Alþýðublaðið - 22.12.1987, Qupperneq 6

6
Þriöjudagur 22. desember 1987
„Maður hefur það á tilfinningunni aö Kristur sé settur niður í skúffu og geymdur til næstu jóla
Viðtal;
Haukur Holm
ann er sextugur prestur,
fæddur í Hafnarfirði. Að
loknu guðfræðinámi fékk
hann brauð að Hálsi í
Fnjóskadal, minnsta presta-
kalli landsins með 243
sóknarbörn og þrjár kirkjur.
Árið 1963 gerðist hann prest-
ur í Langholtsprestakalli í
Reykjavík og þá voru 260
manns í næsta húsi við kirkj-
una.
Hann hefur oft verið um-
deildur sem prestur, ekki síst
fyrir áhuga sinn á spíritisma,
sem sumir vildu að kostaði
hann hempuna, en svo fór þó
ekki.
Núna situr Siguröur
Haukur Guðjónsson á móti
mér á skrifstofu sinni í Lang-
holtskirkju. Hann er hlýr
maður, talar rólega og augun
í dálítið þreytulegu andlitinu
horfa beint í augu viðmæl-
andans.
Ég spyr hann fyrst um
skoðun hans á jólahaldi nú-
tímans.
Kristur í skúffu
„Ég held að það sé að
breytast í það sem það var
áður en kristnin kom til.
Rómverjar notuðu hana til að
fagna upprisu sólar og var
mikið svall. Einnig var þetta
uppskeruhátíð. Núna er þetta
uppskeruhátíð hjá mörgum.
Við erum búin að lengja þau.
Þau byrja í nóvember. Mönn-
um hefur þótt ákaflega vænt
um jólin, öllum hlýnar um
hjartaræturnar þegar talað er
um barnið og jólin. Og eftir
því sem ég eldist, því meira
hugsa ég um það fyrst mönn-
um finnst svona óhemju
vænt um Krist á jólunum, að
þá skuli þeir vera jafn fúsir
að gleyma honum á öðrum
tímum. Þeir vilja muna eftir
honum sem barni i vöggu, en
ekki þegar hann var orðinn
fullorðinn.”
— Eru þetta svallveislur í
dag?
„Já, ég held að þau séu
orðin dálítil svallhátið. í
mörgum fyrirtækjum í dag er
talið bráðnauðsynlegt að
hafa að minnsta kosti eina
eða tvær jólaglöggssamkom-
ur til að fagna jólunum.
Fjöldi heimila hefur hreinlega
ekki efni á því að lifa um jól-
in. Þegar maður er farinn að
geta gengið inn í verslanir og
séð bifreiðar innpakkaðar í
jólaborða, sem jólagjafir, þá
fer maður að hugsa hvar
þetta endi. Ég hef séð þetta í
tveimur verslunum.
Ég held að þetta fari að
breytast á ný. Ungt fólk er
farið að finna hvað það er
orðið mikið af umbúðum
utan um kjarnann. Þau tala
um að hátíðin sé ekki orðið
neitt nema umbúðirnar. Mað-
ur hefur svona á tilfinning-
unni að Kristur sé settur nið-
ur i skúffu og geymdur til
næstu jóla“.
Skilnaður af
fjárhagsástœðum
— Hvernig er að vera sálu-
sorgari í Reykjavík í dag?
„Alveg ægilegt. Ég get
nefnt að ég var i átta ár
prestur úti á landi og þurfti
aldrei að tala á milli hjóna.
Núna koma kannski fimmtán
til tuttugu manns á dag.
Alltaf meira og meira ber á
því að þetta eru vandamál
sem skapast af því að fólk
sér ekki fram á hvernig það á
að lifa. Það er talað um aukn-
ingu á hjónaskilnuðum. En
hversu oft er það ekki vegna
þess að hjónin hafa þurft að
vera að streða í kannski tíu
ár og hafa í raun og veru
aldrei hist? Hætt að þekkj-
ast.
Annað mjög merkilegt er
að í dag er fólk farið að koma
og segist þurfa að skilja til
þess að geta lifað. Við erum
búin að koma því þannig fyrir
að einstaklingar, einstæð
móðir, eða eintæður faðir fá
allt aðra fyrirgreiöslu. í raun
og veru er fólkið ekkert að
skilja, nema bara á pappírun-
um“.
Oréttlœti í
launaskiptingu
— Er það þá aðallega fólk
sem er að skilja sem leitar til
þín?
„Nei, það kemur fólk af öll-
um mögulegum ástæðum.
Þeir sem hafa orðið undir í
baráttunni. Bilið á milli ríkra
og fátækra er alltaf að
breikka. Ég man ekki eftir að
hafa heyrt annað á hverju
einasta ári, en að hækka eigi
laun þeirra lægstu. Þeir þurfa
að berjast fyrir kannski tvö-
þúsund króna hækkun. Á
sama tíma fréttir maður að
fólk sem hefur tvöhundruð-
þúsund krónur í mánaðarlaun
hafi hækkað við sjálft sig svo
að það skiptir jafnvel tugum
þúsunda. Og það er eins og
þetta komi okkur ekki við.
Alltaf þykjumst við vera að
bæta ástandið, en alltaf
versnar það“.
— Nú er talað um að það
sé góðæri, en framundan
óðaverðbólga eða verri lifs-
kjör. Hverjir veröa undir?
„Þeir smáu og þeir eru
alltaf þeir sömu. Það er alltaf
talað um að það eigi að
hjálpa þeim, en ég held að
auðurinn sé alltaf að færast
á færri hendur. Og kinnroða-
laust segja menn sem hafa
kannskitvöhundruöþúsund
króna mánaðartekjur að
óbreytt smánarlaun eigi að
nægja þessu fólki.
Það er dálítið merkilegt í
sambandi við staðgreiðslu-
kerfi skatta, að við getum
ekki einu sinni látið 85 ára
gamalt fólk í friði. Við erum
farin að lifa það hátt að við
þurfum að taka skatt af lif-
eyristekjum. Ég held að við
ættum að forðast að láta
þessa menn ráða því hvernig
laununum er skipt i þjóðfé-
laginu, þvi þeir hafa alltof
mikil laun sjálfir til þess að
geta skilið lifsafkomu lág-
launafólks."
— Verður þessu breytt?
„Ég held ekki. Maður heyrir
í fjölmiðlum í dag að válegar
blikur séu á lofti. Af hverju?
Af því að nú stendur fyrir dyr-
um að semja um laun þeirra
sem verst eru settir. Og þá er
hafinn upp áróður sem skal
bylja á hlustum þangað til
við förum að trúa honum.
Það gæti jafnvel farið þannig
að við förum að kenna í
brjósti um vesaiingana sem
hafa það betra. Ég spyr: