virkisveggja
Riva del Garda tilheyrði Austurríki fram til
1920 og er með eindæmum fallegur bær. Tón-
leikastaðurinn var í miðbænum á stað sem
heitir La Rocca eða Virkið og þangað storm-
aði hersingin. Til að komast innfyrir þurfti að
fara yfir ævaforna vindubrú, sem gaf virkinu
í senn sjarmerandi og dularfullan blæ. Mönnum
var það algjörlega hulin ráðgáta hvað tæki við
þegar inn væri komið og ekki laust við að
sumir rækju upp undrunaróp þegar inn í sjálf-
an „tónleikasalinn" var komið. Það vantaði
þakið! Salurinn var sem sagt undir berum himni
en -umlukinn hringlaga virkisvegg sem nú hýsti
skrifstofur bæjarins. Á hellulagt gólfið var
búið að raða stólum og á stórum, upphækkuð-
um palli við enda salarins blasti við svartur
konsertflygill, sem færði heim sanninn um að
þarna skyldu tónleikarnir haldnir. Eftir að
hafa safnast saman á pallinum hóf kórinn upp
raust sína hálfefins um að söngurinn næði að
fylla út í þetta stóra rými með himinblámann
sjálfan fyrir ofan. Það kom á daginn að allar
slíkar áhyggjur voru óþarfar. Raddirnar hófust
á flug og söngurinn endurómaði þýðlega og
áreynslulaust innan virkisveggjanna.
Það kom á daginn að virkið var eitt af helstu
viðkomustöðum ferðamanna í Riva og því
mörg forvitin andlit sem gægðust inn á æfrng-
una. Sumir tylltu sér og álitu að hér væru
tónleikar í gangi. Svo fór þegar æfíngin var
á enda að salurinn var vel skipaður ánægðum
gestum, sem klöppuðu kórnum lof í lófa fyrir
frammistöðuna.
Undir lok æfingarinnar tilkynnti fararstjór-
inn að töskurnar væru væntanlegar með leigu-
bíl frá Mílanó innan tíðar og yrðu komnar á
hótelið fyrir tónleikana. Kórfélagar vörpuðu
öndinni léttar. Töskurnar komu í tæka tíð en
enn vantaði eina. Jú, hún hlyti að koma á
morgun sagði fararstjórinn eftir að hafa hringt
í flugfélagið og reynt að komast til botns í
þessu dularfulla töskuhvarfí. Nú voru góð ráð
dýr. í ferðamannabæ sem aðallega höndlaði
með hatta, töskur og annan túristavarning var
varla mikil von á að rekast á smóking og það
af stærð sem meðal-ítalinn myndi villast inni
í. Með aðstoð karlpeningsins sem í ferðinni var
reyndist unnt að tína saman nokkrar spjarir á
hinn umkomulausa og mynda nokkurs konar
smóking, sem ekki skar sig verulega úr.
12 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 30. ÁGÚST 1997