Lesbók Morgunblaðsins - 24.04.1999, Blaðsíða 15

SIGRÚN VIÐARS
BÁLSÁR [
DRAUMI
Með eld í hjarta,
gengur hún gangstíginn.
Með logandi augu
hverfur hún á bakvið brunninn.
Með sviða í maga,
gengur hún sigruð,
á vit sannleikans.
Hún opnaði augu sín
og hnífurinn rauf kyi'rðina.
Fann gylltu tárin dreypa,
blóðið brenna á vit hins efnislega.
Vaknaði og var á varðbergi.
Horfði í kringum sig,
undrandi á umhverfi sínu,
þakið af þjáningarfullum fuglum
sem flögi-uðu áttavilltir hver á
annan.
Aldrei hafði hún upplifað áður,
geisla lífsins greypa sig svona
djúpt
í huga sér og hjarta.
Hún fann eldinn lauma sér
inn í sálu sína.
Höfundurinn er sjúkraliði og lyfjatæknir í
Reykjavík
SÓLEY BENNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
ÞÚ
í fyrstu varst þú
sem hjalandi lækur.
Niðurinn yndislegi náði
beint að hjarta mínu.
Seinna varðst þú sem sterkur foss.
Greipst mig heljarafli
með þínum mikla krafti.
Að lokum varst þú
sem stórt ógnandi fljót.
Niðurinn hljóðnaður
Ijúfi lækurinn þagnaður.
SÓLARLAG
LÍFSINS
Blóðrauð bifreið
æðir um iðandi götur mannlífsins
Undanfari hvers?
Dauðans.
Iskur í hemlum
snöggthögg.
Dauðans angist
hróp og köll.
Sírenur glymja
hjálpin berst of seint.
Engill dauðans
er nýgenginn hjá.
TILFINNINGAR
Nóttin kom
eins og biksvört silkislæða.
Myrkrið faðmaði líkama minn
líkt og dúnmjúkt flauel.
Dagurinn birtist
sem ósnoHin mjöll.
Birtan tók harkalega
á móti þreyttri og andvaka sál.
Höfundurinn er sjúkraliði.
HJÓNIN Guðbrandur Magnússon og Matthildur Kjartansdóttir. Myndin er tekin í Hallgeirseyj-
arhjáleigu einhverntíma á búskaparárum þeirra þar.
SYSTKININ í Hallgeirseyjarhjáleigu, Hallfríður og Kjartan, faðir Magnúsar listmálara.
‘67 fóru mamma og pabbi með hóp fjölskyldu-
meðlima í heimsókn austur. Nýja húsið hafði
verið flutt upp á Hvolsvöll og var mér óþekkj-
anlegt. Gamla húsið var autt, en þarna var allt
þrifalegt og eigandinn rak þarna kartöflurækt.
Þegar ég gekk um hlaðið sá ég eitthvað járn-
kennt efst í moldinni, sem ég losaði um með
fætinum. Eftir nokkra stund dró ég upp fúinn
og ryðgaðan skauta, sem enn hangir yfir arin-
eldinum hér í fjölskylduherberginu. Þetta er
eini hluturinn, sem ég á frá mínum bemsku-
stað. Enn sjást götin fyrir snærin og beygða
járnblandan heldur sinni lengd. Skautuðu
feðgarnir á svona skautum eða á leggjum?
spyr ég sjálfa mig.
Einu sinni vaknaði ég um dimma nótt og sá
mömmu sitja við baðstofuborðið við lítinn
lampa og sauma. Þetta voru fallegar hvítar
skikkjur með mjórri blúndu í kringum hálsmál-
ið og reyndust vera líkklæði. Frönsk skúta
hafði farist. Ég varð enn myrkfælnari en áður
og var fegin, þegar ég heyrði trygga vinnu-
manninn Agúst Guðjónsson úr Voðmúlastaða-
hverfinu segja að hann væri líka myrkfælinn.
Nú dáist ég að dugnaði foreldra minna.
Mamma, Matthildur Kjartansdóttir, alin upp á
Búðum og Stapa á Snæfellsnesi, fór í kaupa-
vinnu svo hún gæti borgað fyrir kvennaskóla-
nám. Þar vann hún silfurskeið fyrh- fallega
handavinnu og þar saumaði hún heimanmund
fyrir heldri manna dætur. Hún var glettin og
vinsæl simastúlka í Vestmannaeyjum og þang-
að hringdi stundum Seyðfirðingur, sem þá
hugsaði um búið í Holti undir Eyjafjöllum fyrir
GUÐBRANDUR í Áfenginu, eins og hann var
jafnan kaliaður, hér að loknu ævistarfinu í
portretti Örlygs Sigurðssonar frá 1970.
vin sinn, séra Jakob Lárusson, sem ekki hafði
áhuga á búskap. Þau mæltu sér mót í Reykja-
vík og giftust 1918. Þegar þau fluttu austur
með unga Kjartan fengu þau fyrst að búa í lít-
illi stofu með aðgang að þrem kommóðuskúff-
um og eldhúsi há Sigríði og Gunnlaugi í Vest-
urbæ Hallgeirseyjar. Pabbi, prentari að
mennt, keypti sér stóran og gáfaðan hest, sem
hann síðan ferðaðist mikið á. Hann kom fótum
undir kaupfélagið við erfiðar aðstæður, en hún
rak heimilið með myndai-skap og rausn, síveit-
andi. „Það hefur kuskast út á gi-autinn hjá þér,
væna,“ sagði bóndinn. Hún hafði stráð kanel-
sykri yfir grjónagrautinn hans. Hún spann ull-
, ina og óf og saumaði úr vaðmálinu, t.d. fót á
pabba. Þarna eignaðist hún þrjú börn og þaðan
þurfti hún að ríða upp að Hvoli og láta Helga
Jónsson lækni taka úr sér tennurnar. Hún
kenndi að sauma og prjóna á vélar og að vefa.
Ein af nemendum hennar, Þorbjörg Björns-
dóttir frá Fagurhól, síðar húsfreyja í Bollakoti,
var hjá okkur, þegar ég grét og hamaðist og
sagðist ekki vilja flytja suður. „Þú mátt koma
til okkar,“ sagði hún. Það gerði ég í átta sumur.
í Reykjavík heyrði ég pabba segja: „Það erf-
iðasta var að rukka fátæku bændurna, sem
ekkert áttu.“
Höfundurinn býr í Virginíu í Bandaríkjunum.
BARNAGULLIN eru týnd, þó er eitt eftir sem
minnir á liöna daga í Hallgeirseyjarhjáleigu:
Heimagerðir skautar, sem hanga uppi í stofu
hjá greinarhöfundinum í Ameríku.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 24. APRÍL 1999 1 5