Lesbók Morgunblaðsins - 12.06.1999, Blaðsíða 20

EILÍF ÁST, FRAMTÍÐARMAÐURINN
OG REYNSLUHEIMUR KVENNA
*
>>

Polylogue 153 er samsýning 15 listctmanna frá París
sem nú stendur yfir í Nýlistasafninu. F 5olylogue er fi álag
áhugamanna, listunnenda, safnara og menntamanna
sem hafa það að markmiði að styð ja listamenn og
koma verkum |; )eirra á framfæri. Formaður félagsins,
Odile Baudel, er jc jfnframt sýningarstjóri og kom hún
ásamt listamönnunum til íslands. Verkin í Nýlistasafninu
eru fjölbreytt en þar má m.a. sjá myndbandsverk, Ijós-
myndir, hönnun og málverk. ANNA SIGRÍÐUR
EINARSDÓ7TIR ræddi við Odile og nokkra listamann-
anna um tildrög Polylogue og verki n á sýningunni.
ODILE, sem nýtir rúm-
góða íbúð sína í París
sem sýningarrými, segir
að hún hafi fengið hug-
myndina eftir að börnin
hennar þrjú fóru að
heiman. „Mér fannst
ómögulegt að nýta ekki
þetta stóra rými og fékk þá hugmynd að bjóða
listamönnum að sýna þar og fór í framhaldi að
skipuleggja sýningar," segir Odile. Hún segir
að hún bjóði þangað fólki sem hafi gaman af
listum og að margir styrki þannig listamenn
með heimsókn sinni. „Eg trúi því að augu og
eyru virki betur ef þú þarft að borga fyrir,
heldur en þegar eitthvað er ókeypis," bætir
Odile við.
Hún segir þó að vegna franskra laga geti
hún einungis haldið sex sýningar á ári. En
frönsk lög líta svo á að annars sé um atvinnu-
starfsemi að ræða, en ekki aðstoð við unga
listamenn að reyna að koma sér á framfæri.
Polylogue var stofnað 1996 og segir Odile að
hún fylgist reglulega með því sem sé að gerast
í listalífinu. Hún fari oft á útskriftarsýningar,
aðrar sýningar og jafnvel heim til listamanna
að skoða verk þeirra. Listamennirnir leita þó
ekki síður til Odile en hún til þeirra. „í Frakk-
landi er nútímalist ekki jafn mikils metin og á
Islandi,“ segir Odile til útskýringar. „Frakkar
eru hrifnari af list fyrri tíma. Nútímalist er
lífsmáti ykkar á íslandi, þið byrjið alltaf að
vinna út frá henni. Það er mun erfiðara að
kynna nútímalist fyrir Frökkum,“ bætir hún
við.
Odile segir Polylogue hafa fengið betri við-
brögð en hún þorði að búast við. Hún segir nú-
tímalistina líka það vítt svæði að hún hafi
ákveðið strax að velja ákveðið tema á hverju
ári. „Fyrsta árið voru það skynfærin fimm og
nútímalist, sem var nokkurs konar endurfæð:
ing og því táknrænt fyrir þetta nýja félag. í
fyrra var temað síðan Andi hvar ertu? og not-
uðu listamenn þar húmor í verkum sínum. Pað
var þá sem ég kynntist Laufeyju Helgadóttur
sem kunni vel að meta sýninguna," segir
Odile. „Hún stakk upp á að við kæmum með
sýningu til íslands. Eg hafði síðan aðeins einn
og hálfan mánuð til að koma sýningunni sam-
an.
Eilíf ást ekki fyrir íslendinga
endaduftið" hafa verið vinsælast á íslandi, en
enginn hér hafi hins vegar freistast til að
sprauta sig með „Eilífri ást“. „Það er fýrir
Spánverjana", skýtur Christine Canetti, einn
listamannana, inn í og uppsker almennan
hlátur.
Darko Karadjitch myndhöggvari er frá
Svartfjallalandi. Verk hans samanstendur af
tilraunaglösum sem hylja heilan vegg og er
u.þ.b. helmingur þeirra fylltur bláu vatni frá
ýmsum stöðum. I hluta glasanna er komið
fyrir koparvír og breytist því litur vatnsins
smám saman yfir í grænan vegna efnabreyt-
inga koparsins. Darko lauk við innsetninguna
sl. laugardag og bíður nú bara eftir að liturinn
breytist. Hann segir að hann líti aðallega á
verk sitt sem formgerðarverk, en hann hafi
þó fengið margar mismunandi túlkanir á
verkinu. „Sumir segja að þetta sé landslags-
mynd. Að þetta sé abstrakt landslag með
regni og sjó. Aðrir sjá í því vistvænar tilvísan-
ir og túlka þá mismunandi bláu tóna sem á
vatninu eru sem gagnrýni á mengun,“ segir
Darko og bætir við að hann láti þessar túlkan-
ir sér í léttu rúmi liggja. Darko segir þó að
sér hafi fundist verkið viðeigandi þar sem
hann hafi séð ísland fyrir sér sem eitthvað á
milli himins og jarðar.
Maike Frees er frá Berlín. Hún sýnir ljós-
ODILE seilist í mótmælendapúðrið vinsæla.
FRÉDÉRIC Atlan segir áhættu fylgja því að vinna myndverk á einni viku,
LJÓSMYNDIR Catherine Heimer, frá vinstri: The Coast 1, The Coast 2, The Sea 1 og The Garden 1.
í ár er tema Polylogue samskipti og segir
Odile að það eigi við samskipti okkar við aðra,
en ekki síður við okkur sjálf. Það er fjöl-
breytnin sem ræður ríkjum á sýningunni þrátt
fyrir að ákveðið tema tengi verkin saman.
Frangcoise Pétrovitch sækir sér t.d. efnivið í
reynsluheim kvenna fyrr á öldinni og eru
myndimar unnar úr hannyrðum og klippi-
myndum sem og úr æfingabókum sem fransk-
ar konur voru látnar gera í skóla. „Þessar
bækur,“ segir Odile, „sögðu þeim að vera sæt-
ar og góðar, en á þessum tíma sögðu þær kon-
um aldrei að vera þær sjálfar".
Það er húmorinn sem ræður ríkjum í verki
kanadísku listakonunnar Dönu Wyse. En
verk Dönu eru pillur og sprautur í notenda-
■ vænum pakkningum og fylgir hún þar fyrir-
mynd auglýsingaiðnaðarins. Pillur Dönu eru
þó svolítið óvenjulegar því að þær lofa eilífri
ást, gagnkynhneigð, meydómi, mótmælenda-
trú og ýmsu fleiru. Að sögn Odile hafa þó
nokkrir tekið pillurnar án þess endilega að
trúa á virkni þeirra. Hún segir „Mótmæl-
myndaröð af systur sinni og móður og þeirri
augljósu spennu sem ríkir milli þeirra. Maike
er auk þess með myndbandsverk þai* sem hún
leikur sér með birtingarform athyglisgáfunnar
- það að hlusta á fólk án þess að heyra hvað
það er að segja. Christine Canetti sýnir síðan
röð andlitsmynda, hún afsakar þær þó hálf-
partinn og segir þær ekki gefa rétta mynd af
vinnu sinni. Hún vinni venjulega með gler, en
það hafi verið of fyrirferðarmikið og dýrt að
flytja til íslands. Myndirnar á veggnum eru
því meira það sem Christine kallar „ex-
pressjónískar" skissur og því hefðbundnari en
önnur verk hennar.
Ný heimkynni
framlíðarmannsins
Jérome Olivet leita á önnur mið en hinir
listamennirnir og horfir til framtíðar í sínum
verkum. Jérome er lærður hönnuður og sýnir
myndbandsverk og hönnun sem hann hefur
unnið að. Það er tenging á milli verkanna og
lýsa þau komu framtíðarmannsins, sem hálf
vélgerðar mannverur framtíðar eru nógu
mennskar til að bera kennsl á. Hann segir
verkin fjalla um andlega byltingu. „Hálf-
mennskar verur framtíðar bera kennsl á
framtíðarmanninn og saman ferðast þær til
annars heims þar sem við getum lifað að ei-
lífu,“ segir Jérome. Hann hefur undanfarið
verið að vinna að hönnun fyrir Alessi, fyrir-
tæki á Ítalíu. Jérome játar að hafa gaman af
vísindaskáldskap og segist vilja breyta veru-
leikanum. Hann segir verk sín engu að síður
þess eðlis að þó hann leitist við að skapa
fantasíuveröld, þá eigi hún sér alltaf rætur í
veruleikanum. Annars ættu áhorfendur
nefnilega þess ekki kost að taka þátt og fylgj-
ast með því sem gerist.
Frédéric Atlan á heiðurinn að setustofu
Nýlistasafnsins. Hann segir að þegar hann
hafi frétt að þetta væri nýlistasafn, en á
ensku er heitið „Living art museum“ eða lif-
andi listasafn, þá hafi sér fundist mikilvægt
að gera eitthvað sem væri lifandi list. Frédér-
ic segir líka að hann hafi viljað hafa verkið á
léttu nótunum. Hann málaði því veggi, gólf og
loft setustofunnar á einni viku. Frédéric segir
að hann hafi lagt nótt við dag til að klára
verkið og segir áhættuna töluverða í slíkum
tilvikum þar sem að ekki sé hægt að koma að
verkinu aftur og laga það. Frédéric kom þó
einnig með eitt verka sinna frá Frakklandi og
hefur því verið fundinn staður í miðri setu-
stofunni. Hann segir efnivið þess vera heims-
styrjöldina síðari.
„Fyrir mig er myndlistin ákveðin læknis-
meðferð,“ segir Frédéric. „Ég hef tvö stig við
vinnu mína, fyrst hendi ég litum á vegginn án
þess að skeyta mikið um það sem ég er að
gera og áhrifin því eingöngu sjónræn. Síðan
skipulegg ég það sem gerðist ósjálfrátt með
því að mála með svörtum lit það sem ég sé fyr-
ir í myndinni. Það má því segja að þetta sé í
raun menningin og náttúran," bætir Frédéric
við. „Svarti liturinn er menningin sem endur-
speglar náttúrulega ástandið sem kom fyrst
og er öllu frumstæðara."
Polylogue 153 lýkur 27. júní.
20 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS ~ MENNING/LISTIR 12. JÚNÍ 1999